Rick Davies, oprichter en steunpilaar van de hitband Supertramp, overleden op 81-jarige leeftijd

Rick Davies, de toetsenist en zanger wiens advertentie in een Britse muziekkrant de aanzet gaf tot de oprichting van Supertramp, een van de commercieel succesvolste bands van de jaren 70 en begin jaren 80, is overleden. Hij was 81.

De band meldde op hun website dat Davies zaterdag overleed nadat meer dan tien jaar geleden bij hem multipel myeloom, een vorm van bloedkanker, was vastgesteld.

"Als co-schrijver was hij, samen met zijn partner Roger Hodgson, de stem en pianist achter Supertramps meest iconische nummers en liet hij een onuitwisbare stempel op de rockmuziekgeschiedenis drukken", aldus de band. "Zijn soulvolle zang en onmiskenbare touch met de Wurlitzer vormden de kern van het geluid van de band."

De yin-en-yang-dynamiek van Davies en Hodgson zorgde ervoor dat de band een vaste waarde werd op rock- en gematigde radioformats, met als hoogtepunt Breakfast in America , dat met meer dan 20 miljoen verkochte albums tot nu toe alleen Pink Floyd, de Bee Gees en Michael Jackson overtreft in de top 50 bestverkochte albums uit 1979.

Davies werd geboren op 22 juli 1944 in Swindon, Engeland. Hij leerde drums en piano spelen toen hij opgroeide en speelde in de jaren 60 in beginnende Britse bands. In het laatste jaar van het decennium plaatste hij een advertentie in Melody Maker, waarin hij een "echte kans voor goede muzikanten" beloofde.

Onder degenen die antwoordden was Roger Hodgson, een tenorzanger en gitarist.

De band ontleende hun naam aan een boek uit 1908 van de Welshe schrijver W.H. Davies, The Autobiography of a Super-Tramp , en bracht twee albums uit met materiaal dat een bescheiden commerciële impact had. De tweede release, Indelibly Stamped , trok waarschijnlijk meer aandacht vanwege de cover met een topless vrouw dan vanwege de muziek.

Contrasterende stijlen

Hodgson gaf later toe dat hij en Davies er na die twee albums kort over dachten om ermee te stoppen, maar ze werden gesterkt door de line-up die zich in 1973 om hen heen zou vormen: Bob Siebenberg - de enige Amerikaan in de groep - op drums, met Dougie Thomson op bas en John Helliwell op saxofoon en andere instrumenten.

Hun carrière kwam in een stroomversnelling met Crime of the Century uit 1974, waarvan Davies de titeltrack schreef, en Bloody Well Right , een top 40-single in de VS, bereikte met Dreamer van Hodgson van hetzelfde album de top 20.

De twee leiders hadden uiteenlopende persoonlijkheden en achtergronden: Davies kwam uit een arbeidersmilieu, terwijl Hodgson naar een privéschool ging en gedurende Supertramps carrière liedjes schreef die zijn interesse in spirituele verlichting weerspiegelden.

"Over het algemeen is hij stoerder, cynischer en droger", vertelde Hodgson in 1983 aan de Associated Press. "Ik ben idealistischer en romantischer."

Ken Scott, producer van twee Supertramp-albums en voormalig geluidstechnicus bij de Beatles, noemde de Davies-Hodgson-dynamiek ooit vergelijkbaar met die van John Lennon en Paul McCartney.

Hodgson en Davies schreven zelden samen nummers, maar de band wist pop- en progressieve rockgeluiden vakkundig te combineren voor nog drie albums, met populaire singles die Hodgson doorgaans zelf zingt, waaronder Give a Little Bit , The Logical Song en Take the Long Way Home . De uitzondering was Goodbye Stranger van Breakfast in America , waarvan Davies de coupletten schreef en zong.

Supertramp was door de vele tournees uitgegroeid tot een trekpleister over de hele wereld, maar er begonnen zich ook barsten te vormen toen het bestverkochte album, dat negen maanden in beslag nam, een succes werd.

"De vijf nummers die ik op Breakfast heb gemaakt, zijn de enige dingen die ik in drie jaar heb gedaan", vertelde Davies in 1979 aan Melody Maker. "Ik kan niet helder nadenken als we op tournee zijn. Ik denk alleen maar na over waar we nu naartoe gaan."

Met Famous Last Words uit 1982 kon de band dat succes bij lange na niet evenaren. Sommige rockstations durfden het luchtige nummer It's Raining Again van Hodgson niet te draaien.

Na het vertrek van Hodgson gingen de anderen in de jaren 80 nog door met twee albums, waarbij Davies en Helliwell de vaste krachten waren op nog twee releases. De laatste was Slow Motion uit 2002.

Hodgson, Davies en de andere leden van de band raakten regelmatig verwikkeld in rechtszaken. Hodgson verzette zich ertegen dat zijn nummers door de anderen werden uitgevoerd na zijn vertrek, en er laaiden geschillen op over de royalty's van zijn nummers, waaronder een uitspraak van de rechtbank vorige maand tussen Hodgson en Siebenberg, Thomson en Helliwell.

In een verklaring van zondag herdacht de band Davies vanwege "zijn warmte, veerkracht en toewijding aan zijn vrouw Sue, met wie hij meer dan vijf decennia samen was."