Nowe zasady hiszpańskiego popu: „Wcześniej mówiono ci: «Oto twoje 12 piosenek, nagraj je»”.

„Zagraj szybko” – mówi Greta. „Ale jak mam to zrobić szybko?” – odpowiada Ainoa. „Podwójna strzałka”. „Ale podoba ci się, jak robię tykanie ? ”. „Może nie aż tak ekstremalnie”. „No, jeden w prawo i jeden w lewo, i to wszystko”. Ten tykanie to mała przestrzeń w programie komputerowym. Maleńki fragment między rzędami kolorów na panoramicznym ekranie komputera, chirurgicznie zmieniony, by stać się częścią piosenki pop.

W studiu produkcyjnym panuje absolutna cisza: ściany są izolowane. Oświetlenie jest przyćmione, z wyjątkiem blasku monitora i dwóch laptopów ustawionych na biurku, pod którym leży klawiatura fortepianu.

Za pomocą dwóch kliknięć myszką rytm ten można nieznacznie zmodyfikować, tworząc jedno lub drugie tiquipum . Zupełnie inaczej dla Ainoi Buitrago , kompozytorki, producentki i muzyczki. Ledwo wyczuwalne dla przeciętnego odbiorcy.

Buitrago , urodzona w Madrycie, jest uznawana za kompozytorkę piosenek takich piosenkarzy jak Ana Guerra, Miki Núñez i David Bisbal . Zna cały proces tworzenia piosenki z pierwszej ręki, od podstaw aż po udostępnienie jej na Spotify. Co więcej, sama napisała, skomponowała i wyprodukowała jeden ze swoich najnowszych utworów, „Nostalgia” . „Stworzyłam go w 15 minut i nie poświęciłam mu więcej uwagi” – wyjaśnia. „Proces był trudniejszy pod względem produkcji: nie wiedziałam, jak go ustrukturyzować. Wiedziałam, że to naprawdę dobra piosenka, ale nie chciałam jej zepsuć pod względem produkcji”.

Dzisiejsi artyści są o wiele bardziej zaangażowani w komponowanie muzyki i wiedzą, jak stworzyć idealną piosenkę popową, która trafi na listy przebojów (lub spróbuje to zrobić), według własnych zasad. Nowe zasady. W Hiszpanii w 2001 roku, roku pierwszej Operación Triunfo , kompozytorzy częściej oferowali wykonawcom gotowe utwory do zaśpiewania. We współczesnej Hiszpanii młodzi wykonawcy sami tworzą swoje przeboje: teksty, akordy i melodię.

„Wcześniej ważniejsze było, aby piosenka miała szansę na sukces w radiu, żeby brzmiała potężnie” – mówi pochodząca z Madrytu artystka. „Wszystko było znacznie bardziej dyktowane przez branżę” – dodaje. „Teraz dają ci absolutną swobodę. Chcą tylko, żeby wielki hit trafił do radia i to wszystko; my, artyści, dbamy o resztę ”. Chociaż nie ma magicznej formuły na sukces piosenki: „Nie napiszę piosenki i nie powiem wokaliście: »Zabijesz ich tym«, bo gdyby tak było, zrobiłabym to najpierw dla siebie”.

Branża, do której Buitrago nawiązuje od końca lat 90. i początku XXI wieku, „całe to zjawisko Vale Music, Triunfitos”, Franchejo Blázquez definiuje jako „bardzo staromodne”: „ Ludzie pytali o repertuar i wybierali z tego, co było dostępne , pozwalając, by ich wytwórnia płytowa w dużej mierze im doradzała”. W Operación Triunfo byli uczestnicy, którym wytwórnia płytowa powiedziała: „To waszych 12 piosenek, nagrajcie je”.

„Dzięki wiedzy i wpływom ludzi, muzyka hiszpańska przeżywa obecnie bardzo dobry moment”.

Franchejo Blázquez

Wyjaśnienie jest proste, według tego menedżera artystów, prezesa Suricato Music i profesora podstaw biznesu muzycznego : „To były czasy, gdy sprzedawano tak wiele płyt, że zawartość nie miała większego znaczenia”. Blázquez jest szczery w swoich słowach: „ Nagrali płytę, która była trochę jednorazowa ”.

Ten okres prosperity zakończył się wraz z końcem piractwa i nielegalnego pobierania. Blázquez zauważa, że w latach 2000. nastąpiła zmiana przepisów z powodu tego problemu, „ponieważ wytwórnie płytowe zauważyły, że ich flagowy produkt nagle zaczyna tracić na wartości”. „Kiedy Alejandro Sanz wydał Más (1997) lub El alma al aire (2000), palety po 200 płyt w El Corte Inglés trwały 10 minut” – opisuje. „Teraz to już nie istnieje”.

Według Promusicae, sprzedaż płyt spadła z 700 milionów euro w 2001 roku do 160 milionów euro w 2013 roku. To był rok, w którym sprzedaż nagrań muzycznych w Hiszpanii osiągnęła najniższy poziom. I rok, w którym sprzedaż zaczęła systematycznie rosnąć. W ubiegłym roku na nagrania muzyczne wydano ponad 500 milionów euro. Jednak format cyfrowy przoduje: stanowi 89% ubiegłorocznych wyników.

Blázquez ostrzega: „ Powstaje dużo dobrej muzyki, ale myślę, że powstaje też dużo złej muzyki . A skoro jest dużo muzyki do stworzenia, to wiele z niej jest złych”.

Nie jest to też jeden z tych, w których przeszłość była lepsza: „W przeszłości było wiele okropnych płyt i kilka dobrych, ale teraz, dzięki wiedzy i wpływom ludzi, muzyka hiszpańska jest w bardzo dobrej formie”. „Kompozytorem, którego zawsze podziwiam, jest Antonio Flores” – mówi – „a wielu kompozytorów i ekspertów muzycznych twierdzi, że „ De Ley” Rosario to jeden z najlepszych albumów popowych, jakie kiedykolwiek powstały w naszym kraju. Ale w przeszłości było więcej Soni i Seleny niż De Ley ”.

„Jest ogromna różnica między kompozytorami starej szkoły i kompozytorami współczesnymi”.

Yarea Guillén

Odnosząc się do obecnego stanu muzyki, podaje kilka przykładów: „ Maria José Llergo, Dani Fernández, Paula Koops, Valeria Castro, Judeline, Arde Bogotá …”. Lista jest nieskończona. „Mamy naprawdę dobrych ludzi”.

Yarea Guillén dołącza do tej grupy młodych artystów i kompozytorów. Ma na swoim koncie utwory Daniego Fernándeza, Edurne, Candeli Gómez i Charliego USG . Dla Guillén iskra do stworzenia piosenki może być czymś zupełnie codziennym: „Dziś rano jechałam samochodem, wpadła mi do głowy melodia i nagrałam ją, stojąc na światłach, mniej więcej razem z tekstem” – mówi młoda artystka i twórczyni.

Ten początkowy pomysł jest rozwijany z producentem i nagrywany jest tymczasowy głos. Innego dnia, kiedy była „naprawdę wściekła”, powiedziała swojemu producentowi, Álexowi Granero: „Pokłóciłam się z partnerem. Chcę napisać o tym piosenkę. Daj mi pomysł. Alex podaje mi kilka pomysłów, aż w końcu dopasuję jeden i powiem: »To ten, działajmy«”.

Mówiąc o kołach, pochodząca z Bilbao artystka odnosi się do progresji akordów i wyjaśnia: „Bardzo lubię d-moll, F, C, G. To moje koło przebojów ; brzmi bardzo nostalgicznie”. Dodaje, że istnieją również „superlegendarne” akordy popowe: „C-dur, a-moll, G, D-dur”.

Yarea ujawnia akordy użyte w takich utworach jak Hey Jude zespołu Beatles , Zombie zespołu The Cranberries (a-moll), Imagine Johna Lennona (C-dur) czy Thinking Out Loud Eda Sheerana (D-dur).

Jako przykład utworu z jego „kołem hitów” kompozytorka bez wahania sięga po gitarę i wyjaśnia: „Część C me została zaproszona do bailara Daniego Fernándeza , teraz nie wiem, jak to będzie, bo zmieniliśmy ton, żeby on mógł to zaśpiewać. Kiedy to komponowaliśmy, stworzyliśmy to w ten sposób, że przypomina te poruszające fragmenty, o których wspominasz…”. I ona zaczyna śpiewać wprost: „Nie, nie wiem, co się stanie, ale myślę, że mam o wiele więcej do stracenia…”.

Artyści coraz częściej uczestniczą w procesie twórczym i bardziej się w niego angażują, ale kiedyś wyglądało to zupełnie inaczej: „Pomiędzy kompozytorami starej szkoły i tymi współczesnymi jest ogromna różnica” – wyjaśnia Yarea .

Wspomina, jak razem z Fernándezem uczestniczyli w sesji z kompozytorem po pięćdziesiątce. „Napisał już cały beat i miał linię melodyczną do wokalu” – wspomina. Brakowało tylko tekstu i oboje czuli, że to nie to, czego chcieli: „Piosenka jest dobra, ale to nie ja ją napisałam”. „ Dostrzegłam przeskok pokoleniowy ” – zauważa.

W rzeczywistości, kiedy młoda artystka zaczynała karierę w branży muzycznej, myślała, że istnieją wielcy kompozytorzy, którzy piszą piosenki dla innych, „jak półbogowie z Olimpu, którzy się tam ukrywają”. I niewiele się myliła. Wielki Manuel Alejandro napisał „Yo soy aquel” Rafaela , czy „Yo soy rebelde” Jeanette . Ani pochodząca z Jaén, ani brytyjska piosenkarka nie są wymieniani jako autorzy tej piosenki.

Obecny paradygmat jest inny. Paula Koops , młoda artystka z ponad 300 000 słuchaczy miesięcznie na Spotify, uważa, że zaangażowanie nie tylko w komponowanie muzyki, ale także w coś więcej, jest kluczowe: „Aby nawiązać kontakt z ludźmi, moje projekty muszą być autobiograficzne i odzwierciedlać moje doświadczenia. Dlatego uczestniczę w całym procesie twórczym, od pomysłu i kompozycji, przez teledysk, po występy. Lubię angażować się w każdy szczegół”.

Ainoa Buitrago wyjaśnia, że czasami „ludzie przychodzą z niczym i po prostu poddają się nurtowi”. „Wytwórnia płytowa wysyła ich do ciebie w poszukiwaniu piosenek nadających się do radia, a jako kompozytorka, wykonujesz świetną robotę z empatią”. I porównuje tę pracę do innego zawodu: „Jestem jak tłumaczka; mówisz mi coś, a my szukamy sposobu, żeby to znaleźć. Tak było z Miki Núñez , która zaczęła opowiadać mi o swojej chorej babci i w 15 minut stworzyłyśmy naprawdę piękną piosenkę. To jedna z najfajniejszych piosenek, jakie kiedykolwiek skomponowałam”. Utwór, o którym mowa: „Dime que no duele” .

Jest jednak pewien element projektu, który umyka nawet wykonawcy. Ten moment, w którym królują komputerowe tiquipumy : w ciszy studia, przed dużym ekranem komputera, odbywa się proces produkcji.

„Producent poprosi cię, żebyś nie wysyłał dema nikomu i nie słuchał go tysiąc razy, bo wtedy wpadniesz w obsesję i zaczniesz mieć „demo-itis”.”

Ainoa produkuje jeden ze swoich utworów: teksty, muzykę i wokal. „Zrobiłam mastering produkcji w Warner Bros.”, wyjaśnia. Na zakończenie kolejnego utworu, „Nostalgia” , dodała „13 gitar, mnóstwo aranżacji gitar elektrycznych, ale bez supergęstej produkcji. Jest bardzo dobrze wykonany, ale minimalistyczny”. Wszystkie te gitary muszą być skwantyzowane: „Kwantyzacja to dostosowanie prędkości danego instrumentu, BPM ( uderzeń na minutę). Aby to zrobić, używa się DAW, oprogramowania do kształtowania utworu: na przykład Logic, Abelton lub Pro Tools”.

W przypadku produkcji idealnie byłoby mieć już nagrane wokale w tym DAW. Jednak w tym przypadku utwór miał drobny problem z nagraniem, co było bardzo uciążliwe: „Pracuję bez wokali finalnych z powodu napiętych terminów, ponieważ ten wokal nie jest finalny, więc nagram go ponownie”. Ainoa zdaje się nie zdawać sobie sprawy, że jej „nieostateczny” wokal brzmi fantastycznie.

Marta Berlín , wschodząca piosenkarka z Madrytu, która ma już tysiące słuchaczy miesięcznie na Spotify, uważa rolę producenta za kluczową: „Czasami nagrywam pomysły w domu i wysyłam je producentowi , ponieważ rozumieją kierunek, w którym zmierzasz. Ich obecność w zespole jest niezwykle ważna”. Producent, który nagrywa demo w studiu, „poprosi cię, żebyś nie wysyłał go nikomu ani nie słuchał tysiąc razy, bo wtedy popadniesz w obsesję i dopadnie cię demoitis , co jest często używanym terminem”.

Aby ukończyć utwór, pozostały jeszcze dwa kroki. To, co Ainoa ma na swoim komputerze, musi zostać wyeksportowane do miksu i regulacji głośności. „Kiedy wszyscy są zadowoleni z miksu, następuje mastering, który zasadniczo polega na zwiększeniu głośności utworu bez zniekształceń”.

Magia już się dokonała. Piosenka została stworzona, opublikowana na platformach cyfrowych i przesłana do radia. Przy odrobinie szczęścia spełni się marzenie Pauli Koops : „Że nagle piosenka stanie się megawirusowa i pomoże ci zapełnić Movistar Arena, a wszystko, co sobie wyobrazisz, stanie się faktem, prawda?”