Uka prowadzi kroki niewidomego Adriena

W 2018 roku poznaliśmy Adriena Garcíę-Martineza, który w 2016 roku stracił wzrok w wyniku wypadku. Aby pomóc mu w codziennym życiu, stowarzyszenie „Les Chiens guides d'aveugles Provence Côte d'Azur Corse” (Psy Przewodniki dla Niewidomych Prowansja-Lazurowe Wybrzeże Korsyka) pożyczyło mu wówczas psa – 3-letnią suczkę labradora o imieniu Laïka. Dziś Laïka osiąga wiek emerytalny i przebywa w rodzinie zastępczej, gdzie cieszy się zasłużonym odpoczynkiem.

Nie trzeba dodawać, że smutek Adriena podczas tej rozłąki był ogromny. „ Stowarzyszenie początkowo ostrzegło mnie, że nadszedł czas, aby 10-letnia Łajka przeszła na emeryturę. Przyszła, by odebrać mojego wiernego towarzysza. Chociaż wiedziałem, że ten bolesny moment kiedyś nadejdzie, to był prawdziwy cios w serce. Płakałem tak bardzo, że mógłbyś podlać swoje rośliny moimi łzami. Sama myśl o tym wciąż wywołuje u mnie łzy” – wspomina Maximois, wciąż wzruszony, który spędził siedem szczęśliwych lat z tym psem. „Mieliśmy wspaniałą relację, trochę jak małżeństwo!”

Czas adaptacji

Po odejściu Łajki stowarzyszenie powierzyło Adrienowi kolejnego psa. Spotkanie odbyło się w zeszłym tygodniu, poznał wtedy Ukę, dwuletnią suczkę labradora. Sandrine Lebreton, dyrektor techniczna stowarzyszenia, spędza około dziesięciu dni z nową parą. „Uka została umieszczona w rodzinie zastępczej i uczęszczała do ośrodka edukacyjnego stowarzyszenia w Eze (06). Tam przeszła szkolenie i trening pod okiem wyspecjalizowanych instruktorów, aby zostać psem przewodnikiem”. Dyrektor techniczny będzie obecny przez cały tydzień, aby upewnić się, że właściciel i jego pies korzystają z tych samych kodów. „Zajęło nam z Łajką od 6 miesięcy do roku, zanim wypracowaliśmy dobrą koordynację” – wspomina Adrien. Na ściśle określonych trasach Uka będzie mogła zabrać swoją właścicielkę na zakupy, do lekarza lub do apteki.

Przejścia chronione zawsze budzą obawy

Przechodzenie przez przejścia dla pieszych to zawsze trudny proces, o czym Adrien dobrze wie, a w przeszłości przeżył kilka strasznych sytuacji. „Zawsze noszę przy sobie (białą) laskę, żeby kierowcy wiedzieli o mojej niepełnosprawności. Myślę, że niektórzy młodzi ludzie nawet nie wiedzą, jakiej niepełnosprawności odpowiada ten dodatek; kilka razy czułem, jak pojazdy mnie wyprzedzają, odmawiając mi pierwszeństwa”.

Gdy żałoba po rozstaniu z Łajką minie, Adrien będzie mógł przeżyć kolejną wspaniałą historię o współudziale Uki, swojej nowej partnerce! Przewodnicząca delegacji Var, Corinne Tortora, i Dominique Larché, wolontariuszka stowarzyszenia, pojechali, aby powierzyć Adrienowowi tego psa. Pewien koszt...