Wales heeft ons geleerd dat het laatste wat spelers nodig hebben MEER coaching is... verwacht alleen niet dat Steve Borthwick het doorheeft, schrijft CHRIS FOY

Diepe dank is verschuldigd aan Matt Sherratt en Lee Blackett die afgelopen weekend bewezen - met respectievelijk Wales en Engeland A - dat minder meer kan zijn als het gaat om het coachen van rugbyteams. Daarmee ontmaskerden ze een aantal vervelende mythes.

In dit geval is 'less' de tijd samen en 'more' de prestatie-uitkomst. Beide mannen moesten snel werken om een ​​positieve impact te maken en ze slaagden er allebei in om dat op een geweldige manier te doen.

Sherratt kreeg terecht veel lof voor de manier waarop hij Wales transformeerde van een verdeeld zootje tot een team dat Ierland bijna verraste, terwijl Blackett, de zeer gewaardeerde aanvalscoach van Bath, snel het tweede elftal van Engeland bijeenbracht en het brein was achter een sluwe overwinning op hun Ierse collega's.

In een interview met de BBC was voormalig aanvoerder van Wales Sam Warburton onder de indruk en bijna ongelovig over de snelle revisie van Cardiff -hoofdcoach Sherratt. Hij zei: 'Hij heeft de jongens opgefrist, zodat ze vol energie aan de wedstrijd begonnen en hij heeft ze zo snel en indrukwekkend zijn aanvallende spelplan ingeprent. Ik kan niet geloven dat hij in één week zoveel positieve veranderingen heeft doorgevoerd.'

Hier zou een les uit moeten worden getrokken voor de professionele sport in het algemeen. Stop met het overcompliceren van een toch al ingewikkelde sport. Wat Sherratt en Blackett hebben laten zien, is dat het niet maanden en jaren hoeft te duren om samenhang, vloeiendheid en dodelijke potentie te creëren in een team vol goede spelers.

Ze hebben laten zien dat er zoveel bereikt kan worden als je vertrouwt op talent en het werk niet vertroebelt met een stortvloed aan data en details, structuur en metaforische ketens.

Wat een bemoedigende boodschap is dit: kies spelers op hun favoriete posities, geef ze een eenvoudig overzicht van de verwachtingen - mentaliteit en systeem - en laat ze tot op zekere hoogte hun gang gaan.

Verwacht alleen niet dat deze houding aanslaat bij Steve Borthwick. De nauwgezette hoofdcoach van Engeland is naar verluidt woedend over het verlies van een trainingsweek voor de volgende herfstcampagne, maar staat meer tijd in het trainingskamp altijd gelijk aan duidelijke en onbetwistbare vooruitgang? Nee. Verdorie, nee.

Dit is een grapje, maar het zou het beste zijn als ze alle dronebeelden, de eindeloze uren achter laptops, forensische analyses en het overdenken van elk klein element van hoe de volgende tegenstanders spelen zouden afschaffen en gewoon goede spelers zouden bevrijden met bondige orders. Of misschien zouden ze ze verbieden om tot zeven dagen voor een test samen te komen, zodat ze niet genoeg tijd hebben om zichzelf in de knoop te leggen.

Natuurlijk zou dit soort visie ongetwijfeld de coaching broederschap verenigen - mogelijk zelfs inclusief Sherratt en Blackett - in oogrollende verontwaardiging. Het zou worden gezien als een onwetend oordeel over de enorme hoeveelheid werk die erin gaat zitten om een ​​team goed te laten functioneren met de bal, in een tijdperk waarin verdedigingen zo verstikkend zijn.

Maar er is gewoon iets beters aan rugby als product wanneer het op een natuurlijke, heads-up manier wordt gespeeld. Kijk naar de prestatie van Frankrijk in Rome. Nadat hun route-one aanval de overmeesterde Italianen had verzacht; het was allemaal 'joue, joue' - spelen wat ze zagen en goed geslepen instincten gebruiken om ruimte te zoeken en te exploiteren. Stel je voor dat Engeland dat zou doen? Nee, ik ook niet. Nu in ieder geval niet.

Fabien Galthie zou op het randje van een typische Gallische implosie staan, na het schokkende verlies van zijn team bij Twickenham en de bittere verwijten die daarna uitbraken. Zoveel voor die theorie. In plaats daarvan produceerde zijn Franse team rugby uit de hemel.

Misschien kwam het allemaal doordat hij dag en nacht naar de gegevens op een laptop zat te kijken en steeds meer details aan zijn spelers gaf, of misschien - heel misschien - vertrouwde hij op zijn eigen instincten om de selectie aan te passen en de tactiek te vereenvoudigen.

Ondertussen, als Sherratt zijn wonderbaarlijke impact behoudt, zou de WRU hem hun enige doelwit moeten maken om Warren Gatland te vervangen, wat hij ook zegt over het niet willen van de baan. Waarom niet? Zijn gebrek aan profiel en Test-stamboom zouden er niet toe moeten doen als hij bewijst dat hij de baan aankan. De oplossing hoeft niet aan de andere kant van de wereld te liggen, het kan ook in het zicht liggen.

Wat een spannende strijd om de titel staat ons te wachten als Ierland en Frankrijk elkaar op 8 maart in Dublin treffen.

Het belooft een intrigerende clash van culturen te worden; Ierse efficiëntie en nus en organisatie tegenover Franse macht en geïmproviseerde genialiteit. Het is de wedstrijd die het toernooi aan de rest van de wereld zal verkopen. Het is de wedstrijd die ervoor moet zorgen dat omroepen in de rij staan ​​om te bieden op de volgende Six Nations TV-deal nadat het kampioenschap van dit jaar ten einde is (zodra officials EINDELIJK de Nations League hebben geregeld, om het rechtenpakket compleet te maken).

Het is de wedstrijd die de zuidelijke grootmachten eraan moet herinneren dat ook de beste spelers uit het noorden hun eigen niveau kunnen bereiken, ondanks alle bewijzen die het WK ons heeft gegeven.

Laten we duidelijk zijn: de meeste neutrale toeschouwers zullen hopen op een Franse overwinning, aangezien dit een glorieuze Super Saturday-afsluiter zou zijn voor dit jaarlijkse Europese spektakel, waarbij drie teams in de race zijn om de titel.

Replica trofeeën op verschillende locaties, verschillende kleuren linten georganiseerd en klaar, meerdere contingency voorraden champagne op ijs en feestelijk vuurwerk, plus torenhoge spanning en draaiend, draaiend drama de hele dag en nacht. Ja, graag naar dat scenario.

Zoals het er nu voorstaat, zullen er waarschijnlijk nauwelijks Britse en Ierse accenten te horen zijn in de potentiële Lions Test-verdedigingslinie Down Under deze zomer.

Afgelopen weekend vergrootten de Nieuw-Zeelandse spelers hun kansen op deelname aan de serie tegen de Wallabies nog verder, aangezien James Lowe, Bundee Aki en Jamison Gibson-Park de hoofdrol speelden in de zwaarbevochten overwinning op Wales.

In Twickenham werd de Zuid-Afrikaan Duhan van der Merwe, de grote Schotse speler, uitgeroepen tot Man of the Match tegen Engeland en Tom Jordan uit Auckland was een uitblinker op het middenveld, bij afwezigheid van de Australische aanvoerder en aanstaande Leeuw, Sione Tuipulotu.

Ondertussen is er een groot scala aan talent van eigen bodem aanwezig bij Openside, waar Ben Curry liet zien dat hij een kanshebber voor de tour kan worden, samen met zijn tweelingbroer Tom, terwijl Jac Morgan een andere epische verklaring aflegde over zijn all-court klasse en Rory Darge met onderscheiding co-aanvoerder was van Schotland.

Heel veel succes Andy Farrell met het doornemen van al die namen. Vergeet vooral Sam Underhill, Tommy Reffell, Josh van der Flier en zelfs Jack Willis in Toulouse niet.

Als er veranderingen in de uitrusting moeten komen om kleurenblinden te helpen teams uit elkaar te houden – wat uiteraard een goedbedoeld initiatief is – dan moeten de alternatieve shirts aan strenge normen worden onderworpen.

Helaas was Ierlands kledingcatastrofe een regelrechte ramp, met wat leek op strepen groene verf op een witte achtergrond. Het zou niet zo moeilijk zijn om je voor te stellen dat Aki, nadat hij als vervanger was gekomen, vrijwillig een grote hoeveelheid van zijn eigen bloed vergoot om de gruweldaden die hij gedwongen was te dragen gedeeltelijk te verdoezelen.

Frankrijk was in ieder geval minder aanstootgevend voor het oog van de toeschouwers met hun effen witte wisseltenue-shirts, met de kenmerkende strepen van de leveranciers over de bovenkant. Het was niet alleen hun aanvallende spel dat stijlvol was.

Na de spannende wedstrijd om de Calcutta Cup in Twickenham kwam de schokkende onthulling dat de Schot Finn Russell zijn conversiepoging voor de overwinning vanaf de verkeerde plek moest nemen.

Op dat moment leek het erop dat hij een paar meter probeerde te 'stelen' vanaf de linkerzijlijn, maar toen de beelden werden bekeken, bleek dat hij ten onrechte van scheidsrechter Pierre Brousset de opdracht had gekregen om de tee twee meter te breed te zetten.

Lees meer

Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat zoiets gebeurt, als beslissende gebeurtenis in een enorme wedstrijd, voor 82.000 toeschouwers en miljoenen kijkers?

Het is een volstrekt onaanvaardbare omissie als er een TMO is die camerabeelden kan gebruiken om de scheidsrechter op cruciale momenten te begeleiden, wat ongetwijfeld het geval was bij de overwinning van Russell op het laatste moment.

Deze aflevering kwam nadat Tommy Freemans try was toegestaan, ondanks zelfs de meest oppervlakkige blik op de herhalingen. Het was geen geweldige gelegenheid voor rugby-officialdom en eist actie.

Russell had in beroep moeten kunnen gaan tegen de plaatsing die hem werd opgedrongen, maar daarvoor had de shot clock stilgezet moeten worden. Er moet een mechanisme worden opgezet om herhaling van het soort fout te voorkomen dat de vooruitzichten van een team oneerlijk schaadt en de geloofwaardigheid van de sport ondermijnt.