Liverpool: portret van een voetbalstad

Aan het einde van het seizoen 2024-25 won Liverpool FC zijn tweede Premier League-kampioenschap in de geschiedenis en zijn twintigste in totaal. Ook al ben je geen fan, toch is het tonen van respect voor Liverpool een teken van dankbaarheid aan degenen die in de jaren 70 zijn opgegroeid. Laten we die voetbalstad en zijn rode team niet vergeten...

Er is een prachtig boek geschreven door Freddy O'Connor in 1986 met de titel "Liverpool, It All Came Tumbling Down" (Brunswick Printing & Publishing Co. Ltd), dat de geschiedenis vertelt van de stad van het legendarische Engelse voetbalteam Liverpool...

Wat er in het boek staat is triest, het doet pijn aan het hart. Het vertelt het verhaal over hoe de stad, ooit een belangrijke havenstad waar de Beatles werden geboren en legendarisch werden, in een maalstroom van armoede en werkloosheid werd meegesleurd door de sluiting van scheepswerven en het verdwijnen van havenarbeid. De zwart-witfoto's doen denken aan de oude tijd. Het symbool van deze historische Engelse stad aan de oevers van de rivier de Mersey, die de inspiratie vormde voor het lied “Ferry Cross The Mersey” van Gerry and the Pacemakers, is de “Liver Bird”, die al lange tijd vanuit de historische gebouwen over de stad waakt. Dezelfde groep creëerde ook de hit "You Will Never Walk Alone" uit 1963, wat het bekende volkslied van de club uit Liverpool werd. De stad telt 497 duizend inwoners, maar is niet meer zo glorieus als vroeger. De armoede is in bijna elke straat terug te zien. Het is een van de steden met de hoogste werkloosheidscijfers in het Verenigd Koninkrijk, een teken van slechte tijden. De twee belangrijkste universiteiten, “Liverpool University” en “John Moores”, ontvangen jongeren van over de hele wereld die hier komen studeren. Ondanks alle negatieve aspecten is Liverpool een stad die de moeite waard is om te bezoeken en misschien wel om er te wonen, al is het maar voor even. Je kunt de stad niet verlaten zonder het Beatlesmuseum in het centrum te bezoeken.

***

Als u op een warme zaterdagochtend wakker wordt in een van de bekende hotels aan de Albert Docks, waar vroeger de scheepswerven gevestigd waren maar nu een rustigere uitstraling heeft, wordt u begroet, zelfs verrast, door inwoners van Liverpool, van zeven tot zeventig jaar oud, gekleed in rode truien, tijdens uw wandeling na het traditionele Engelse ontbijt. Deze stad is de stad van de voetbalfans. Het ene deel van de stad is dol op blauw (Everton), het andere op rood (Liverpool). Ook al houd je niet van voetbal, na een tijdje zul je begrijpen dat voetbal centraal staat in de stad. Vrouwen, kinderen en ouderen, van wie u vanwege hun bijzondere accenten waarschijnlijk moeite zult hebben met het verstaan ​​van hun Engels, delen allemaal een gemeenschappelijke liefde: voetbal. De kans is groot dat ook jij na verloop van tijd een voetballiedje in je hoofd hebt zitten, en dat ook jij na verloop van tijd de tekst van “You Will Never Walk Alone” uit je hoofd kent. Deze tekst werd gezongen door Liverpool-fans op de achtergrond van Pink Floyds nummer “Fearless” van hun album “Meddle” uit 1971. Ondanks de felle rivaliteit tussen de twee, zitten de fans van Liverpool en Everton tijdens wedstrijden naast elkaar en galmen de woorden "You Will Never Walk Alone" door de tribunes. Wat mij betreft is het het beste voetballied ooit.

***

Kort na het middaguur voeren uw voeten u vervolgens in de richting waarheen bijna alle inwoners van de stad gaan, wellicht uit interesse of nieuwsgierigheid. Ook u zult betoverd raken door de magie van deze voetbalstad als u tussen de fans in rode shirts loopt die uit het treinstation “Lime Street” in het stadscentrum stromen. Deze voetbalstad en haar team, Liverpool FC, zullen je naar zich toe trekken. Ik heb veel mensen gezien die niet zo geïnteresseerd waren in voetbal, maar die toch onder invloed van deze betovering door die straten liepen. Ik heb veel mensen gehoord die zachtjes de tekst van "You Will Never Walk Alone" neuriën. Want als je je eenmaal onder de roodgeklede mensen van die stad begeeft, kun je moeilijk stoppen. Om het te begrijpen, moet je de mogelijkheid ervaren...

Na een halfuurtje lopen komt u aan bij het prachtige stadion op het "Anfield"-terrein, de thuisbasis van het meest succesvolle team uit de Engelse voetbalgeschiedenis. Het stadion werd gebouwd in 1892, heeft momenteel een capaciteit van 61.276 en is de vijfde grootste voetbaltempel in Engeland. Het is gebouwd te midden van oude Engelse huizen die nu wat oud en vervallen zijn. Bij de hoofdingang van het stadion, bekend als de "Shankly Gates", staat het monument ter nagedachtenis aan de 96 Liverpool-fans die op 15 april 1989 om het leven kwamen tijdens de noodlottige halve finale van de FA Cup tegen Nottingham Forest in het Sheffield Hillsborough Stadium. Hier branden altijd 96 kaarsen en worden bloemen neergelegd. U blijft een tijdje voor dat monument staan. Uw ogen worden getrokken door de namen die op het monument staan ​​en door de tranen van de voetbalfans die op die ongelukkige dag omkwamen. Velen van hen stierven op zeer jonge leeftijd, zoals de 14-jarige Lee Nicol en de 10-jarige Jon-Paul Gilhooley. Ook al heb je nog nooit iemand ontmoet, je hart zal pijn doen. Als u daar voor dat monument staat, zult u ook begrijpen dat deze stad een voetbalstad is, waar de inwoners leven en sterven voor hun team. Omdat voetbal in het hart van de stad klopt.

Wanneer u vervolgens plaatsneemt op de ‘hoofdtribune’, valt uw blik op wat waarschijnlijk de bekendste tribune in het wereldvoetbal is. Terwijl u vol bewondering naar dit magnifieke uitzicht kijkt, zingen duizenden Liverpool-fans in rode shirts hun liederen op de "Kop"-tribune achter het doel. Onder de rode vlaggen wapperen wimpels met de naam Shankly. Er zal een gebrul te horen zijn als de teams het veld oplopen, de "Kop" begroet de jongens van Shankly opnieuw.

***

William Bill Shankly… Geboren op 2 september 1913 in Glenbuck (Schotland), als zoon van een arme mijnwerker en één van tien broers en zussen. Hij speelde voetbal voor Patrick Thistle vóór de Tweede Wereldoorlog, maar onderbrak zijn carrière vanwege de oorlog en beëindigde zijn voetbalcarrière op 33-jarige leeftijd. Zijn trainerscarrière begon bij Carlisle United in 1949 en werd voortgezet bij Grimbsy in 1951, Workington in 1953 en Huddersfield in 1956. Er staat geschreven dat hij in deze jaren werd uitgenodigd voor een gesprek voor de positie van coach van het Liverpool-team, maar dat hij niet werd aangenomen. Terwijl hij Huddersfield leidde, werd hij beroemd doordat hij de legendarische speler van die tijd, Denis Law, op 15-jarige leeftijd naar het Engelse voetbal haalde. Dit keer maakte de directie van Liverpool geen fout en stelde Shankly in december 1959 aan als manager van het Liverpool-team. Voor zijn komst werd Liverpool, een middelmatig team dat worstelde om vast te houden aan de Second League, herboren met de komst van Shankly. Shankly, die zijn eigen trainingsprogramma had en geloofde in consistentie, zorgde ervoor dat Liverpool in het seizoen 1965-1966 kampioen van Engeland werd. Opmerkelijk is dat er dat seizoen slechts 14 spelers in het team speelden. In dat seizoen en de seizoenen erna maakte Liverpool naam over de hele wereld, niet alleen in het Engelse voetbal maar ook op het Europese toneel. Shankly ging in juli 1970 op 60-jarige leeftijd met pensioen. Toen hij op 28 september 1981 op 68-jarige leeftijd overleed, huilde de hele stad om hem. De liedjes met zijn naam galmen nog steeds na op de tribunes. De gigantische banner “Shankly Lives Forever”, die bij de eerste wedstrijd na zijn dood werd onthuld op de Kop-tribune, wappert bij elke wedstrijd.

***

Terwijl u na de wedstrijd langzaam de tribune verlaat, zal het voetbalfeest dat u zag nog lang in uw geheugen gegrift staan. Terwijl het liedje “You Will Never Walk Alone” vanaf de tribunes galmt, mag u zich gelukkig prijzen dat u deze voetbaltempel hebt mogen aanschouwen. Wie weet, misschien herinnert u zich nog de ongelukkige Liverpool-fans waarvan de namen op het monument naast de Shankly Gates staan. Weet je, Shankly zei: "Voetbal is niet een kwestie van leven of dood, het is veel, veel belangrijker."