De literaire fictie van deze week: MEN IN LOVE van Irvine Welsh, SEASCRAPER van Benjamin Wood, MIGRAINE van Samuel Fisher

In 2017 zei Welsh dat hij nooit meer een roman zou schrijven over de personages uit Trainspotting, maar wie geloofde hem nu echt?

Men In Love volgt de oude bende heroïneverslaafde uitkeringsfraudeurs – Renton, Sick Boy en Spud, samen met de psychotische, agressieve vriend Begbie – naar de jaren negentig. Ze gaan allemaal hun eigen weg nadat Renton stiekem de gezamenlijke opbrengst van een drugsoverval inpikt.

Hij zit in Amsterdam, Begbie zit in de gevangenis, Spud probeert een normaal leven te leiden en Sick Boy is op zoek naar seks... de orde van de dag dus, want Welsh verwerkt de hoofdstukken over de stroom van gedachten in een klucht waarin Sick Boy probeert het hart van de dochter van een ambtenaar te veroveren.

Het werkt, hoewel cartoonesk en vaak van slechte smaak getuigen, omdat de personages na meer dan 30 jaar nog steeds op de pagina leven.

Ik vond Woods roman A Station On The Path To Somewhere Better, die zich afspeelt in de jaren tachtig, geweldig. Het is het huiveringwekkende verhaal van een jongen die een rampzalig dagje uitmaakt met zijn vervreemde vader, een decorontwerper van zijn favoriete tv-programma.

In zijn nieuwe roman duiken thema's van illusoire beloften opnieuw op, een ander verrassend en enorm meeslepend verhaal over volwassen worden.

Het verhaal speelt zich af aan de kust van Kent in de vroege jaren 60 en gaat over een bekrompen jongeman die bij zijn moeder woont en zijn geld verdient met het verzamelen van garnalen op het strand. Hij droomt over een meisje dat hij niet durft uit te vragen.

Zijn lot verandert wanneer een Hollywood-regisseur hem een onbekend bedrag betaalt om locaties te zoeken voor een nieuwe film.

Het is niet alles wat het lijkt, maar dat geldt ook voor deze roman. De stijl wijkt af van rustige lyriek naar een vreemdere, meer hallucinerende stijl, naarmate we dieper in de spookachtige innerlijkheid van de hoofdpersoon duiken.

Fishers derde roman, een op zichzelf staand vervolg op zijn klimaatdystopie Wivenhoe uit 2022, voert ons mee naar een rijk gefantaseerd Londen van de nabije toekomst, geteisterd door stormen die geestverruimende hoofdpijn veroorzaken.

De verteller, Ellis, heeft voor het eerst last van migraine en dwaalt door de verlaten straten op zoek naar een ex-vriendin die vaker migraine had.

Terwijl hij naar haar op zoek gaat, vergezeld door een schimmige boekverkoper die meer weet over Ellis' verleden dan hij laat blijken, schetst de roman de maatschappelijke verdeeldheid en samenzweringstheorieën die ontstaan als gevolg van de concurrerende ervaringen van de stad met de mysterieuze chronische pijn.

Als de textuur van Fishers speculatieve scenario de aandacht vasthoudt, ligt er een extra aantrekkingskracht in het opduikende verhaal van verloren liefde en begraven schuldgevoelens.

Het is elegisch, traag en ondervragend en doet denken aan een kruising tussen de cyberpunk van William Gibson en de psychogeografie van Iain Sinclair.