Przegląd rzeźb w muzeum na świeżym powietrzu w Castellana

Od 1 sierpnia młodzi ludzie ćwiczący akrobacje na rowerach lub deskorolkach wśród rzeźb w skansenie Castellana będą mogli spotkać się z konserwatorami, którzy zajmą się renowacją dzieł z tej wyjątkowej kolekcji sztuki współczesnej, znajdującej się pod wiaduktem łączącym ulice Juan Bravo i Eduardo Dato. Rada Miasta Madrytu zainwestuje prawie 70 000 euro w analizę i oczyszczenie trzynastu obiektów z tego „architektonicznego skarbu”, podkreśliła wczoraj Marta Rivera de la Cruz, delegatka ds. Kultury, Turystyki i Sportu, podczas prezentacji projektu. Dzieła, ogólnie rzecz biorąc, „są dobrze zachowane”, ale zostaną podjęte działania w celu „zapobieżenia dalszym zniszczeniom”.

Tym samym w ciągu najbliższych ośmiu miesięcy zaprezentowane zostaną następujące prace: „Plaza-Sculpture” (Gustavo Torner), „Śródziemnomorska” (Martín Chirino), „Struktura permutacyjna” (Francisco Sobrino), „Hiperpolyedralna struktura przestrzeni” (Rafael Leoz), „Świat dla dzieci” (Andreu Alfaro), „Stela Wenus” (Amadeo Gabino), „Po drugiej stronie Mur” (José María Subirachs), „Proalí” (Marcel Martí), „Projekt pomnika IV B” (Pablo Palazuelo), „Wolumenowa architektura reliefowa” (Gerardo Rueda), „Byki iberyjskie” (Alberto Sánchez), „La Petite Faucille” (Julio González) i „Yunta Units (Pablo Serrano). Prace obejmą również czyszczenie i konserwację wodospadu zaprojektowanego przez Sempere, jak podkreśliła osoba odpowiedzialna za ten obszar. Pozostałe cztery rzeźby („Tryptyk”, „Mobile”, „Mère Ubu” i „Uwięziona Syrena”) zostały już wykonane.

Jak zauważyła Victoria Sandstede, szefowa wydziału konserwacji w Radzie Miasta Madrytu, wszystkie dzieła zostaną odrestaurowane in situ w dwóch etapach. W pierwszym, który zakończy się pod koniec września, przeprowadzona zostanie szczegółowa analiza stanu każdej rzeźby oraz testy w celu określenia optymalnego sposobu jej konserwacji. Następnie rozpoczną się ostateczne prace restauracyjne każdego obiektu.

Choć nierzadko można zobaczyć sporadyczne graffiti, naklejki na rzeźbach, a nawet kawę stojącą na dziele Chillidy, podczas gdy dwóch pracowników pobliskich firm ożywia rozmowę, te „sporadyczne” niedopatrzenia lub niewłaściwe wykorzystanie dzieł muzeum są naprawiane codziennie dzięki umowie konserwacyjnej, która „chroni” ponad 1600 miejskich zabytków na wolnym powietrzu. „Właściwie czasami nie zdajesz sobie sprawy, że jesteś otoczony przez tak wybitne osobistości” – dodaje Sandstede. To współistnienie, jak podkreśliła szefowa miejskiej ochrony dziedzictwa, jest pozytywne, ponieważ ten kompleks o powierzchni 4200 metrów kwadratowych, rozłożony na trzech poziomach, „od początku był pomyślany jako sposób na przybliżenie sztuki publiczności”. Co więcej, podczas prezentacji projektu ekipa filmowa przygotowywała się do całodniowych zdjęć w okolicy.

Prace te, bardziej rozległe niż codzienne prace konserwacyjne, w pewnym sensie uzupełniają prace przeprowadzone trzy lata temu, mające na celu poprawę dostępności poprzez budowę ramp i nowych przejść dla pieszych na skrzyżowaniu ulicy Serrano z rondem Rubéna Darío. Oficjalnie otwarte w 1979 roku muzeum gromadzi blisko dwadzieścia prac wybitnych hiszpańskich artystów awangardowych XX wieku, rozmieszczonych na trzech poziomach.

W pierwszej części znajduje się fontanna Sempere, wykonana z białych betonowych modułów. W drugiej części dominuje mural Gerarda Ruedy, flankowany rzeźbami Palazuelo i Miró. Te dwa dzieła zostały dodane do kompleksu jako ostatnie, odpowiednio pod koniec 1978 i na początku 1979 roku. Na dole znajduje się prawdopodobnie najbardziej znane dzieło, „Miejsce spotkań III” Eduarda Chillidy, lepiej znane jako „Syrena na mieliźnie”, otoczone pracami Alberta Sáncheza i Julio Gonzáleza.