Inwentaryzacja katastrof

Regionalna minister edukacji, Esther Niubó, przedstawiła wyjaśnienia (w „El País” , „RAC1”, „Ser” i „Catalunya Ràdio”) dotyczące skandalu związanego z przydziałem stanowisk nauczycielskich. Oprócz zaangażowania w rozwiązanie problemu i potępienia sprawcy chaosu (jak dotąd podejrzewano tajemniczego superbohatera antyestablishmentowego), minister wykorzystała okazję, aby podkreślić katastroficzny dyskurs, który dyskredytuje edukację i podsyca antypolitykę. Pytam: skoro system edukacji od dziesięcioleci ulega samozniszczeniu z piekielną biurokracją, zasadami bardziej ideologicznymi niż technicznymi i niekompetentnymi decyzjami, czyż nie jest logiczne, że ten katastrofizm rozprzestrzenia się wśród ofiar i obywateli? Aby wzmocnić argumentację minister, cytuję H.G. Wellsa: „Historia ludzkości staje się coraz bardziej wyścigiem między edukacją a katastrofą”.

Szkoła, klasa, szkoła podstawowa, przedszkole, klasa, chłopiec, dziewczynka, dzieci, zabawa, gry, nauka, pisanie, praca domowa, nauczyciel, nauczyciele, szkolna stołówka, plecaki" width="449">

Sposoby na rozpoczęcie tygodnia: w SER José Luis Sastre wspomina dzieci zabite w Strefie Gazy i ocalałych zagrożonych bombardowaniami izraelskiej armii. To deklaracja zasad, która wpisuje się w humanitarne zobowiązanie, które zbyt często przeradza się w empatyczną solidarność palestyńskiego tweeta z kanapą i chustą na głowie. Na szczęście w dziennikarstwie te deklaracje nie przesłaniają wysiłków zmierzających do wyjaśnienia katastrof i ustalenia – sztuczna inteligencja tego nie zrobi – hierarchii priorytetów. Hierarchii, która kontrastuje z sezonowymi intencjami profesjonalistów, którzy rozpoczynają letnie programy z obietnicą wsparcia słuchaczy i widzów oraz nadzieją, że katastrof będzie mniej.

Obwinianie katastrofizmu za wszystkie nasze nieszczęścia jest zbyt dużym uproszczeniem.

Obecne wydarzenia żywią się jednak autoreferencyjnym zapałem. Na przykład wiadomości wzmacniają echo wywiadu z Alberto Núñezem Feijoo w La Voz de Galicia . Lider PP chwali się, że nigdy nie wymienił z nazwiska żadnego urzędnika zamieszanego w sprawę korupcyjną. W RAC1 David Portabella zauważa, że zamiast potwierdzać własną uczciwość, Feijoo wydaje się obciążać poprzednich liderów swojej partii. System dwupartyjny utknął w korupcyjnej naprzemienności, która tak jak faworyzowała Podemos lata temu, tak dziś podsyca oczekiwania Vox. Obwinianie katastrofizmu i antypolityki za wszystkie nasze bolączki to zbytnie uproszczenie.

Przeczytaj także

Tymczasem dowody domniemanej korupcji mnożą się, malując obraz, w którym wysocy rangą urzędnicy Ministerstwa Finansów byli zaangażowani w spisek mający na celu nagięcie prawa do interesów elity ekonomicznej. W mniej tragicznym kontekście pojawiają się inne, mniejsze katastrofy. Nagłówek w La Vanguardia : „Kilka basenów zamkniętych z powodu obecności ekskrementów w wodzie”. Uwaga: ekskrementy nie dostały się do wody w wyniku nadprzyrodzonego zbiegu okoliczności, ale z powodu chorobliwej skłonności naziemnego terrorysty.