Architekci Chaosu

Media od kilku dni mają swoich głównych guru na urlopie, a napięcie osłabło, potwierdzając, w przeciwieństwie do tego, co odczuwano kilka tygodni temu, że świat się nie kończy. Być może to, co niektórzy tak namiętnie promowali, było w zasadzie odnowieniem rządu w Hiszpanii przed sierpniem.

Nie udało im się, po raz kolejny napotykając na opornego (choć niewątpliwie osłabionego) Pedro Sáncheza. Ale ta odnowiona „medialna ciemność” (na którą Felipe González zwrócił kiedyś uwagę i z którą były prezydent teraz się zmawia) jest niewątpliwie istotnym elementem „architektów chaosu”, przed którymi prezydent Puigdemont ostrzegał w ten weekend.

Nie pozwolą Sánchezowi rządzić spokojnie, ale nie pozwolą też Puigdemontowi wrócić.

W pierwszym czytaniu lider junty odniósł się do partii skrajnych, które oferują proste (i fałszywe) rozwiązania poważnych problemów. Nie wymienił ich z nazwy, ale dziennikarze relacjonujący wydarzenie wskazali Podemos, CUP (Unię Partii Ludowej), Vox i Sojusz Kataloński. Mimo to, uszczypliwość byłego prezydenta poszła dalej.

Są architekci chaosu, agitatorzy i wichrzyciele – są politycy, ale także przedstawiciele mediów, wymiaru sprawiedliwości i policji. I bez wątpienia są też politycy, media, wymiar sprawiedliwości i policjanci, jak w wielu ofensywach ostatnich miesięcy, którzy połączyli siły, jak w czasach, gdy Felipe cierpiał z powodu kampanii przeciwko niemu (zanim dołączył do nich przeciwko Sánchezowi), aby wstrząsnąć fundamentami państwa i sprowokować zmianę rządu.

Ale teraz Puigdemont wyraźnie wskazuje na nich i ich działania, ponieważ na długo przed tym, jak Sánchez ich doświadczył, doświadczył ich kataloński ruch niepodległościowy. A prezydent, zwłaszcza, wciąż cierpi z ich powodu, nie mogąc wrócić do kraju, co jest o wiele gorsze niż brak możliwości rządzenia nim z minimum spokoju, jak to ma miejsce w przypadku obecnego lokatora Pałacu Moncloa.

Bo to, czego doświadczamy od lat, to nie wojna idei, lecz raczej kulturowa, instytucjonalna i emocjonalna walka, w której niektórzy mają prawo podpalić wszystko, nie płacąc za to ceny. Ta ponadpartyjna bezkarność, chroniona zarówno w telewizji, jak i w togach, podkopała pakt demokratyczny do tego stopnia, że w niektórych okopach stał się nierozpoznawalny.

Wiele mówi się o regeneracji, ale niewielu odważy się zapytać, kim tak naprawdę są degeneratorzy systemu. Bo nie chodzi tylko o to, kto rządzi, ale o to, kto wyznacza granice tego, czym można rządzić. I to właśnie tam architekci chaosu budują z precyzją złotników, projektując narracje, siejąc nieufność i podsycając poczucie, że wszystko, co publiczne, jest wadliwe, bezużyteczne lub skorumpowane. I nie dzieje się to tylko w gabinetach.

To tragedia naszych czasów, ale z echami tych samych, które mieliśmy od czasów Greków. Teraz, na przykład, z prezenterami przebranymi za bogów, którzy igrają z losem wszystkich z ich medialnego Olimpu. I jeśli w tamtej mitologicznej epoce postacie takie jak Ikar upadały, wzbijając się zbyt wysoko, teraz są tacy, którzy z zapałem starają się zrzucić znienawidzone przez siebie osoby na tyle nisko, by mogły się wybić. Nie tylko w polityce.