Een pijnlijke staart: dierenartsen onthullen welke hondenrassen het meest waarschijnlijk een staartblessure oplopen - met Boxers bovenaan de lijst
Gepubliceerd: | Bijgewerkt:
Het zien van je trouwe viervoeter die vrolijk met zijn staart kwispelt, is een van de leukste dingen aan het hondenbezit.
Maar door ongelukjes of zelfs overdreven enthousiast kwispelen , kunnen onze harige vrienden soms pijnlijke verwondingen aan hun staart oplopen.
Onderzoekers van het Royal Veterinary College hebben nu onthuld welke rassen het meest waarschijnlijk een van deze nare verwondingen oplopen.
Boxers staan bovenaan de lijst. Deze grote honden hebben 3,6 keer meer kans om hun staart te verwonden dan honden van gemengde rassen.
De Engelse Springer Spaniel staat op de tweede plaats (2,46 keer zo waarschijnlijk), gevolgd door de Cocker Spaniel (1,86 keer).
Daarentegen komen staartverwondingen het minst voor bij Franse Bulldogs. De kans dat hun staart beschadigd raakt, is bij deze honden bijna tien keer kleiner dan bij honden van een gemengd ras.
Op basis van de bevindingen raden dierenartsen eigenaren van honden die het meest vatbaar zijn voor verwondingen aan om extra voorzichtig te zijn.
Medeauteur van het onderzoek, Dr. Dan O'Neil, zegt: 'Hoewel dit nieuwe artikel aantoont dat staartverwondingen over het algemeen relatief zeldzaam zijn bij honden, moeten eigenaren van zeer actieve hondensoorten, zoals de Boxer, Engelse Springer Spaniël en Cocker Spaniël, zich bewust zijn van het verhoogde risico en proberen trauma aan de staart van deze honden te beperken.'
Dierenartsen hebben onthuld welke hondenrassen het meest vatbaar zijn voor een pijnlijke staartblessure, en boxers staan bovenaan de lijst. Vergeleken met gemengde rassen hadden deze energieke honden 3,6 keer meer kans op staartblessures.
Naast het kwispelen om hun baasjes te begroeten , spelen de staarten van honden een belangrijke rol bij het in evenwicht houden, het communiceren met andere honden en het markeren van hun territorium met behulp van geur.
Zorgelijk is dat staartverwondingen dit normale, gezonde gedrag verstoren en 'ernstige risico's voor het welzijn' opleveren.
Verwondingen aan de staart worden meestal veroorzaakt door stomp geweld, bijvoorbeeld doordat de staart achter een deur blijft haken, of door snijwonden en snijwonden door scherpe voorwerpen, zoals prikkeldraad.
In sommige gevallen kan het ook om zelfverwonding gaan, bijvoorbeeld doordat honden op hun eigen staart kauwen uit pijn, irritatie of angst.
Vroeger werd bij bepaalde rassen, zoals Boxers en Dobermanns, de staart vaak al op jonge leeftijd afgeknipt om esthetische redenen.
Sinds het couperen van staarten zonder medische doeleinden in 2007 verboden is, krijgen onderzoekers beter inzicht in welke rassen het grootste risico lopen op staartletsel.
In deze nieuwe studie analyseerden wetenschappers de veterinaire klinische dossiers van een populatie van twee miljoen honden die in 2009 onder veterinaire zorg stonden.
Slechts één op de 435 honden die een behandeling bij de dierenarts onderging, had te maken met staartverwondingen. Sommige rassen lopen echter een veel groter risico.
Staartletsels werden meestal veroorzaakt door stomp trauma of snijwonden door scherpe voorwerpen. Maar honden kunnen hun eigen staart ook verwonden door erop te bijten wanneer ze pijn hebben of angstig zijn (stockafbeelding).
- Zichtbare wonden of bloedingen.
- Zwelling, haaruitval of korstjes op de staart.
- Pijn of gevoeligheid: de hond kan janken of zich terugtrekken als de staart wordt aangeraakt.
- Veranderingen in de staartpositie: de staart laag, slap of tussen de benen houden.
- Onwil om te kwispelen of de staart te bewegen.
- Likken, kauwen of op de staart bijten (zelftrauma).
Bron: Dr. Camilla Pegram, docent veterinaire epidemiologie aan het Royal Veterinary College
Vergeleken met rassen die niet door de Kennel Club worden erkend, waartoe de meeste kruisingen behoren, waren rassen in de werkhonden- en jachthondengroepen ongeveer twee keer zo vatbaar voor staartverwondingen.
Ook grotere honden liepen een groter risico: honden die tussen de 20 en 30 kilogram wogen (44-66 lbs) liepen aanzienlijk meer kans om gewond te raken dan honden die minder dan 10 kilogram wogen (22 lbs).
Bovendien bleek statistisch gezien dat honden jonger dan 12 jaar veel vaker een behandeling voor een staartblessure nodig hadden dan oudere honden.
Hoofdauteur Dr. Camilla Pegram vertelde Daily Mail dat, hoewel het artikel het verband niet specifiek onderzocht, het verschil waarschijnlijk te wijten is aan verschillen in activiteitsniveau.
Dr. Pegram zegt: 'Werkhondenrassen zijn bijvoorbeeld actief, energiek en komen vaker buiten dan andere rassen, waardoor ze meer worden blootgesteld aan gevaren uit de omgeving.'
Ze voegt toe dat honden met 'langere, sterkere staarten' mogelijk ook een groter risico lopen op staartletsel, omdat ze hiermee met meer kracht op oppervlakken kunnen slaan.
In sommige gevallen kunnen grote honden zelfs het zogenaamde 'gelukkige hond syndroom' ontwikkelen, waarbij de punt van hun staart beschadigd raakt door herhaaldelijk met de staart tegen harde oppervlakken te slaan.
Kleine rassen, zoals die in de 'speelgoed'-categorie, hadden daarentegen veel minder kans op staartbeschadiging.
Franse bulldogs hadden de minste kans op staartpijn. Deze honden zijn gefokt met een gebrek aan de achterste delen van hun ruggengraat, waardoor hun staarten van nature erg kort zijn.
Sommige rassen, zoals de Franse bulldog en de Pembroke Corgi, zijn ook selectief gefokt om de achterste delen van hun ruggengraat niet te laten ontwikkelen.
Dat wil zeggen dat deze honden geboren worden met een aangeboren korte of afwezige staart, waardoor verwondingen aan de staart zeer zeldzaam zijn.
Deze variaties zorgen er echter ook voor dat rassen met een plat gezicht een aanzienlijk grotere kans hebben op misvormingen van de ruggengraat, wat op de lange termijn slopend kan zijn.
Uit het onderzoek bleek dat staartletsels over het algemeen niet levensbedreigend waren en in de overgrote meerderheid van de gevallen behandeld konden worden met pijnstillers en antibiotica.
In 9,1 procent van de gevallen waren de verwondingen echter zo ernstig dat de staart operatief geamputeerd moest worden.
Gezien deze risico's dringen de onderzoekers er bij eigenaren van grote, energieke rassen op aan om goed op de staart van hun hond te letten.
Dit is vooral belangrijk tijdens activiteiten en spel die veel energie kosten. Honden hebben dan namelijk het meeste kans om hun staart te bezeren.
Dr. Alison Skipper, dierenarts en onderzoeksadviseur bij The Kennel Club, zegt: 'Onderzoek als dit geeft iedereen die om honden geeft de kennis om verwondingen te voorkomen en hun welzijn te beschermen. Zo kunnen meer honden gelukkig en gezond leven met kwispelende staarten.'
Uit een genetische analyse van de oudste bekende hondenresten ter wereld is gebleken dat honden in één keer werden gedomesticeerd door mensen die in Eurazië leefden, zo'n 20.000 tot 40.000 jaar geleden.
Dr. Krishna Veeramah, universitair docent evolutie aan de Stony Brook University, vertelde de Daily Mail: 'Het domesticatieproces van de hond moet een heel complex proces zijn geweest. Het heeft een aantal generaties geduurd en de kenmerkende eigenschappen van de hond zijn geleidelijk geëvolueerd.
'De huidige hypothese is dat de domesticatie van honden waarschijnlijk passief is ontstaan, waarbij ergens ter wereld een populatie wolven aan de rand van jagers-verzamelaarskampen leefde en zich voedde met het afval dat door mensen werd geproduceerd.
'Wolven die tammer en minder agressief waren, zouden hierin beter geslaagd zijn. Hoewel de mensen aanvankelijk geen enkel voordeel hadden van dit proces, hebben ze in de loop van de tijd een soort symbiotische [wederzijds voordelige] relatie met deze dieren ontwikkeld. Uiteindelijk zijn ze geëvolueerd tot de honden die we vandaag de dag zien.'
Daily Mail
