Beste Emre Sarikus…

Toen de telefoon ging, zag ik dat het een onbekend nummer was. Ik nam op en zei: "Hallo leraar, ik ben Emre Sarıkuş, we hebben nog niet eerder met u gesproken, maar ik volg u. Ik heb een documentaire over mijn leraar Adnan Dinçer gemaakt en ik wil u graag uitnodigen voor de vertoning." Dit telefoontje leidde tot ons eerste gesprek en onze eerste ontmoeting.

Het was bijna een document waarin de inhoud van de documentaire en wat er gezegd werd, niet alleen een reactie was, maar feitelijk een 'winstsysteem' dat nog in ontwikkeling was.

Gedurende die tijd interviewde Anıl Karaca van de krant BirGün Emre over dit onderwerp. Emre legde uit waarom hij de documentaire had gemaakt: "Het vertelt het verhaal van zowel de corruptie van destijds als de reden waarom ons voetbal vandaag de dag in deze staat verkeert, aan de hand van echte gebeurtenissen en bekentenissen."

Emre, die gevoelig is voor de besmetting in het voetbal, gaf twee voorbeelden toen hij de inhoud van de documentaire uitlegde en wat er met Adnan Dinçer gebeurde: ten eerste; Yılmaz Tokatlı, de bondsvoorzitter van de periode van 12 september, zegt dat ze Adnan Dinçer uit het Jong Nationaal Team hebben ontslagen omdat hij links was, omdat er geruchten waren dat hij naar Oost-Duitsland was gegaan, ook al was dat niet het geval, en omdat hij in Cumhuriyet schreef. Ten tweede; in het seizoen 1987-1988 was Konyaspor in een race met Bakırköyspor om de eerste divisie te bereiken en Adnan Dinçer was de baas van Bakırköyspor. De toenmalige regeringspartij, ANAP, beloofde Konyaspor: "We zullen je eruit halen." De managers van Bakırköyspor zeiden: "Er staat druk van bovenaf op ons, we moeten je eruit halen", en ontsloegen Adnan Dinçer kort voor de wedstrijd tegen Konya. Sterker nog, de managers van Konya belden Adnan Dinçer en zeiden: "We hebben je eruit gehaald, vergeef ons." Hij legde in het kranteninterview uit dat deze twee gebeurtenissen op zichzelf al voldoende zijn om te begrijpen hoe politiek het Turkse voetbal stuurt en hoe de management- en relatiestijlen in het voetbal eruitzien.

Het najagen van vuil en oneerlijke concurrentie in het voetbal vereist gevoeligheid, het vereist gevoeligheid... Het nieuws over het overlijden van een waarde die deze gevoeligheid toonde - Emre - deed pijn aan degenen die hem kenden.

Omgaan met pijn is moeilijk…

Voor degenen die buiten het proces staan, is het niet iets om over te praten, maar voor degenen die er wel doorheen gaan, is het een zeer moeilijke situatie om mee om te gaan. Het is onmogelijk om de moed te hebben om er iets over te zeggen - zelfs een vriendelijke houding kan soms zinloos zijn.

In de twintigste eeuw kon de doodsstrijd misschien wel een jaar duren, maar in de eenentwintigste eeuw aarzelt men niet om, door middel van beleidsmaatregelen die de dood tot een vast onderdeel van het dagelijks leven maken, de voorwaarden te scheppen voor acceptatie van de dood, door het leven zinloos te maken.

Voelen we de pijn net zo erg als het effect van een bericht op onze telefoon? Of voelen we de pijn van het mens-zijn tot in ons diepste wezen?

De hele situatie is betreurenswaardig…

Je kunt het leven zinvol maken door waarde te creëren, zoals de lieve Emre deed.

Hoewel het in het gebaande pad van het leven moeilijk is om iemand te vinden om te knuffelen, is de moed om alleen te blijven nu bijna een eervolle houding.

Emre was iemand die wist hoe hij zijn liefde moest delen. Hij was gevoelig genoeg om de waarde ervan te beseffen, niet om er alleen van te genieten.

Omdat de basis van zijn geloofsrituelen op 'natuur' en 'mens' rustte, en omdat hij het waarderen van mens en natuur als het hoogste geloofsritueel beschouwde, opende hij zijn hart in deze richting...

Het was zeer betekenisvol dat hij de actie ondernam om te reageren op de mensen die volgens hem onrecht was aangedaan, terwijl hij binnen zijn eigen grenzen bleef, en dat hij de documentaire over Adnan Dinçer maakte om het bestaan ​​van al die mensen die moesten lijden onder de smerigheid van het voetbal, en het onrecht dat de coach moest ondergaan, voelbaar te maken. Dit was een reactie én een actie…

Het was een moeilijk proces voor hem om de blokkade te ervaren van zijn verlangen om veel dingen te kunnen doen binnen wat hij kon. In een leven waarin hij niet de beloning kon ontvangen van begrepen te worden en waarde toe te voegen, was de beloning voor wat hij deed erg belangrijk voor ons – ook al had hij meer kunnen doen. De waarde hier was dat hij de moed toonde om iets te creëren binnen de gevoeligheid van 'menselijk' blijven.

Emre vond dit op zichzelf niet voldoende om zijn gevoeligheid en ervaring aan te tonen en schreef boeken over 'Aboubakar', 'Quaresma', 'Mourinho' en 'Bellingham' in de serie 'Stars of the Field', waarin duidelijk wordt aangetoond hoe betrokken hij was bij het proces en welke waarde hij creëerde.

Hij was een hele goede Beşiktaş-fan…

Maar in de eerste plaats was hij een heel goed mens.

Omdat het fundamentele probleem van de 21e eeuw is dat we niet langer een goed 'mens' kunnen blijven.

Als we kijken naar de praktische kant van het creëren van een moordenaar uit een baby, wordt de pijn van degenen die we hebben verloren veel groter.

Wij zijn dankbaar voor alles wat u de afgelopen 42 jaar hebt gegeven.

Dag lieve Emre…