Dziewczyny Wolinskiego zjednoczone wokół jednego mężczyzny

„Nie chcę o nim rozmawiać!” Ledwo dotarła do paryskiej kawiarni Buttes-Chaumont, gdzie umówiła się z nami na spotkanie, Elsa Wolinski wyrzuciła z siebie: „Nie mogę, to zbyt bolesne”. A jednak stała tam, promienna i nieskazitelna, przed kawą i tostem. Spośród trzech córek Georges’a Wolinskiego, giganta komiksów prasowych, Ta śliczna brunetka jest najmłodsza. Ta, która prawdopodobnie znała go w szczególny sposób: mieszkała „jako jedynaczka” z nim i Maryse, swoją matką, od ósmego roku życia, kiedy jej przyrodnie siostry, urodzone ze związku projektanta z jego pierwszą żoną, osiągnęły wiek pozwalający im opuścić dom.

Kiedy Georges Wolinski został zamordowany w zamachu na redakcję „Charlie Hebdo” 7 stycznia 2015 roku, mając 80 lat, Elsa miała 40 lat, a jej siostry – żadna z nich nigdy nie mówi „połowa” – Natacha i Frédérica miały 53 i 55 lat. Elsa Wolinski oczywiście pielęgnuje pamięć o ojcu. „Wartości, które odziedziczyliśmy, są w porządku, oczywiście mi odpowiadają. Ale ta praca mnie dusi, ciąży mi w chwili, gdy po prostu chcę żyć sama”. Jej siostry? „Żołnierze” – podziwia.

Przyznając, że czasami „trudno jej się podnieść”, mówi: „Nie mam ich tarczy, płaczę o wszystko, walczę o wszystko” . „Jestem taka, bardzo wolinskiowska melancholia”. Jeśli jest obecna na spotkaniu, to tylko dla Natachy i tylko dla niej. „Dbanie o pracę Wolinskiego, dla niej, dziennikarki zajmującej się sztuką, to misja. Mówi o tym z taką inteligencją, z taką poezją! To niewątpliwie jej sposób na żałobę. Ale może ja nie chcę tego robić, tego żałoby”. Georges czy Wolinski… Felietonistka, przedsiębiorczyni, influencerka i działaczka feministyczna Elsa Wolinski tak go nazywa. Ale „tato”, nie, ode mnie tego słowa nie usłyszysz”.

Pozostało Ci 89,05% artykułu do przeczytania. Reszta jest zarezerwowana dla subskrybentów.