W filmie: „Nie chcę pozostać bezczynna!” – Dlaczego były strażnik graniczny wyrusza na pieszą wędrówkę w imię pokoju
Setki osób śledzi kampanię byłego strażnika granicznego i byłego burmistrza Treptow, Güntera Polauke. Jak czytelnicy reagują na przekroczenie granicy.
Günter Polauke wędruje 1400 kilometrów wzdłuż dawnej granicy między Wschodem a Zachodem. Nie chce pozostać bezczynny, gdy mobilizacja wojenna zostaje wznowiona, a nowe granice dzielą ludzi. Sam służył przez trzy lata jako strażnik graniczny NRD podczas zimnej wojny , dlatego wybrał Zielony Pas na swoją osobistą pielgrzymkę, wędrówkę swojego życia, pas, który biegnie przez Niemcy wzdłuż dawnej granicy systemowej i państwowej.
We wtorek jechał między Bad Colberg a Einöd, a stamtąd w środę uda się do Zimmerau. Od startu 11 czerwca 2025 r. na granicy Saksonii, Turyngii i Bawarii pokonał prawie 300 kilometrów – prawie jedną czwartą drogi do wybrzeża Bałtyku. Radzi sobie z upałem, jest w dobrym nastroju i jest zdumiony tym, w jakim stopniu natura odzyskała dawny pas śmierci.
Günter Polauke, wieloletni burmistrz berlińskiej dzielnicy Treptow z ramienia SED (Socjaldemokratycznej Partii Niemiec), na początku swojej misji powiedział: „Chcę dojść do porozumienia z samym sobą i rozpocząć rozmowę z ludźmi po drodze”. Ponad 300 osób śledzi teraz jego relacje na Instagramie. Fakt, że kampania porusza ludzi, widać również po reakcjach czytelników Berliner Zeitung.
Markus Schilling, który właśnie ukończył odcinek Zielonego Pasa od Weferlingen do Lenzen, napisał, że lubi patrzeć na wędrówkę Polaukego „z perspektywy pokoju”: W 2018 roku sam przejechał rowerem niegdyś jałowy, a teraz zielony pas graniczny z Lubeki do Marienborn; od 2019 roku organizuje wędrówki z przyjacielem: „W ten sposób co roku przez kilka dni w okolicach Zielonych Świątek cieszymy się naturą i świadectwem tego, jak można przezwyciężyć podział i tyranię”.
Jako dzieci Zachodu i Wschodu, wiele się o sobie uczycie, o kraju i jego mieszkańcach, i ciągle spotykacie interesujących partnerów do rozmów: „Jako dziecko Republiki Federalnej Niemiec wiele się nauczyłem o życiu w NRD i (nie)zadowoleniu od 1990 roku”. Najwyraźniej coraz więcej osób jest zmotywowanych do wzięcia udziału w takiej wycieczce. Markus Schilling pisze: „Spotkaliśmy prawie 20 osób na około 180 kilometrach, które były na tej samej misji”.
Ma nadzieję, że „więcej osób wyruszy na tę szczególną i wyjątkową 'pielgrzymkę', ponieważ zabiera się ze sobą coś – historie, nieskończone przestrzenie i ciszę w środku gęsto zaludnionych Niemiec, zastanawiając się nad tym, co łączy, a nie co dzieli”. Przykład, który najwyraźniej wykracza daleko poza Niemcy, nawet do Korei, „jak nieludzkie instalacje graniczne mogą zostać przekształcone w raj dla natury i wędrowców”.
Dla berlińskiej Beate Reisch relacja w Berliner Zeitung przypomina jej spotkanie z Günterem Polauke 36 lat temu, kiedy stało się jasne, jak daleko reżim SED oddalił się od ludzi. Był to również traumatyczny dzień dla Polauke, ponieważ musiał ogłosić jawnie fałszywe wyniki wyborów lokalnych w swoim okręgu Treptow.
W tym momencie Günter Polauke wydał się Beate Reisch „zagubioną, smutną postacią”: „W komisji wyborczej sprawdziliśmy karty do głosowania, w tym procenty. O ile pamiętam, mieliśmy około 79 procent głosów „tak”. Gdy tylko dotarliśmy do ratusza w Treptow, Günter Polauke stanął przed nami z kamienną twarzą, aby wziąć „kartony z kartami do głosowania”. Myślę, że wiedział z góry o tym oszustwie wyborczym. Beznamiętnie, ale z nieco buntowniczym głosem, ogłosił sfałszowany wynik wyborów. My, którzy przeczytaliśmy i policzyliśmy karty do głosowania, wiedzieliśmy od razu, że wynik nie mógł być poprawny”.
Później, jako członkowie komisji wyborczej, omawiali „tę dziwną sytuację” podczas kolacji w ratuszu: „Nikt nie przeszkadzał w naszych sporach. Günter Polauke się wycofał”. Egon Krenz, główny urzędnik wyborczy, ogłosił tego wieczoru, że 98,85 procent głosów oddano na kandydatów Frontu Narodowego. Dla Beate Reisch „ten dzień był już końcem NRD”.
„Romantyzacja NRD”Polauke zrezygnował ze stanowiska burmistrza dzielnicy wkrótce po zjednoczeniu. Mówi, że nie mógł już dłużej bronić swoich wybranych przedstawicieli i do dziś zmaga się z samym sobą: „Mógłbym i powinienem był powiedzieć nie. Co by się stało? Straciłbym urząd, być może uznaliby mnie za szaleńca” – powiedział wiele lat temu w wywiadzie dla Berliner Zeitung. Zawsze otwarcie mówił o tym problemie – części procesu oczyszczenia.
Czytelnik Henri Matisse nie znalazł jednak niczego pozytywnego w projekcie Polauke. Napisał: „Były towarzysz SED radośnie wędruje wzdłuż Muru. A Holger Friedrich i kilku innych z Berliner Zeitung idzie z nami. Po prostu niewiarygodne!” Holger Friedrich, wydawca Berliner Zeitung, towarzyszył Günterowi Polauke na dwóch etapach wędrówki, ponieważ, jak powiedział, „ta wiarygodna forma ponownej oceny biografii zasługuje na wsparcie”.
Andrea Koch z Turyngii również nadal uważa te wspomnienia za bolesne i uważa, że wędrówka i relacje z niej trywializują dyktaturę NRD. Istnieją również bardzo osobiste powody: „Moja babcia mieszkała w strefie wykluczenia w Blankenberg ( miasto graniczne, obecnie położone na Zielonym Pasie, przyp. red .). Mur stał tam każdego dnia. Jej rodzina – pochodząca z Bawarii i Frankonii – została rozdzielona przez budowę muru. Mogliśmy ją odwiedzać tylko za okazaniem przepustki.
Po przybyciu do wioski należy zarejestrować się w ABV ( oddział policji ludowej, przyp. red .). Następnie należy dokonać wpisu w rejestrze domowym”. Jej krewni stracili dom, ponieważ stał on bezpośrednio przy Murze, relacjonuje. Inni zostali po prostu trwale przesiedleni ze swoich domów w tajnych operacjach bez ostrzeżenia. Niemiecko-niemieckie muzeum w Mödlareuth dokumentuje takie historie.
Andrea Koch donosi, że lokalna SED (Socjalistyczna Partia Jedności) wysadziła zamek w mieście, a następnie „ludzie w NRD po prostu powiedzieli Rosjanom, że to byli Rosjanie. Ale w tym przypadku to nie byli nawet oni. To była SED”. Jej zdaniem gazeta Berliner Zeitung „zromantyzowała” wydarzenie: „Cała historia jest zniekształcona przez przedstawianie entuzjastów pieszych wędrówek SED. Sprawcy są przedstawiani jako przyjaźni wędrowcy. Nie można być bardziej absurdalnym”.
Umowa o etapie wspólnymManfred z Meiningen napisał bezpośrednio do Güntera Polaukego po przeczytaniu o jego planach w Berliner Zeitung: „Jestem pod wielkim wrażeniem tego, że nie chcesz po prostu przejść tej długiej drogi jako samotny wędrowiec, tylko po to, aby cieszyć się odrestaurowaną przyrodą”. Ponieważ spodobały mu się intencje i poglądy Polaukego, a także ponieważ „prawdopodobnie mają podobne biografie”, wpadł na pomysł. Napisał: „Oboje pochodzimy z tego samego pokolenia, nawet jeśli jestem o kilka lat młodszy od ciebie. Obaj mieliśmy kariery w NRD. Nie jestem tak daleko od ciebie w Berlinie-Köpenick, pracuję w administracji budowlanej Narodowej Armii Ludowej”.
Radzi sobie dobrze, przystosował się do nowych czasów i znalazł swoje miejsce: „Ale sposób, w jaki zmienił się świat, zwłaszcza w ostatnich latach, i to, jak nasi politycy, jak się wydaje, nie chcą wyciągać wniosków z przeszłości, bardzo mnie niepokoi”.
Kilka lat temu wrócił do rodzinnego miasta Meiningen, niedaleko dawnej granicy. Granica była dla niego zawsze obecna, zarówno zawodowo, jak i prywatnie – w Berlinie mieszkał przez długi czas na Gleimstraße, tuż przed tunelem Gleim.
Zaproponował spotkanie w miejscu oddalonym zaledwie o kilkaset metrów od trasy patrolu, „gdzie będzie okazja do odpoczynku i pogawędki” i wysłał fragment mapy z markerami. Tak to się wszystko zaczęło. Obaj mężczyźni umówili się teraz na wspólny spacer 29 czerwca.
Masz jakieś uwagi? Napisz do nas! [email protected]
Berliner-zeitung
