Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie: Półfinałowy przeciwnik Szwajcarii, Dania, zelektryzował swój kraj sensacyjnym zwycięstwem nad Kanadą

Język sportu pełen jest superlatywów. Wyrażenia takie jak sensacyjny, historyczny czy historyczny są szybko na miejscu, gdy dzieje się coś, co nie spełnia oczekiwań. Często przymiotniki wypaczają znaczenie wydarzenia, które opisują.

Ale w kontekście zwycięstwa Danii 2:1 w czwartkowym ćwierćfinale Mistrzostw Świata z Kanadą, superlatywy są na miejscu. Wydarzenie to będzie miało tak duże znaczenie dla międzynarodowego hokeja na lodzie, jak „Cud na lodzie”, cud z Igrzysk Olimpijskich 1980 w Lake Placid, kiedy to amerykańska drużyna uniwersytecka pokonała niezwykle potężną drużynę Związku Radzieckiego i zdobyła złoto. Amerykańskie zwycięstwo nad ZSRR stało się legendarne również dlatego, że w pojedynku istotną rolę odegrała walka o władzę polityczną między Wschodem i Zachodem; starły się dwie ideologie. Jednakże z czysto sportowego punktu widzenia porównanie duńskiego zamachu stanu do tamtego cudu jest uzasadnione.

Kanadyjczycy grali na tym Pucharze Świata z drużyną NHL, w której grali między innymi dwaj supergwiazdorzy: Sidney Crosby (Pittsburgh) i Nathan MacKinnon (Colorado). 37-letni Crosby, członek 30-osobowej drużyny, która zdobyła Puchar Stanleya, mistrzostwo świata i złoto olimpijskie, po przegranym meczu miał na twarzy wyraz rozczarowania. Jego oświadczenie w strefie mieszanej areny Pucharu Świata miało równie mało treści, co wcześniejszy mecz z Kanadą.

Wynik meczu zelektryzował Danię i wprawił ją w stan wielkiego podekscytowania. Dla hokejowego krasnala, który zwykle z odrobiną zazdrości spogląda na swojego północnego sąsiada, Szwecję, sukces nad Kanadą jest rzeczywiście historyczny. Po raz pierwszy duńska drużyna znalazła się w półfinale Mistrzostw Świata w Hokeju na Lodzie i w sobotę wieczorem (od 18:20) zmierzy się ze Szwajcarią. W rundzie wstępnej Szwajcarzy stosunkowo łatwo wygrali ten mecz wynikiem 5-2.

W międzyczasie do zespołu dołączył Nikolaj Ehlers z Winnipeg Jets, który pomógł duńskiemu zespołowi się rozwinąć. 29-letni syn trenera Heinza Ehlersa dorastał w Szwajcarii i zanim przeprowadził się za granicę, przeszedł praktycznie wszystkie szczeble młodzieżowej drużyny EHC Biel. Powiedział po meczu z Kanadą: „W hokeju na lodzie zawsze masz szansę, nawet gdy perspektywy wydają się beznadziejne”.

Ehlers zasygnalizował zmianę wyniku golem wyrównującym na 137 sekund przed końcem meczu. Po zwycięskim golu strzelonym chwilę później przez Nicka Olesena na 49 sekund przed końcem meczu, w sennym miasteczku Herning pękły wszystkie tamy. Zupełnie obcy sobie ludzie uściskali się i świętowali to wydarzenie. Starsi fani sportu poczuli się przeniesieni do czasów, gdy Dania została mistrzem Europy w piłce nożnej w 1992 r., pokonując wszechmocne Niemcy 2:0.

„Duński Dynamit” – tak nazywano zespół, a jego urzekający styl, prowadzony przez braci Michaela i Briana Laudrupów, zachwycił całą Europę. Dania wzięła udział w Mistrzostwach Europy tylko dlatego, że Jugosławia została wykluczona z turnieju ze względu na wojnę na Bałkanach.

Tym razem także Duńczycy zawdzięczają swój moment chwały przynajmniej częściowo konfliktowi międzynarodowemu. Rosja i Białoruś, dwa zespoły, które w hierarchii hokeja na lodzie zajmują znacznie wyższą pozycję niż Dania, zostały wykluczone z międzynarodowego sportu na kilka lat z powodu wojny na Ukrainie. Ułatwiło to drogę do decydującej fazy turnieju takim zespołom jak Duńczycy, ale także Szwajcarom.

W ostatnich latach, oprócz Szwajcarii (Mistrzostwa Świata 2013, 2018, 2024), medale zdobywały również takie kraje jak Łotwa (Mistrzostwa Świata 2023) i Niemcy (Igrzyska Olimpijskie 2018). Słowacja zdobyła tytuł mistrza świata w 2002 roku , rywalizując wówczas jeszcze z potęgą hokeja na lodzie – Rosją.

Zdobycie tytułu Mistrza Świata jest deklarowanym celem Szwajcarów. Trener reprezentacji Patrick Fischer nieustannie o tym mówił odkąd dziesięć lat temu objął stanowisko. „Myśl globalnie” – takie jest motto rodowitego mieszkańca Zug, co doprowadziło do konfliktów, przynajmniej na początku. Fischer był często wyśmiewany, a nawet wyśmiewany za swój pozytywny, zorientowany na przyszłość sposób komunikowania się, a także za to, że pozwalał ludziom się bawić. Ludzie mówili o „hokeju na boisku”, mając na myśli nieskoordynowany styl, w którym każdy gonił za krążkiem lub piłką, zupełnie jak na boisku szkolnym.

Dziś to właśnie pozytywne nastawienie, wiara we własne siły i możliwości, stanowi wielką siłę Szwajcarów. W ćwierćfinale z Austrią grali jak w każdym innym meczu, bez fałszywego strachu. Jakość graczy w ostatnich latach znacznie wzrosła. Obecny skład drużyny składa się z pięciu graczy NHL, którzy są czymś więcej niż tylko tymczasowymi graczami w swoich zagranicznych drużynach. Oraz profesjonaliści, tacy jak Sven Andrighetto, Denis Malgin (obaj ZSC) i Damien Riat (Lozanna), którzy są kluczowymi zawodnikami w swoich szwajcarskich klubach i od dawna grają w NHL.

Ponadto w szeregach szwajcarskiej drużyny znajduje się 41-letni senior Andres Ambühl, który najwyraźniej uniknął procesu starzenia. Na swoich 20. Mistrzostwach Świata prezentował się równie energicznie jak zawsze. Tymczasem Ambühl awansował na środkowego obrońcę.

To, co brzmi jak baśń spod pióra Duńczyka Hansa Christiana Andersena, może równie dobrze okazać się deficytem. Przy całym szacunku dla Ambühla: nie ma klasy kontuzjowanego Nico Hischiera. Jak jednak pokazuje przykład Danii: na Mistrzostwach Świata w Hokeju na Lodzie nie ma rzeczy niemożliwych.