Waszyngtoński blef

¹ sierpnia Donald Trump nacisnąłby spust ekonomicznego rewolweru wymierzonego w Unię Europejską, obciążonego 30% cłami. Ogłoszenie, wydane w trakcie ostatecznych negocjacji między Stanami Zjednoczonymi a Unią Europejską, jest brutalne, teatralne – typowo trumpowskie. Jednak za „szumem” wiadomości i gróźb w mediach społecznościowych kryje się mniej strategii niż spazmów, mniej ekonomicznych i dyplomatycznych umiejętności niż błądzenie.

Trump po raz kolejny przekształca handel międzynarodowy w scenę rodem z westernu – sam mianuje się szeryfem i wymienia cła jedno po drugim. Niestety, scena ta nie pozostawia już złudzeń. Ciągłe zmienianie zasad w trakcie, przesuwanie terminów i przeinaczanie faktów sprawiło, że jego słowa straciły znaczenie. Multilateralizm, tak cierpliwie konstruowany, jest poddawany kaprysom człowieka przekonanego, że o świecie negocjuje się poprzez improwizowane siłowanie się na rękę.

Ale prawda, jak zawsze, jest nie do przyjęcia. Rzekoma nierównowaga handlowa z Europą nie jest nierównowagą: niewielka nadwyżka UE w handlu towarami, zrównoważona deficytem w sektorze usług, ostatecznie dająca ledwie dodatni bilans. Nic nie usprawiedliwia takiej wojny gospodarczej, poza obsesją prezydenta na punkcie udowodnienia, wbrew wszelkim przeciwnościom, że ma kontrolę.