Marta Wolff: Kolumbijska naukowiec, która zakochała się w muchach i pomogła rozwiązać wiele spraw kryminalnych dzięki nim.

Przez siedem miesięcy — 207 dni — w 1999 roku entomolog Marta Wolff przeprowadziła eksperyment na odległym pastwisku na Uniwersytecie Antioquia w Medellín, gdzie zostawiła metalowe pudełko z otworem o średnicy pięciu centymetrów. W środku znajdowała się martwa świnia. Zwierzę ważyło 17,7 kg i zostało zabite dwoma strzałami z broni palnej, jednym w głowę i jednym w klatkę piersiową. W tym momencie Wolff podeszła w towarzystwie Alejandro Uribe, studenta biologii. Wiedzieli, że ciało wejdzie w fazę sztywności, spuchnie, przejdzie przez dwa kolejne etapy rozkładu i skończy jako stos wysuszonych szczątków. Wiedzieli, że różne owady wejdą przez otwór w pudełku i pożrą padlinę. Nie wiedzieli jednak na pewno, jakie gatunki owadów się pojawią ani w jakiej kolejności. Nikt w Kolumbii w tamtym czasie nie miał dokładnych informacji. I tak rozpoczęli eksperyment. Pierwsze, po 15-30 minutach, przybywają mrówki i muchy z rodzin Sarcophagidae i Muscidae, szukające pożywienia. Następnie rozpoczyna się parada: dwa dni później inny rodzaj muchy składa jaja w nosie i oczach świni. Siedem dni później larwy Calliphoridae wychodzą z uszu. Następnie zapach. Zapach przypominający ciemny cios, który nigdy nie opuszcza włosów i ubrań badaczy: to ciśnienie gazów w jelitach. Ponadto, siedem dni później, osy i inne drapieżniki przybywają, aby zjeść larwy much. Po trzynastu dniach dołączają chrząszcze i zapach gnicia już nie istnieje. Od 51 do 207 dnia larwy przekształcają się w dorosłe muchy. Scena śmierci — która dla owadów była pożywieniem, przetrwaniem — dobiegła końca. Pozostają tylko czyste kości. To pierwsze badanie entomologii sądowej w kraju.

Podczas eksperymentu Wolff i Uribe zbierali próbki gatunków i rejestrowali każde zdarzenie z taką samą dokładnością, z jaką owady wykonywały swoją pracę. Następnie zabrali próbki do laboratorium Entomology Group na uniwersytecie i wspólnie z dwoma innymi biologami je zidentyfikowali. W sumie było 2314 owadów, głównie much, których larwy zaczęły się rozmnażać. Rozmnażanie larw nie jest łatwe; wymaga odpowiednich warunków i uwagi, ale Wolff miał cel. Mechanizm rozkładu świni jest podobny do mechanizmu rozkładu człowieka, więc to, co dzieje się ze zwłokami jednej osoby, dzieje się ze zwłokami innej osoby, a Wolff chciał ustalić, co działo się po śmierci osoby w Medellín.

W tym czasie była profesorem w Instytucie Biologii Uniwersytetu Antioquia przez dwa lata, gdzie oprócz nauczania założyła Grupę Entomologiczną i Kolekcję Entomologiczną, która jest obecnie jedną z najlepiej zachowanych w kraju, z ponad milionem okazów. W tym czasie była już specjalistką od much. Muchy: rząd Diptera, który, obok motyli, chrząszczy i os, stanowi czwartą co do wielkości grupę owadów. Często są kojarzone z chorobami, śmieciami, bezsennością, pokrzywką i brzęczeniem. Wolff nie. I nie tylko z powodu prawie 150 000 opisanych gatunków, bardzo niewiele powoduje którekolwiek z powyższych, ale dlatego, że go fascynują.

Studiowała je jako studentka biologii na Uniwersytecie w Antioquia. Ponadto, podczas pracy w Departamencie Zdrowia w Antioquia, jej ciekawość dotycząca identyfikacji śladów ugryzień na podstawie rodzaju owada zaprowadziła ją do entomologii medycznej, dziedziny, która bada powiązania między owadami, zdrowiem i chorobami. Kontynuowała naukę na doktoracie z nauk biologicznych na Uniwersytecie w Granadzie w Hiszpanii, a jej praca dotyczyła nosicieli leiszmaniozy, choroby przenoszonej przez maleńką muchę, która jest żywicielem pasożyta osiadającego na ludzkiej skórze.

Wszystko to przygotowało ją do wezwania, również w 1999 r. Był to César Augusto Giraldo, patolog, czołowa postać w dziedzinie medycyny sądowej i dyrektor Northwest Regional Office of the Institute of Forensic Medicine. Zasugerował jej, aby pracowała z larwami, które pojawiały się w zwłokach przybywających do Instytutu, które zwykle usuwano za pomocą węża. Tak to się zaczęło.

Marta Isabel Wolff Echeverri, mająca obecnie 67 lat, znana jest jako pionierka entomologii sądowej w Kolumbii – narzędzia kryminalistycznego, które wykorzystuje owady do określania czasu, jaki upłynął od śmierci danej osoby.

Jest w domu na obrzeżach Medellín, gdzie mieszka z dwoma psami, które zostawiła jej najmłodsza córka, gdy poszła do szkoły. To dom pełen roślin, z laboratorium, które założyła, aby hodować larwy o znaczeniu kryminalistycznym, i kolekcją płyt LP, w której Pink Floyd i Led Zeppelin zajmują honorowe miejsce. Mówi, że jej praca nie jest niezwykła — nie odkrywa, kto jest mordercą — ale wymaga dyscypliny. Wydała prawie 170 raportów dla medycyny sądowej, ale woli nie podawać szczegółów przypadków, częściowo w celu ochrony ofiar, a częściowo dlatego, że twierdzi, że w Kolumbii entomolodzy sądowi powinni móc częściej uczestniczyć w dochodzeniach. Tak jest w innych częściach świata, gdzie entomologia sądowa jest praktykowana od stuleci i pomaga rozstrzygać takie kwestie, jak to, czy ciało zostało przeniesione z miejsca, w którym zmarło, czy wstrzyknięto mu substancje toksyczne, czy zmarło za zamkniętymi drzwiami czy na zewnątrz, w stojącej wodzie czy podczas ruchu.

Ubrana w kolorową bluzkę, z krótkimi, kręconymi włosami i talentem do słów, być może ukształtowanym przez trzydzieści lat pracy jako nauczycielka, która dobiegnie końca w lipcu, kiedy przejdzie na emeryturę, Wolff opowiada o muchach: pięknych, odpornych, użytecznych, uroczych. I to właśnie osiąga: sprawia, że ​​inni je dostrzegają.

Ich piękno nie jest widoczne od razu. Motyl pokazuje się sam, ale trzeba wiedzieć, jak zobaczyć muchę. Potrzebujemy lupy do takich małych rzeczy. Są niezbędne: przetwarzają, zapylają i uczestniczą w rozkładzie ciała. Mając tylko dwa skrzydła, muchy są udanymi organizmami i ekologicznie najbardziej zróżnicowaną grupą na planecie. Jak wygląda strzykawka, ostra i pusta w środku? Dziób komara. Każda mucha, którą spotkasz, jest niesamowita. I te kolory i ta iryzacja.

Dlaczego więc wychodzą tak źle?

Na terenach miejskich. Gdzie ludzie widzą muchy? W domu i na śmieciach. Znają tylko ułamek much związanych z rozkładem. Nikt nie patrzy na kwiat, żeby sprawdzić, czy mucha przyleci, a okazuje się, że przyleci; ich różnorodność jest ogromna. Co sprawia, że ​​niektóre z nich zbliżają się do zgniłego mięsa lub gnijących owoców? Mają o wiele bardziej wyspecjalizowany układ węchowy w swoich czułkach niż my, więc wyczuwają przed nami, że śmieci źle pachną, a dla nich śmieci są podłożem, pożywieniem dla ich potomstwa. Przyciągamy je, ale odpychamy. A jednak w starożytności reprezentowały one władzę, ponieważ... co było pierwszą rzeczą, która przyleciała do zwłok, niezależnie od tego, czy były piękne, brzydkie, młode czy stare? Mucha.

Wolff jest Niemcem. Kto był pierwszym krewnym, który przybył do Kolumbii?

Nazywał się Raymond Wolff i przybył do Titiribí, Antioquia, w 1875 roku. Był inżynierem metalurgiem i pracował w kopalniach El Zancudo — muchy mnie gonią — ustatkował się i ożenił. Mój dziadek urodził się w Kolumbii, potem wyjechał do Niemiec, żeby studiować muzykę, ale wrócił, poślubił moją babcię, a mój ojciec się urodził. Moja matka pochodzi z Venecia, w południowo-zachodniej Antioquia, i tam urodziły się moje trzy starsze siostry. Później mój ojciec poszedł do pracy do Pasto, gdzie urodził się mój brat i ja. Wróciliśmy do Medellín i urodziło się nam jeszcze dwoje dzieci. Jest nas siedmioro, dużo.

Dyscyplina. Jestem bardzo zdyscyplinowany; myślę, że to sposób na osiągnięcie tego, czego chcesz. Bądź wcześnie, oddaj pracę na czas. A w środowisku akademickim, rygor. Lubię rzeczy bez tyranii, ponieważ nie jest to konieczne, ale jasne i dobrze zrobione.

Twoje drugie nazwisko, Echeverri, jest bardzo antioquiańskie. Co odziedziczyłeś po matce?

Dużo, dużo. Moja matka była niesamowicie zdeterminowaną kobietą. Myślę, że miała największy wpływ na całe moje rodzeństwo. Wcześniej mój ojciec nie był tak zaangażowany w wychowanie moich dzieci. Moja matka zajmowała się wszystkim. Pochodziła z małego miasteczka, szybko wyszła za mąż i towarzyszyła mojemu ojcu w podróży do Pasto i innych miejsc. Musiała zacząć pracować dość późno.

Jej uczniowie opisują ją również jako troskliwą nauczycielkę.

Szczerze mówiąc, mam bardzo wyrobione zdanie. Jestem też matką trójki dzieci i mam dzieci, które przychodzą do laboratorium tak młodo i spędzają ze mną tak dużo czasu. Jestem wymagająca, jeśli chodzi o naukę, ale jednocześnie mówię im, żeby wygodnie siedziały w stereoskopie, żeby nie bolały ich plecy. Upewniam się, że są dobrze odżywione podczas wycieczek terenowych. Jeśli musimy spać w namiocie, to nie ma znaczenia, ale powinniśmy być dobrze odżywieni i wyspani, i tak właśnie pracujemy, ponieważ wycieczki terenowe ze mną są trudne.

Czy w Twoim domu rozmawiano o owadach?

W moim domu zawsze były zwierzęta: pies, kot, żółwie — mieliśmy nawet utuczonego sępa na podwórku — kury, gołębie, chavarrí. Żadnych owadów, nic. W szkole nie uczyli nas o owadach, tylko o dużych zwierzętach. Ale doświadczyłem fenomenu Jacques'a Cousteau. Wielu z nas jest biologami dzięki niemu, ponieważ były to pierwsze filmy, które pokazywały nam naturę, coś, co wydawało się tak odległe. Nie wiedzieliśmy nic o organizmach morskich, ale marzyliśmy o tym, żeby je poznać.

Były radością, którą zdobyłem na uniwersytecie. Na zajęciach z entomologii zrobiłem projekt z kolegą z klasy, Julio Betancurem, znanym botanikiem, który pracuje na Uniwersytecie Narodowym. Polegał on na badaniu drzewa i obserwowaniu, jakie owady przybyły. To było dla mnie niesamowite. Później napisałem pracę magisterską z profesorem Gabrielem Roldánem na temat owadów wodnych. Musiałem się z tym zmierzyć bez wielu zbiorów referencyjnych, ale zidentyfikowałem ponad 50 000 osobników.

Lot. Myślę, że najwspanialszą rzeczą w naturze jest lot, a owady latały przed innymi organizmami. Jestem zdumiony, że ewoluowały przez 400 milionów lat. Czy możesz sobie wyobrazić ich zdolność adaptacji? Dlatego owady są wszędzie. Niektóre piją krew, inne płyny roślinne, inne są w stanie przebić twardy owoc. To nie bierze się z niczego, ale z adaptacji.

Niektóre przenoszą choroby. Jedną z nich jest leiszmanioza, którą badałeś.

Albo denga, która jest przenoszona przez komary, ale dzieje się tak, ponieważ ludzie zostawiali wodę w wazonie lub kokosie na podwórku. Pracowałem z niemal wszystkimi chorobami: malarią, dengą, leiszmaniozą, Chagasem i ukąszeniami, które znasz. Kiedy skończyłem studia, potrzebowali kogoś do projektu w School of Medicine na temat wektorów leiszmaniozy, więc zacząłem pracować z Ivánem Darío Vélezem Bernalem, którego poślubiłem i z którym miałem trójkę dzieci. Później dołączyłem do Antioquia Health Section w laboratorium entomologii medycznej i ukończyłem doktorat w Hiszpanii, również na temat wektorów leiszmaniozy.

Jak sprawdziło się Panu jako naukowcowi w Hiszpanii?

To była wspaniała praca, dużo pracy w terenie, dużo kolekcjonowania. Kiedy robiłam doktorat, miałam już pierwszą córkę, Valerię. Urodziła się tutaj, ale zabraliśmy ją tam do Ivána, żeby zamieszkała. Valeria miała mniej niż rok, a ja zabierałam ją do laboratorium w soboty i niedziele, bo nie miałam nikogo, kto mógłby się nią zaopiekować. Siadałam z nią z pudełkiem kredek, kiedy pracowałam. Wtedy nazywali nas „sudacas”, ale może to, że byłam biała, ruda i miałam takie nazwisko, mnie chroniło, a to niesprawiedliwe, bo takich rzeczy się nie wybiera. Jedyną trudnością, jaką napotkałam, było to, że zabrali część mojej pracy, żeby dać ją komuś, kto był tam dłużej. I zrobił to mężczyzna.

Pewnego dnia, gdy przyszłam do pracy z kilkoma winoroślami, znalazłam łańcuch z kłódką. Nagle pomyślał, że ponieważ jestem kobietą i cudzoziemką, jestem bardziej bezbronna. Nadal się broniliśmy. Złożyłam odpowiednie skargi, mężczyzna został zdegradowany z pracy, a ja mogłam ukończyć studia.

W tych latach nastąpił przełom w jego karierze: terapia larwalna.

Wszystko jest powiązane z medyczną entomologią, ze zrozumieniem, że owady są związane z dynamiką zdrowia i choroby. Kiedy ludzie spożywają coś, co zgniło, chorują. Muchy nie. Ewoluowały swoje układy trawienne, aby żywić się zgniłym mięsem pełnym bakterii, które są śmiertelne dla kręgowców, ale ich odchody są jałowe; nie ma ani jednej bakterii. Dlatego stosuje się terapię larwami. Larwy much zjadają gnijącą tkankę, a ponieważ mają bogactwo enzymów trawiennych, wstrzykują ślinę, która zmiękcza i oczyszcza ludzki wrzód. Jest to mniej bolesne niż skalpel i znacznie bardziej skuteczne.

Po powrocie do Kolumbii kontynuowała naukę entomologii medycznej i zapisała się na Uniwersytet Antioquia. Kiedy wiedziałaś, że chcesz zostać profesorem?

Ponieważ byłam w departamencie zdrowia Antioquia, ponieważ wiele osób przychodziło z pytaniami. Że ugryzł mnie jakiś robak, że widziałam takie małe zwierzątko w domu. Dzwonili, a ja lubiłam odpowiadać. W laboratorium nazywali mnie „linią Marty”. Mówiłam: „Opisz mi to”, „Nie zabijaj tego, wyjmij to w ten sposób” lub „To ugryzienie jest typowe dla tego i tamtego”. Zawsze lubiłam uczyć, ale nie zaczynałam od studentów, ale od ludzi na ulicy. Potem przyszedł telefon z uniwersytetu.

W tym samym czasie rozpocząłeś unikalne dochodzenie w kraju. Czym jest entomologia sądowa?

To interakcja lub wykorzystanie owadów jako narzędzia do znajdowania informacji i rozwiązywania sytuacji. Istnieje kilka kierunków badań. Jednym z nich jest kryminalistyka, w której można użyć owada do oszacowania odstępu pośmiertnego. Inny kierunek dotyczy przechowywanej żywności, w której pojawia się robak, i określa się jego pochodzenie. A jeszcze inny dotyczy domów, w których znajdują się na przykład termity. W entomologii kryminalistycznej rekonstruuje się zdarzenie, aby zrozumieć, co się wydarzyło, aby powiedzieć: „To pochodzi stąd”.

Pracujesz na wszystkich trzech liniach, ale szczególnie zajmujesz się kryminalistyką.

Dopiero zaczynałem na uniwersytecie z komarami leiszmaniozy. Około '99 zaczęliśmy zgłębiać ten temat, oglądając materiał filmowy na stereo, aby identyfikować gatunki.

Co spotkało Cię na początku?

W entomologii sądowej pracuje się z larwami much, które są zbierane i hodowane, ale w Kolumbii nie wiedzieliśmy, które gatunki much żywią się ciałami kręgowców. Nie było żadnej takiej pracy, ani żadnych okazów w kolekcjach. Co robiono wcześniej? Ciało zarażone larwami było polewane wężem przed wykonaniem sekcji zwłok.

Dlaczego muchy przylatują do zwłok?

Są pierwszymi, które przybywają do ciała każdego martwego zwierzęcia, czy to człowieka, orangutana, czy wiewiórki. Dlaczego? Gdy tylko zaczyna się rozkładać, ciało wytwarza subtelne gazy, których ludzie nie wyczuwają, ale muchy, które zawsze patrolują, wyczuwają zapach w powietrzu. Te pierwsze muchy, które zwykle należą do bardzo ładnej rodziny Calliphoridae — metalicznie zielone, niebieskie i fioletowe — przybywają do ciała i szukają najdelikatniejszych obszarów i jam, aby larwy były chronione przed innymi zwierzętami i słońcem i nie wysychały. Nasze jamy to nos, kąciki ust, kanaliki łzowe, a jeśli osoba nie jest ubrana, okolica odbytu. Natychmiast składają jaja lub składają larwy. Z jaja wyłaniają się larwy o długości dwóch milimetrów, które zaczynają żerować na ciele. Zwłoki to mięso.

A potem pojawiają się inne błędy…

Larwy zaczynają żerować i zmiękczać tkanki, aby na przykład chrząszcze mogły się dostać do środka. Ponadto podczas rozkładu, dzięki pracy much, uwalniane są słone płyny, które przyciągają pszczoły, motyle i mrówki. Wiele owadów przybywa, aby zjeść larwy lub pożywić się ciałem, a muchy sprawiają, że ciało staje się bardziej atrakcyjne. Przygotowują je dla innych, aż pozostanie tylko skóra i kości.

Przychodzisz więc jako entomolog sądowy i co robisz?

Pierwszym krokiem jest zebranie larw gatunków pionierskich, czyli pierwszych, które przybyły i zostały zamówione przez lekarza sądowego. Część z nich umieszczam na mięsie w małym, wyłożonym siatką słoju i hoduję je, aż wyłoni się dorosła mucha, którą wykorzystam do zidentyfikowania gatunku. Drugą część utrwalam, wstrzymuję jej wzrost i przechowuję w alkoholu. To właśnie ich użyję do obliczenia okresu post mortem. Aby to osiągnąć, muszę uzyskać informacje z sekcji zwłok i przeprowadzić szereg wstępnych badań, aby powiązać morfologię larwy (w alkoholu) z morfologią osobnika dorosłego (wyhodowanego). Tworzę krzywe wzrostu na podstawie larw, które hoduję, i wiem, że aby osiągnąć dwa milimetry, gatunek, który już zidentyfikowałem, potrzebował dwóch godzin, pięciu, ośmiu godzin, a dwunastu, czyli dojrzałej larwy, 20 godzin. Mogę więc pójść do sądu i powiedzieć, mając dowody – a nie dlatego, że tak mi się podoba – że larwa znaleziona w ciele miała prawdopodobnie pięć godzin, pięć dni lub trzy tygodnie.

A więc bardziej liczy się dla Pana wielkość larwy niż czas zgonu?

Nie mogę powiedzieć: „Zabili go o trzeciej po południu”, bo wie to tylko osoba, która to zrobiła. Ale na podstawie dowodów naukowych mogę oszacować, ile godzin zajęło larwie osiągnięcie określonego rozmiaru, a następnie mogę dokonać ekstrapolacji. To może pomóc prokuratorowi podjąć decyzję. To kolejny element sprawy.

Ale sprawa się komplikuje, ponieważ dane różnią się w zależności od miejsca.

Ponieważ nie chodzi tylko o owady, ale o owady i ich środowisko. Są gatunki ogólne, ale są gatunki specyficzne dla pewnych środowisk. Są gatunki specyficzne dla Bogoty. Co się dzieje? Znaleziono ciało w Puerto Berrío, ale z muchą z Bogoty. Ta mucha mówi mi, że ciało zostało przeniesione. Wraz ze studentami identyfikujemy gatunki, które przybywają do rozkładających się ciał w różnych częściach kraju. Pracujemy od punktu zerowego w suchym lesie do wrzosowisk takich jak Chingaza.

Twoja identyfikacja gatunku w Medellín jest pionierską pracą w kolumbijskiej entomologii sądowej. Jak wyglądał eksperyment ze świniami?

Modelem dla prac kryminalistycznych jest świnia, ponieważ pod pewnymi względami jesteśmy do siebie bardzo podobni. W zwłokach pierwszą rzeczą, która się rozwija, są bakterie, które wytwarzają gazy, dlatego ciało puchnie. Mamy mniej więcej taki sam mechanizm rozkładu bakterii jak świnie i dzielimy tę samą florę jelitową. W Medellín pracowaliśmy ze świnią, która ważyła prawie 18 kilogramów. Mieliśmy wszystkie niezbędne zezwolenia. W medycynie sądowej zatrudniliśmy policjanta, który ją zastrzelił, i natychmiast zaczęliśmy pobierać próbki. Pomysł polegał na tym, aby codziennie sprawdzać, co dzieje się ze świnią, co przychodzi. Wszystko było przechowywane w alkoholu, aby zrobić dzieci.

Poświęcili siedem miesięcy na przeprowadzenie eksperymentu. Jak mogli wytrzymać ten zapach?

Mówię uczniom: „Gdybyśmy pracowali z różami, pachniałoby różami. Ponieważ pracujemy ze zgniłym mięsem, pachnie jak zgniłe mięso”. To takie proste.

Jak mucha wykrywa, czy w organizmie znajduje się trucizna lub narkotyki?

Jeśli występuje zatrucie lub przedawkowanie, gromadzi się ono w części larwy zwanej ciałem tłuszczowym i w skórze wewnątrz. Tak więc, gdy larwa linieje, żywiąc się i rosnąc, można odzyskać skórę i określić, jaki związek chemiczny znajdował się w ciele. Nazywa się to entomotoksykologią. Gdy ciało jest tak rozłożone, że nie można już wydobyć krwi ani moczu, owad jest tam.

Czy pamiętasz jakąś sprawę kryminalistyczną, która zrobiła na Tobie wrażenie?

Był jeden bardzo trudny przypadek z udziałem sześcioletniej dziewczynki. Zawsze lubiłem studiować ślady, jakie owady pozostawiają na skórze; to również jest entomologia sądowa. Muchy i inne organizmy docierają do zwłok, żerują na powierzchni i pozostawiają ranę podobną do oparzenia papierosem lub kwasem. Potem dostałem zdjęcia przypadku tej dziewczynki.

Porzucili ciało na pustym placu, a mrówki szybko przybyły, gryząc skórę i zostawiając czerwone ślady. Problem polegał na tym, że myśleli, że dziewczynka została poparzona papierosem przed śmiercią. Ale to były mrówki. W tym czasie miałam również sześcioletnią córkę i byłam głęboko poruszona.

A jak stawić czoła śmierci?

Na początku miałem to pytanie. Zapytałem Marka Benecke — niemieckiego entomologa sądowego — i powiedział mi coś dosłownego: martwe ciało nie ma wyrazu. Trup jest bez wyrazu.

Kiedy już masz raport, co dalej? Czy przekazujesz go do Zakładu Medycyny Sądowej, a oni przekazują go do Prokuratury?

A czy bierzesz udział w dalszej części śledztwa?

Niestety w Kolumbii nie ma już udziału. Idziesz do sądu, aby wyrazić swoją opinię, ale nie podoba mi się to zbytnio ze względu na ludzki aspekt. Spotykasz się z obiema rodzinami i obie są smutne. Gdybym mógł to zrobić bez konieczności radzenia sobie z tym, kontynuowałbym, ale widzisz ból i jesteś również narażony. Popieram każdego, kto wybierze mnie na koronera, ponieważ uważam, że to ważne, ale smutne jest to, że wszystko stało się scentralizowane.

Wspierałem Wydział Medycyny Sądowej w Medellín i z nimi przeprowadziłem ponad 170 raportów. Nie byłem na miejscu zdarzenia, ale wysłali mi larwy. Pracowaliśmy w ten sposób, dopóki Wydział Medycyny Sądowej nie powiedział „dość”, że wyślą wszystko do Bogoty. W tym kraju jest niewiele osób przeszkolonych w zakresie entomologii sądowej, a na dodatek stała się ona scentralizowana.

Jak wygląda sytuacja obecnie?

Nie wysyłają próbek lub już ich nie zbierają. Wcześniej zawsze je zbierali, a ja stale otrzymywałem żywe larwy, które trzymałem w zamrażarce laboratorium. Więc jaka szkoda, bo prowadziliśmy lata badań i mamy ogromną kolekcję referencyjną, ale utknęliśmy. Stoimy w miejscu, ponieważ Wydział Medycyny Sądowej zamknął go. Dlaczego? Nie wiem.

Narzędzie owadów w kryminalistyce jest ogromne, a my je marnujemy. Spójrzmy na groby masowe. W grobach są muchy, których larwy mogą kopać na głębokość do dwóch metrów, aby znaleźć ciało. Te larwy mogą datować rzeczy, pomagać w zamknięciu sytuacji lub pomagać nam zrozumieć naszą historię społeczną. Ale zostały wymazane, ponieważ komuś się to nie podobało lub ponieważ praca z robakami jest po prostu szalona.

Na uniwersytecie prowadziłeś kursy i warsztaty z entomologii dla prokuratorów, policjantów i lekarzy sądowych. Czy jest jakaś odpowiedź?

Bardzo dobrze. Ludzie chcą się uczyć, aby móc szybciej rozwiązywać problemy. Trudność leży w aspekcie instytucjonalnym.

Twoja praca jest wspierana przez kolekcję entomologiczną, którą grupa buduje. Dlaczego to jest ważne?

Kiedy przybyłem jako profesor, potrzebowałem narzędzi do pracy, więc założyłem grupę badawczą, laboratorium i kolekcję. To kolekcja dziedzictwa, a naszym zadaniem jest się nią opiekować. Każdy owad jest skarbem, dowodem i oknem na przeszłość i przyszłość, ponieważ ostrzega przed tym, co się stanie, jeśli jego środowisko zostanie zmienione.

Czy w kolekcji jest jakaś szczególnie lubiana mucha?

Mamy pięknego osobnika, Batrachophthalmum quimbaya, który ma wydłużone oczy. Jest niezwykle rzadki; znaleźliśmy tylko samca w lesie, który był zachowany przez ponad sto lat w Quindío, gdzie nikt go nie dotykał. Ma niezwykle wysokie standardy i mówi: „To delikatne środowisko, a ja jestem jego przedstawicielem”. Nigdy go już nie znaleźliśmy.

Jej koledzy chwalą ją za wytrwałość, na przykład w podejmowaniu się pierwszego monumentalnego Katalogu Diptera Kolumbii. Jak to było?

To było pragnienie zaprezentowania, umiejscowienia grupy, na którą patrzono z góry z powodu ignorancji. To było tytaniczne zadanie, które pozwoliło nam zbadać, co jest w kraju i powiedzieć: „Mamy nie tylko piękne chrząszcze, ale także spektakularne muchy; oto lista”. I zachęcić ludzi do zobaczenia, że ​​komar to nie tylko komar denga i mucha śmieciowa, ale że w Kolumbii mamy ponad 3000 gatunków, z których większość jest rodzima dla lasów.

Czy jako kobieta naukowiec doświadczyłaś seksizmu?

Doświadczyłam tego, tak, i w mojej pracy na uniwersytecie. Mężczyźni nas odsuwają, ale są też kobiety, które konsultują się z mężczyzną, nawet gdy wiedzą, że to inna kobieta, która zna temat. Nadal się to zdarza: pytają mężczyznę o komary lub medyczną entomologię, mając mnie u boku, ponieważ potrzebują męskiego wzoru do naśladowania, niezależnie od tego, czy to ich dziedzina, czy nie.

Profesorze, ogłosił Pan przejście na emeryturę. Czy to oficjalne?

Tak, przechodzę na emeryturę od 1 lipca.

Kontynuuj pracę z grupą. Założyłem laboratorium w domu, ponieważ podczas pandemii miałem doktorantów, magistrów i studentów. Mam sprzęt, podłączam kamerę do stereo, robimy zdjęcia i publikujemy. Chodzi o to, aby spędzać więcej czasu z moimi dziećmi. Kiedy się rozwiodłem, były bardzo małe i jeśli ich ojciec nie mógł ich zabrać, chodzili ze mną do laboratorium w soboty, niedziele i na wakacje. Teraz są dorośli i chcemy być razem, ale zamierzam też nadal produkować, ponieważ mam wiele oczekujących prac.

Jesteśmy zaangażowani w projekt prowadzony przez Belgów o nazwie „Drzewo Życia”. Pracują w Ameryce Południowej: szukają bardzo starego, dużego i dobrze zachowanego drzewa w każdym kraju i badają wszystko, od korzeni po ostatni liść. Badają również owady, ptaki, grzyby i porosty. W Kolumbii znaleźli to drzewo w Putumayo i zaprosili nas do poszukiwania much.

Znajduje się tam również jego farma, druga siedziba Grupy Entomologicznej.

O tak, to była cudowna rzecz, która wydarzyła się w 2003 roku. Dostałem ją za pieniądze pożyczone mi przez mamę i pojechałem z najwspanialszą grupą, dzieciakami z laboratorium. Co roku w grudniu mamy tam sancocho na koniec roku. Zorganizowaliśmy festiwal sadzenia, a teraz mamy las, który został ogłoszony rezerwatem przyrody społeczeństwa obywatelskiego. Region jest zdewastowany przez rolnictwo, zanieczyszczoną wodę i polowania, ale zbudowaliśmy małe schronienie.

Jak nazywa się farma, która obecnie jest rezerwatem?

Z oczywistych powodów nazwaliśmy ją „Mucha”.

I na koniec – czy to prawda, że ​​boisz się karaluchów?

Panika! Zwłaszcza te w domach. I to mimo że kolumbijski specjalista od karaluchów Andrés Vélez trenował z nami w grupie. Ale tak, jak smutno, to sprawia, że ​​coś czuję!