W Wielkiej Brytanii na tropie złodziei haute cuisine

Chris Swales, 54-letni pewny siebie producent wędzonego łososia z trzydniowym zarostem, stoi w tym październikowym dniu 2024 roku przy wejściu do zakładu przemysłowego we wschodnim Londynie, badając kontenery. Wokół niego kręcą się nastolatkowie, zniszczone samochody, mastify i przechodnie, którzy wszyscy wydają się mieć więcej niż jeden telefon. Dziwne miejsce na dostawę dziewięciu palet mrożonych ryb, myśli. Ale Chris Swales sprawdził adres, który podyktował mu kurier: to na pewno tutaj.

Jeszcze kilka miesięcy temu Swales nigdy nie wyobrażał sobie, że zapuści się w rejon Walthamstow w poszukiwaniu zaginionego łososia wartego 37 000 funtów [44 000 euro]. Wszystko zaczęło się w sierpniu od wiadomości e-mail z tematem „Współpraca” od pewnego Patricka Moulina, który przedstawił się jako nabywca francuskiej sieci supermarketów Match. Moulin szukał stałego dostawcy wędzonego łososia, więc zwrócił się do firmy Chrisa Swalesa, Chapel and Swan Smokehouse, z siedzibą w Exning, Suffolk [wschodnie wybrzeże Anglii].

To duże zamówienia. Z pewnością nie kolosalne, ale aby je zrealizować, Swales musi zreorganizować cały harmonogram produkcji swojego 10-osobowego zespołu. Przez następne kilka tygodni wszyscy pracują na najwyższych obrotach , aby wyprodukować wędzonego łososia, zamrozić go i przechowywać w magazynie, aż całe zamówienie będzie gotowe. Niedługo potem Chris Swales otrzymuje powiadomienie o odbiorze towaru, a niezbędne dokumenty zostają podpisane.

Dwa tygodnie później kierownik firmy nadal nie otrzymał zapłaty. Skontaktował się ze swoim klientem, ale gdy Moulin poprosił o odroczenie płatności do czasu otrzymania drugiego zamówienia wędzonego łososia (kolejne 55 000 funtów), Swales położył temu kres. „Nie było mowy, żebym to przyjął”. I od tego momentu nie było już żadnych wieści.

Patrick Moulin zaginął. Swales dzwoni więc bezpośrednio do siedziby Match, aby skontaktować się z nabywcą. „Och, ale nie mamy nikogo o nazwisku Moulin” – słyszy odpowiedź swojego rozmówcy.

„Wściekłem się, że mnie oszukano” – mówi Chris Swales. „A potem zaczęło wychodzić mnóstwo podobnych historii…”

Pod koniec października 2024 roku ujawniono, że Neal's Yard Dairy, jeden z najbardziej znanych brytyjskich dostawców serów rzemieślniczych, padł ofiarą poważnego oszustwa. Oszukańczy nabywca, podszywający się, podobnie jak „Patrick Moulin”, za przedstawiciela dużego francuskiego sprzedawcy detalicznego, zamówił 22 tony nagradzanego cheddara. 950 krążków sera z płócienną skórką, w tym Hafod, Westcombe i Pitchfork, o łącznej wartości 300 000 funtów [355 000 euro], dostarczono do magazynu w Londynie. A gdy Neal's Yard zorientował się, że nabywca nie jest tym, za kogo się podawał, było już za późno.

Sprawa kradzieży cheddarów wywołuje poruszenie na całym świecie.

Dzieje się tak, ponieważ taka zbrodnia ma coś, co pobudza wyobraźnię. Sprawa budzi oburzenie (przyjazny niezależny biznes wzięty na przejażdżkę), ale ma też coś, co bawi (to scenariusz godny Wallace'a i Gromita ).

Kradzież żywności jest często postrzegana jako błaha sprawa, ale w tym przypadku skala kradzieży zmienia wszystko. Nawet gdy kradzieże sklepowe osiągają poziom niewidziany od dwudziestu lat, dobrze zorganizowani przestępcy atakują całe dostawy dobrej żywności — i w tym procesie potwierdzają wartość towarów, które zbyt często są pomijane. Ci przestępcy mają ogromną wiedzę zarówno na temat przemysłu spożywczego, jak i samych produktów, i wyraźnie mają środki, aby sprzedawać swój łup na czarnym rynku, za pośrednictwem kanałów, które pozostają niezauważone.

Według raportu Brytyjskiego Instytutu Normalizacyjnego, krajowej instytucji normalizacyjnej, żywność jest surowcem „najbardziej narażonym na ryzyko kradzieży w globalnych łańcuchach dostaw” , a szkody są