Rada emerytalna została przedłużona o ostatnie spotkanie 23 czerwca

Jeden z najdłuższych dni w roku nie wystarczył partnerom społecznym , aby osiągnąć porozumienie w sprawie emerytur. Dyskusje trwały aż do zapadnięcia zmroku, nie osiągając konkluzji. ​​Gdy zbliżała się północ, Jean -Jacques Marette , lider dyskusji, zaproponował „operację ostatniej szansy”.

Na ostatnim spotkaniu zaplanowanym na poniedziałek, 23 czerwca, były absolwent ENA ma zaproponować wspólny tekst, próbując sformułować stanowiska pośrednie w sprawie licznych nieporozumień, które utrzymują się między związkami zawodowymi a organizacjami pracodawców. To, co przypomina „katalog czerwonych linii”, jak mówi Christelle Thieffinne, negocjatorka CFE-CGC, będzie musiało zostać następnie zatwierdzone lub nie przez partnerów społecznych.

„Pójdę do naszych władz, aby omówić z nimi nasze postępowanie, aby zobaczyć, czy weźmiemy udział w spotkaniu, które zostało zaproponowane na 23 czerwca” — powiedziała Diane Milleron-Deperrois, negocjatorka Medef, głównej organizacji pracodawców. „Zastanowimy się, czy weźmiemy udział w spotkaniu w całości 23 czerwca, czy tylko na początku, czy wcale” — powiedziała Pascale Coton, negocjatorka CFTC.

Przez cały dzień dyskusje „flirtowały z porażką”, jak twierdzi Yvan Ricordeau, przedstawiciel CFDT. Po porannej wymianie zdań nic się tak naprawdę nie zmieniło. „Jesteśmy w trakcie negocjacji, które są bardzo skomplikowane”, ubolewał negocjator CEDET podczas przerwy obiadowej. „Nie zgadzamy się we... wszystkim”, dodała Christelle Thieffinne z CFE-CGC o 15:00, zanim wpadła do pokoju, którego drzwi ponownie zamknęły się przed handlowcami... zanim zostały ponownie otwarte niecałą godzinę później na kolejną przerwę w sesji na prośbę pracodawców. Po zjedzeniu tac z posiłkami dyskusje wznowiono osobno. Jean-Jacques Marette przyjął kolejno organizacje związkowe, a następnie organizacje pracodawców, próbując wyznaczyć linię środkową.

W przyszły poniedziałek poszczególni uczestnicy otrzymają podsumowanie swoich dyskusji i będą musieli ustąpić lub nie w kilku kwestiach. W kwestii wieku. Podczas gdy hipoteza powrotu ustawowego wieku emerytalnego do 62 lat została pogrzebana przez związki zawodowe, przedstawiciele pracowników nadal chcą uzyskać podwyższenie wieku obniżkowego (wiek, w którym osoby ubezpieczone są uprawnione do pełnej emerytury, nawet jeśli nie mają wymaganej liczby kwartałów, aby uzyskać uprawnienia) do 66 i pół roku, w porównaniu z obecnymi 67. CFTC powtórzyła jednak, że 66 lat „pozostaje jej czerwoną linią” w tej kwestii. Związki zawodowe naciskają również na lepsze uwzględnienie uciążliwości w przypadku wcześniejszej emerytury. Stanowisko, które organizacje pracodawców obecnie odrzucają.

Wreszcie, nadal nie ma zgody co do finansowania systemu i jego rebalansowania do 2030 r. Organizacje pracodawców nadal odrzucają zwiększenie składek pracowników i pracodawców w celu pokrycia części deficytu, który w ciągu pięciu lat wyniósłby 6,5 mld euro. „W sytuacji gospodarczej, w jakiej znajdują się nasze firmy, nie jest to możliwe” – nalegała Diane Milleron-Deperrois, przedstawicielka Medef. Zamiast tego dwie organizacje pracodawców wzywają do większego udziału emerytów poprzez deindeksację emerytur w ciągu najbliższych dwóch lat i zwiększenie składki CSG (General Social Contribution) dla niektórych przedziałów. „Dla mnie trudne jest sprawienie, aby emeryci płacili za całe saldo emerytur” – odparła Christelle Thieffinne z CFE-CGC. Dodała: „Jestem dość pesymistycznie nastawiona co do wyniku tych negocjacji”. „Wciąż szukamy porozumienia ” – potwierdził Eric Chevé z CPME. Dzisiaj jest nas pięcioro, wiele straciliśmy po drodze, więc musimy skończyć razem”.