Roberta Flack, trouwe zangeres, overleden op 88-jarige leeftijd

Zangeres Roberta Flack, wiens kenmerkende stem en soulvolle interpretaties van nummers als "Killing Me Softly with His Song" haar naar de top van de hitlijsten katapulteerden en generaties beïnvloedden, is overleden. Ze was 88.

De legendarische zangeres overleed maandag, volgens een persbericht van haar vertegenwoordigers dat aan ABC News werd verstrekt. Er werd geen doodsoorzaak genoemd in de verklaring.

"We zijn er kapot van dat de glorieuze Roberta Flack vanmorgen, 24 februari 2025, is overleden", aldus de verklaring. "Ze is vredig gestorven, omringd door haar familie. Roberta heeft grenzen en records verbroken. Ze was ook een trotse opvoeder", vervolgde de verklaring.

Bij Flack werd in 2022 amyotrofische laterale sclerose (ALS) vastgesteld, waardoor ze haar zangstem verloor, zo lieten haar publicisten destijds weten .

Flack stond in de jaren 70 bovenaan de hitlijsten met hits als "The First Time Ever I Saw Your Face", "Killing Me Softly with His Song", "Feel Like Makin' Love", "Where Is the Love" en "The Closer I Get to You".

De zangeres werd genomineerd voor 14 Grammy Awards en won er vijf, waaronder een lifetime achievement award. Ze was de eerste artiest die de Grammy Award voor plaat van het jaar won in twee opeenvolgende jaren, voor "The First Time Ever I Saw Your Face" in 1973 en "Killing Me Softly with His Song" in 1974. De laatste zou drie decennia later opnieuw bovenaan de hitlijsten staan ​​met een cover van de Fugees.

Muziekcriticus Ann Powers schreef in een essay uit 2020 dat Flacks invloed "zowel R&B als indie 'bedroom' pop overschaduwt". Ze noemde Flack "een titaan in de ogen van veel collega-artiesten en veeleisende fans".

"In haar ruim halve eeuw als muziekmaakster heeft ze zichzelf ontwikkeld tot een van de meest onderscheidende songschrijvers in de popwereld", schreef Powers.

Flack werd geboren in Black Mountain, North Carolina, in een muzikale familie; haar moeder was een kerkorganist en haar vader een autodidactische jazzpianist. Als wonderkind op de piano won ze een volledige muziekbeurs voor Howard University, waar ze op 15-jarige leeftijd begon met studeren. Daar ontmoette ze haar goede vriend en medewerker, wijlen Donny Hathaway.

Haar eerste doel was niet om een ​​superster-zangeres te worden, maar een klassiek concertpianiste.

"Mijn echte ambitie was om concertpianist te worden en Schumann, Bach en Chopin te spelen -- de romantici. Dat waren mijn jongens," vertelde Flack in 2012 aan NPR .

Flack gaf jarenlang les op scholen totdat ze werd ontdekt door Les McCann toen ze jazzmuziek speelde in een nachtclub in Washington D.C. McCann hielp haar aan een auditie bij haar eerste platenlabel, Atlantic Records.

Enkele jaren nadat ze bij Atlantic had getekend, koos Clint Eastwood "The First Time Ever I Saw Your Face" van haar debuutalbum uit 1969 voor de soundtrack van zijn film uit 1971, "Play Misty For Me" -- waarmee hij Flack naar een meer mainstream publiek bracht. "Killing Me Softly" hielp haar als ster te verankeren.

"Het was onverwacht en adembenemend", schreef Flack in een e-mail aan The Guardian in een profiel uit 2020. "De overgang van mijn leven in Washington als leraar naar dit soort aandacht was surrealistisch."

In de jaren zeventig nam Flack regelmatig duetten op met Hathaway, waaronder de hits "Where Is the Love" en "The Closer I Get to You", tot aan zijn dood in 1979.

In de jaren 80 begon ze samen te werken met Peabo Bryson, onder andere met de hitsingle "Tonight, I Celebrate My Love" en had ze ook een hitsingle met Maxi Priest met "Set the Night to Music". Op tv zong ze "Together Through the Years", het themanummer van de show "Valerie", later bekend als "The Hogan Family", die zes seizoenen liep.

Later in haar carrière bracht ze in 2012 "Let It Be Roberta" uit, een verzameling Beatles-covers. Haar laatste album, "Running", werd uitgebracht in 2018. Datzelfde jaar stopte ze met toeren.

In 2020 ontving ze een Grammy Lifetime Achievement Award. Naast andere onderscheidingen kende het Berklee College of Music haar in mei 2023 een eredoctoraat in de muziek toe.

Haar nalatenschap reikt verder dan haar muziek. In 2010 richtte ze de Roberta Flack Foundation op, die muziekonderwijs ondersteunt. Ze was ook woordvoerder voor de American Society for the Prevention of Cruelty to Animals, met haar nummer "The First Time Ever I Saw Your Face" in een reclame voor de organisatie.

Een lang gekoesterde wens, Flack bracht in 2023 een kinderboek uit, "The Green Piano: How Little Me Found Music", geschreven met Tonya Bolden, dat een eerbetoon was aan haar muzikale start: als kind oefende ze op een oude staande piano die haar vader op een schroothoop had gevonden en groen voor haar had geverfd. In haar auteursnotitie spoort Flack lezers aan: "Vind je eigen 'groene piano' en oefen meedogenloos totdat je je stem vindt en een manier om die prachtige muziek in de wereld te brengen."

De documentaire "American Masters: Roberta Flack", uitgebracht op PBS in januari 2023, bracht een ode aan het icoon van de muziekindustrie.

"Ze begrijpt dat een artiest ons een stem kan bieden wanneer we die zelf niet kunnen vinden. Ze legt gedachten en emoties vast via haar zang en piano", schreef Antonino D'Ambrosio, de regisseur van de film, in een essay over de documentaire .

Flack zei zelf dat ze altijd trouw aan zichzelf wilde blijven.

"Ik heb niet geprobeerd een soulzanger, een jazzzanger, een blueszanger te zijn -- geen categorie," schreef Flack aan The Guardian. "Mijn muziek is mijn uitdrukking van wat ik op een bepaald moment voel en geloof."

Flack was van 1966 tot 1972 getrouwd met jazzmuzikant Steve Novosel. Ze was de peettante van muzikant Bernard Wright, die in mei 2022 overleed.

Haar nichtje is de gepensioneerde professionele kunstschaatser Rory Flack.