Kevin De Bruyne is de beste speler ooit van Man City, maar zijn neergang is verbazingwekkend snel gegaan, schrijft OLIVER HOLT

Ik zou Kevin De Bruyne liever vieren dan rouwen om hem. In een sport die vaak zo ingewikkeld en van het veld gerukt aanvoelt, heeft hij altijd de tijdloze schoonheid van voetbal vertegenwoordigd.

Er zijn veel spelers die ik de afgelopen 10 jaar in dePremier League met veel plezier heb zien spelen, maar niemand was zo geweldig als hij.

Ik heb altijd het meest van zijn visie gehouden. De passes die hij om een ​​geschrokken, hulpeloze verdediging heen kon krullen in de richting van een aanstormendeSergio Aguero ofGabriel Jesus of Erling Haaland , of welke andere spits van Manchester City dan ook die het geluk had dat hij zijn kogels laadde, waren kunstwerken.

Ook de passes die hij door het hart van de verdediging wist te krijgen, wanneer hij een loopactie zag die niemand anders had kunnen zien en een bal speelde die niemand anders had kunnen spelen, waren adembenemende momenten van theater.

En dan waren er nog zijn doelpunten. Zijn doelpunten waren absurd. Hij is samen met Steven Gerrard de beste spits die ik ooit in het Engelse spel heb gezien. Zoveel van zijn drives, met beide voeten, waren nog in opkomst toen ze in het net belandden.

Hij heeft de beste keepers van zijn generatie tot hulpeloze omstanders gemaakt. Ik heb mezelf maandag getrakteerd op een nieuwe blik op een van zijn hoogtepunten. Er is er een waarin hij naar buiten snijdt op zijn linkerbeen en een klassieke drive hoog langs Kasper Schmeichel van Leicester City schiet.

Kevin De Bruyne leek een schim van zichzelf toen Manchester City zondag werd verslagen door Liverpool

Hij was de drijvende kracht achter misschien wel het beste team in de geschiedenis van de Premier League

De Bruyne heeft City naar grote hoogten geleid met zijn penetrerende runs en scherpe passes die de verdediging doorbreken

Er is de lasergeleide raket die hij vanaf 30 meter lanceert en die langs Lukasz Fabianski van Swansea City vliegt. 'Dat is een wereldklasse-aanval van een wereldklasse-speler,' zegt Gary Neville in het commentaar van Sky Sports. Die hoogtepuntenreel gaat maar door en door en door.

Toen het debat ontstond, had ik Colin Bell altijd naar voren geschoven als City's beste speler ooit, deels omdat hij in mijn geheugen gegrift staat als onderdeel van de opwinding van de eerste keer dat ik als kind live naar voetbal keek. Ik ben het niet eens met degenen die Sergio Agüero boven hem verkiezen, bijvoorbeeld.

Maar ik aarzel nu niet om te zeggen dat De Bruyne de beste is die ooit het hemelsblauwe shirt heeft gedragen. David Silva was ook een genie, maar De Bruyne was een leider in het team dat in 2023 voor het eerst in de geschiedenis van City de Champions League won. Hij was de beste speler in het City-team dat het eerste team in de geschiedenis van het Engelse topvoetbal werd dat vier jaar op rij de landstitel won en hij was prachtig om naar te kijken.

Het is een uitweiding, maar het is lastiger om te zeggen wie Liverpools beste ooit is. Mo Salah krijgt op dit moment veel stemmen in die richting en hij is een ongelooflijke speler en het is een schandaal dat hij de Ballon d'Or nooit heeft gewonnen, maar ik zou Kenny Dalglish, Graeme Souness en Gerrard nog steeds voor hem hebben.

Als Salah blijft en meer Champions Leagues wint, verandert dat misschien. Salah lijkt nog steeds veel te geven en nog veel meer te bereiken. Ik denk niet dat dat voor De Bruyne geldt. Velen merkten eerder dit seizoen met een lichte schok op dat Pep Guardiola openlijk over De Bruyne's beste tijd begon te praten in de verleden tijd en hij had helemaal gelijk.

Misschien is het de opeenstapeling van blessures die hij heeft opgelopen, misschien is het de opeenstapeling van alle medailles die hij heeft gewonnen en het besef dat hij geen land meer te veroveren heeft, misschien is het gewoon dat hij 33 is en nog steeds bezig is, maar De Bruyne's neergang dit seizoen is verbazingwekkend snel gegaan. Hij werd vorige week buiten de basisopstelling gelaten voor de tweede wedstrijd van hun Champions League-duel met Real Madrid en zelfs toen City werd vernederd, keek Guardiola niet naar hem. Zondag begon hij zijn eerste competitiewedstrijd in een maand.

Het ging niet goed. Hij leek in een ander tempo te spelen dan de rest, zeker niet iedereen in het Liverpool-team, en niet op een goede manier. Hij leek een speler die niet op tijd was. 'Ik vind het geweldig om de brutaliteit van topsport te zien,' zei Roy Keane na de wedstrijd. Sport wacht op niemand, zelfs niet op iemand die zo goed is als De Bruyne.

Het meest duidelijke teken van zijn neergang was vlak voor rust, toen hij een paar aarzelende stappen naar voren zette op de rand van het strafschopgebied van Liverpool en zijn linkerbeen terugsloeg.

Stadsmanager Pep Guardiola begon openlijk over De Bruyne's beste tijd te praten in de verleden tijd

Mijn stoel in de persbox stond in een rechte lijn met de baan van de bal. Deze keer vloog de bal niet door het net, maar sneed hij wild, hoog en breed naar de cornervlag, waar de Liverpool-fans hem met vreugde verwelkomden.

De Bruyne draaide zich verdrietig om en legde zijn vinger op zijn wang, alsof hij in verwarring was over wat hij zojuist had gedaan, alsof hij niet helemaal kon bevatten dat zijn lichaam niet langer naar zijn geest zou luisteren.

Ik wou bijna dat ik het niet had gezien, maar ik heb ook zoveel van de mooie dingen gezien die hij heeft gedaan, en ik had ze voor geen goud willen missen.

De nieuwe slechterik van het Engelse voetbal?

Sir Jim Ratcliffe verandert snel in een ouderwetse, geweldige slechterik in het Engelse voetbal.

Dit is een 'zakenman' die in de zomer £200 miljoen geeft aan de mislukte, al in diskrediet geraakte manager van Manchester United, Erik ten Hag, zodat hij een nieuwe bende prutsers kan kopen en vervolgens een aantal van de kleine mensen bij Old Trafford ontslaat en deze week bekendmaakt dat hij de personeelskantine gaat sluiten.

Een van zijn vele lakeien in het bestuur zou misschien de moed willen opbrengen om te zeggen dat United geen verlies lijdt omdat Dylan van marketing elke woensdag een klein stukje lasagne eet.

Ze verliezen geld vanwege de incompetentie die door de hele organisatie heen lijkt te lopen, waarvan de laatste manifestatie de enorme £4m pay-off was die aan Dan Ashworth werd uitgedeeld nadat hij vijf maanden na zijn aantreden als sportief directeur werd ontslagen. Je kunt een heleboel panini's krijgen voor £4m. Misschien is de kantine-overval nog een van Sir Dave Brailsfords briljante ideeën voor een marginale winst.

Sir Jim Ratcliffe verandert snel in een geweldige, ouderwetse slechterik van het Engelse voetbal

De Hammerschlagen-aflevering

Ik wist niet dat er nog waren, maar op zaterdag ontdekte ik een andere sport waar ik slecht in ben. Ik was laat in de avond op een prachtige bruiloft in de Cotswolds toen ik een groep gasten zag staan ​​rond een houten blok, om de beurt spijkers erin te slaan.

Hammerschlagen is een Duits spel waarbij het doel is om de spijker gelijk met het oppervlak van het hout te slaan. Iemand zag me van mijlenver aankomen en ik werd overgehaald om mee te spelen.

Aangezien ik (relatief) nuchter was en meerdere van mijn jongere tegenstanders zich gedroegen als feestvierders die mogelijk dubbel zien, had ik er stilletjes vertrouwen in.

Vijf of zes eigenzinnige slagen met mijn hamer later, was mijn nagel de laatste die nog uitstak en ik ging naar de bar om mijn forfait van het kopen van een ronde van een dozijn misselijkmakende shots Baby Guinness te voltooien. Ik weet trouwens niet precies wat een Baby Guinness is, maar het is geen Guinness.