Francia Márquez opuszcza Ministerstwo Równości

Wiceprezydent Francia Márquez nie będzie już ministrem ds. równości. Według doniesień złożył rezygnację w poniedziałek po spotkaniu z prezydentem Gustavo Petro. Informację o wyjeździe potwierdziły źródła rządowe. W ten sposób druga osoba w zarządzie pozostawiłaby sobie specjalnie stworzone do zarządzania portfolio, spełniając w ten sposób obietnicę złożoną w kampanii wyborczej.

Odejście Márqueza z ministerstwa nastąpiło po trzech tygodniach oczekiwania na to, jak będzie wyglądała jego przyszłość w rządzie Gustavo Petro. Był to jeden z urzędników, którzy poprowadzili „bunt” na transmitowanym w telewizji posiedzeniu rządu 4 lutego.

Wiceprezydent zapytał prezydenta o „brak przejrzystości” w rządzie: „Dziś boli mnie, że w tym rządzie, który pomogłem wybrać, dochodzi do tak wielu aktów korupcji i musimy to powiedzieć wprost”.

Swoją najostrzejszą krytykę skierował także pod adresem Laury Sarabii, a także wyraził różnice zdań z Armando Benedettim. Następnie ponownie zakwestionowała fakt, że jest krytykowana za swoją pracę w Ministerstwie Równości, skoro jej teka zaczynała od zera i rzekomo nie dano jej wystarczających narzędzi.

W innym wystąpieniu Márquez ujawniła głębokie zerwanie z prezydentem: „ Myślałam, że przyjadę tutaj, żeby być twoim sojusznikiem”, a nawet przedstawiła prezydentowi swoje stanowisko: „Pójdę z tobą tak daleko, jak mi powiesz”.

Od czasu tej Rady Ministrów pojawiło się kilka niewiadomych. Chociaż Marquez oświadczył, że nie zamierza rezygnować, zaczęły krążyć pogłoski o jego odejściu. Wśród proponowanych następców znajduje się Carlos Carrillo, obecny dyrektor UNGRD; Maria Paz Gaviria; obecna wiceminister ds. kobiet, Tamara Ospina; i Carlos Rosero, lider społeczny bliski wiceprezydentowi.

Pozostaje teraz pytanie, czy Francia Márquez pozostanie na stanowisku wiceprezydenta, czy też zrezygnuje ze stanowiska, na które została wybrana. W drugim scenariuszu przyznałby Kongresowi prawo wyboru swojego następcy.

Z poprzednich doniesień wynika, że ​​postawiła prezydentowi ultimatum, że jeśli usunie ją ze swojego resortu, zrezygnuje również ze stanowiska wiceprezydenta. Jeśli jednak Rosero przybędzie, będzie to oznaczało, że rozstanie odbyło się w dobrych stosunkach, ponieważ jest on blisko związany z urzędnikiem.

Rozstanie Gustavo Petro i Francii Márquez nie jest pierwszym przypadkiem konfliktu prezydenta z wiceprezydentem. Najbardziej emblematycznym przypadkiem jest przypadek Ernesto Sampera i Humberto de la Calle. W tym przypadku, w obliczu kontrowersji otaczających proces 8000, De la Calle zdystansował się od administracji do tego stopnia, że ​​zrezygnował, a parlament mianował na jego miejsce Carlosa Lemosa Simmondsa.

Innym podobnym przykładem były różnice zdań między Juanem Manuelem Santosem a Angelino Garzónem na temat procesu pokojowego z nieistniejącym już FARC. Chociaż Garzón nie zrezygnował, Santos na drugą kadencję postawił na nowego kandydata, Germána Vargasa Llerasa.

Vargas Llera opuścił stanowisko, na które został wybrany w latach 2014–2018. Nie było to spowodowane różnicami zdań z ówczesnym prezydentem, ale tym, że opuścił on urząd, aby kandydować w 2018 r.

Juan Sebastián Lombo Delgado