Aanhoudende honger zorgt ervoor dat Cork nooit zal verslappen

door Daragh Ó Conchúir

“Je neemt het nooit als vanzelfsprekend aan.”

Dat zegt Laura Treacy, een veteraan met 11 jaar ervaring als eerste elftalspeler in het camogieteam van Cork, die vandaag tegen Galway (17.15 uur, live op RTÉ2) op jacht is naar een zevende Glen Dimplex All-Ireland seniormedaille en een van de beste centrale verdedigers van dit tijdperk is.

Méabh Cahalane heeft één Celtic Cross minder, aangezien ze in 2015 opdook en een constante factor was in beide verdedigingslinies. Ze is dit seizoen aanvoerder en beaamt het gevoel dat de waarde van elk jaar dat je terugkeert nooit verdwijnt.

Je zou het niet zeggen, want vorig jaar, in de beslissende wedstrijd, integreerde ze naadloos in het team. De trouwe speler van St Finbarr had echter een groot deel van het kampioenschap gemist vanwege een hamstringblessure. Tijdens het media-evenement voorafgaand aan de finale was ze vooral bezig met shuttle runs.

Diezelfde avond liep Gráinne, de jongste van de drie Cahalane-broers en -zussen in het panel – Orlaith, vandaag benoemd tot spits – een verwoestende achillespeesblessure op. Het was een herinnering aan de uitdagingen van de sport.

Twaalf maanden later heeft Méabh geen extra werk meer nodig, terwijl haar jongere zusje goed op weg is naar herstel.

"Ja, ik probeerde de kilometers te maken, maar gelukkig hoef ik dat dit jaar niet zo veel te doen", vertelt Méabh.

"Het was gewoon een kwestie van testen of het goed zou zijn en geschikt om te gaan... Het is evenzeer mentaal als fysiek. Ik denk dat je gewoon hoopt dat de timing goed is en dat je helemaal terugkomt. En ik denk dat je in deze tijd van het jaar altijd een soort race tegen de klok voert. Maar uiteindelijk was het de moeite waard."

"Gráinne (raakte geblesseerd) diezelfde avond. En ik denk dat dat het is, je bent eigenlijk maar één training verwijderd van een blessure. Het herinnert je eraan om meer te genieten van wedstrijden en trainingen. We zagen haar de week voor de finale geblesseerd raken, het herinnerde ons eraan dat je niets als vanzelfsprekend beschouwt.

Ze traint en speelt weer bij de club, en het gaat heel goed met haar. Dus kijk, hopelijk hebben we haar snel weer terug in deze selectie.

Het is niet vanzelfsprekend, maar over het algemeen geeft het een rustiger gevoel als je weet waar de finaledag van All-Ireland om draait. Dit duo heeft er tot vandaag samen 19 op hun naam staan.

"Ik denk dat dit mijn elfde All-Ireland is," zegt Treacy. "Dat is waar je van droomt. Als kind al, zelfs al om het Cork-shirt te dragen, laat staan om de county te vertegenwoordigen en zes All-Irelands te winnen, en misschien is dit wel de zevende, zou ik daar als jongere zelf van gedroomd hebben.

Dus ik kijk er echt naar uit. Ik weet niet, koester je ze misschien nog een beetje meer, wetende dat je carrière waarschijnlijk binnenkort ten einde loopt? Het wordt weer een geweldige dag en weer een geweldige strijd tegen Galway.

Aan het begin van elk jaar reflecteer ik op het afgelopen jaar. Kan ik meer bieden? Kan ik een betere speler worden? Want als ik dat niet kan, raak ik erg gefrustreerd over mezelf. Ik ben een zeer competitief en gemotiveerd persoon. En als ik mezelf op geen enkele manier kan verbeteren, dan is dat zeker het moment om een stap terug te doen.

Treacy vindt het ook leuk om de nieuwelingen te helpen zich te ontspannen in het team, iets waar Cahalane ook naar verwijst.

"Het is grappig hoe de jaren voorbijvliegen. Ik ben waarschijnlijk een van de ouderen in het panel nu", erkent de schipper.

Maar weet je, het is gewoon die overgang waarin we met zoveel spelers spelen, en waar we bij de selectie zoveel rolmodellen tegenop zien: Gemma O'Connor, Briege Corkery, Rena Buckley. En zelfs dat Gemma nu bij ons betrokken is. Het is gaaf om haar ervaringen te horen.

"Als je een van de oudere spelers of de meer ervaren spelers in het panel bent, wil je die invloed graag hebben op de jongere meisjes die binnenkomen. Dus ik denk dat dit panel daar goed voor is. Weet je, we proberen elk jaar de jongere meisjes binnen te halen en hen de maatstaf te laten bepalen en die te laten bepalen."

De boodschap die dit duo uitstraalt, is dat welke druk er ook is, het een voorrecht is om deel uit te maken van een elitegroep, die constant opereert op een niveau waar de meesten alleen maar van kunnen dromen. Soms leidt dat tot bittere teleurstelling. Soms eindigt het in euforie.

"We beschouwen het bereiken van de finale niet als vanzelfsprekend", benadrukt Cahalane. "We hadden één doel op de locatie van het jaar, en dat was terugkeren naar Croke Park."

"Hoe groter de wedstrijden, hoe meer kans", is het mantra van Treacy. "Je geniet ervan en gaat erheen om ervan te genieten. In Croke Park is er geen excuus voor een ondergrond of zoiets, weet je. De twee beste teams van dit jaar nemen het tegen elkaar op, met fenomenale spelers aan beide kanten. Het belooft een knaller van een wedstrijd te worden, maar hopelijk komen we er goed vanaf."