Pierwszy tego typu proces: rosyjski żołnierz staje przed sądem w celu wykonania egzekucji

Na zamarzniętej linii frontu na wschód od Zaporoża ukraiński żołnierz badał skutki rosyjskiego ataku. Była połowa stycznia 2024 roku, a ziemia była pokryta lodem. Dwa tygodnie wcześniej 18-osobowa rosyjska grupa szturmowa przebiła się przez linię i zajęła trzy pozycje, zabijając pięciu Ukraińców i tracąc 10 Rosjan, zanim oddała wąski pas ziemi z powrotem Ukraińcom zaledwie kilka godzin później. Trzy pozycje, które zmieniły właściciela, były po prostu kilkoma okopami w ziemi – kropkami na zdewastowanym krajobrazie kraterów i poszarpanych drzew.

Ukraiński żołnierz filmował, jak oglądał szczątki poległych towarzyszy. „To Vitas, ten mały” – powiedział, używając znaku wywoławczego zmarłego. Zbadał kolejne ciało. „Srebrny pierścień, to Grinch” – powiedział. Z trudem obrócił kolejne zamarznięte ciało. Było w złym stanie, ale twarz była rozpoznawalna. Żołnierz westchnął. „Co mogę znaleźć, żeby cię przykryć, żebyś nie zmarznął” – powiedział do zmarłego. Podniósł pobliski hełm i położył go na uszkodzonej twarzy. „Znaleźliśmy Pingwina” – powiedział.

Rok później, w styczniu 2025 r., rosyjski żołnierz został poprowadzony korytarzem podupadłego lokalnego sądu w Zaporożu, otoczony przez pięciu ukraińskich żołnierzy i dużego rottweilera wyszkolonego na zapachu Rosjanina i napinającego smycz, aby go zaatakować. Dmitrij Kuraszow, pseudonim „Stalker”, miał stanąć przed sądem za rzekome wykonanie na polu bitwy egzekucji Vitalija Hodniuka, 41-letniego weterana ukraińskiego żołnierza znanego pod pseudonimem „Pingwin”.

Proces miał być pierwszym tego typu. Według władz ukraińskich wojska rosyjskie rozstrzelały co najmniej 124 jeńców wojennych na polu bitwy od czasu rozpoczęcia inwazji na pełną skalę, ale Kuraszow jest pierwszą osobą, którą postawiono przed sądem na Ukrainie za tę zbrodnię. Jego sprawa jest jedną z niewielu spośród dziesiątek tysięcy otwartych spraw zbrodni wojennych, w których podejrzany został schwytany i mógł stanąć na ławie oskarżonych. Bezprecedensowy charakter wydarzenia podkreśla fakt, że trzech członków jednostki Kuraszowa zgodziło się zeznawać przeciwko niemu.

W jasnej, pudełkowatej sali sądowej Kuraszow siedział zamknięty w przeszklonym doku. Niski, często pochylał głowę, wyglądał na powściągliwego. Kiedy się rozejrzał, był zmuszony obrócić głowę, ponieważ stracił jedno oko w wyniku wybuchu granatu na froncie. Nie był to pierwszy raz, kiedy Kuraszow stanął na ławie oskarżonych; był już dwa razy więziony w Rosji i należał do tysięcy więźniów uwolnionych przez państwo, aby mogli wziąć udział w wojnie.

Prokurator odczytał zarzuty. Kuraszow został oskarżony o zastrzelenie Hodniuka w stylu egzekucji, gdy ukraiński żołnierz próbował się poddać – naruszenie prawa wojennego. Kuraszow początkowo nie przyznał się do winy w fazie przedprocesowej, ale teraz w sądzie zmienił swoje przyznanie się na winnego. Nieoficjalnie utrzymywał swoją niewinność i dokonał zmiany wyłącznie w celu przyspieszenia procesu, powiedział.

Według ONZ liczba egzekucji na polu bitwy dokonywanych przez Rosjan wzrosła w alarmującym tempie w ciągu ostatniego roku. W raporcie z lutego misja praw człowieka ONZ na Ukrainie poinformowała, że ​​znalazła dowody na 79 egzekucji przeprowadzonych przez siły rosyjskie od sierpnia 2024 r., a także dowody na trzy nielegalne zabójstwa dokonane przez Ukrainę przy użyciu dronów z pierwszej osoby. ONZ poinformowała również, że znalazła co najmniej trzy telefony od rosyjskich urzędników publicznych nakazujące lub zatwierdzające egzekucje, a według Ukrainy istnieją dowody na to, że rosyjscy dowódcy na polu bitwy wydali rozkazy egzekucji na całej linii frontu.

Atak na front przeprowadzony przez oddział Kuraszowa miał być jego pierwszą prawdziwą operacją, zaledwie kilka tygodni po przystąpieniu do wojny. Oddział był częścią „Storm-V”, oddziału 127. dywizji strzelców zmotoryzowanych, złożonego niemal w całości z uwolnionych więźniów. Oddziały Storm-V były używane przez Rosję jako mięso armatnie, wysyłane do przeprowadzania ataków na najgorsze odcinki linii frontu. Są ponurym echem podobnych oddziałów utworzonych przez Stalina, charakteryzujących się przede wszystkim niezwykle wysokim wskaźnikiem wyniszczenia.

Operacja rozpoczęła się wczesnym rankiem 6 stycznia 2024 r. w gęstej mgle. 18-osobowy zespół Storm-V zbliżył się do linii frontu w dwóch pojazdach opancerzonych i czołgu, a szturm się rozpoczął. Kurashov został skierowany w stronę małego skupiska okopów, w których ukrywali się Hodniuk i inni, po ostrzale rosyjskiej artylerii.

W tym miejscu relacja Kuraszowa rozmija się z tą, którą przedstawiła oskarżycielka i rosyjscy żołnierze zeznający przeciwko niemu. Mówią, że Kuraszow wezwał do okopu tych, którzy byli w środku, aby się poddali, a Hodniuk wyszedł nieuzbrojony i uklęknął na ziemi, tylko po to, aby Kuraszow zastrzelił go serią z AK-47. Kuraszow mówi, że to nie on oddał strzały, ale inny Rosjanin, medyk o pseudonimie „Sedoy”, który później został zabity.

Rosjanie nie byli w stanie utrzymać pozycji przez długi czas. Pokonani przez siły ukraińskie zaledwie kilka godzin później, Kurashov i pozostali ocaleni wyczołgali się z okopów i poddali. Zostali odprowadzeni z frontu do ukraińskiego pojazdu pancernego i wzięci jako jeńcy wojenni. Ukraińscy żołnierze, którzy widzieli ciało Hodniuka, powiedzieli państwowej służbie bezpieczeństwa kraju, SBU, że leżało twarzą do dołu bez żadnej broni w pobliżu.

SBU nie mogła uzyskać dostępu do miejsca zdarzenia, ponieważ znajdowało się ono zbyt blisko linii kontaktowej, ale agencja rozpoczęła to, co miało stać się rozległym zdalnym dochodzeniem. W placówce SBU w Zaporożu w zeszłym miesiącu oficer odpowiedzialny – który ze względu na pracę w służbie bezpieczeństwa chciał zachować anonimowość – narysował mapę miejsca zdarzenia i wyjaśnił, jak posadzili Kuraszowa na ławie oskarżonych.

„Pierwszym krokiem było przesłuchanie ośmiu jeńców wojennych” – powiedział. „Zostali przesłuchani jako świadkowie, a później ich tożsamość została w pełni potwierdzona za pośrednictwem sieci społecznościowych, telefonów komórkowych i częściowych przechwytów radiowych, które poprzedzały wydarzenie. Cała jednostka w tym sektorze została wyśledzona”.

Początkowo podejrzewano dwie egzekucje. Inny Ukrainiec o znaku wywoławczym „Grinch” został pobity na śmierć łopatą, powiedział jeden ze świadków. Ale SBU nie mogła tego udowodnić. „Wykrywacz kłamstw nie potwierdził informacji, a gdy ciała ostatecznie wydobyto z pola bitwy, żadne z nich nie miało takich obrażeń” — powiedział śledczy. „Moim zdaniem, po przeanalizowaniu wszystkich faktów, to zostało wymyślone”.

To był, jak powiedział, przykład zdolności Ukrainy do bezstronnego badania i ścigania zbrodni wojennych, pomimo bycia ofiarą i trwającego stanu wojny z agresorem. „Słuchajcie, mamy jednego podejrzanego o wykonanie egzekucji” – powiedział śledczy SBU, odnosząc się do Kuraszowa. „Podpisałem to i wysłałem do sądu, ponieważ zebraliśmy wystarczająco dużo dowodów wskazujących na winę. Gdyby naszym celem było po prostu podejrzewanie kogokolwiek i wysyłanie go do sądu, każdego dnia przechodziłoby przez nas dziesięciu więźniów”.

Powaga, z jaką Ukraina traktuje to postępowanie karne, jest oczywista. Śledztwo SBU dostarczyło ponad 2000 stron dowodów. Każdy ze świadków został poddany filmowym rekonstrukcjom wydarzenia na ukraińskiej strzelnicy wojskowej. W sądzie prokurator i sędziowie dołożyli wszelkich starań, aby zapewnić, że Kuraszow rozumie swoje prawa, że ​​rozumie swojego tłumacza i że ma możliwość przesłuchania świadków przeciwko niemu – okazji, której do tej pory odmówił. (Prawnik Kuraszowa wyznaczony przez państwo odmówił rozmowy z BBC. W sądzie rozmawiała tylko krótko, w sprawach administracyjnych i w celu wyjaśnienia niektórych opisów wydarzenia przez świadków).

Trzech rosyjskich świadków zeznawało pierwszego dnia procesu Kuraszowa – trzech byłych więźniów, którzy podobnie jak Kuraszow zaryzykowali, aby przeżyć wojnę i odzyskać wolność. Jeden odsiedział 25 lat dożywocia za zabicie dwóch handlarzy narkotyków, drugi 9 lat za ciężkie uszkodzenie ciała za zabicie mężczyzny cegłą w walce, trzeci 8 lat, również za ciężkie uszkodzenie ciała.

Złożyli zeznania za pośrednictwem łącza wideo z sąsiedniej sali sądowej, aby mogli zostać zamknięci w swoim własnym doku. Dmitrij Zujew, 44 lata, miał być kluczowym świadkiem. Powiedział sądowi, że widział, jak Kuraszow wzywał Ukraińców, aby wyszli z okopu i poddali się, po czym wyszedł Hodniuk i uklęknął z rękami uniesionymi do góry. Potem nastąpiły kolejne strzały i eksplozje, powiedział Zujew, i zobaczył, jak Hodniuk pada twarzą w błoto. Zujew powiedział również sądowi, że osobiście znał medyka, Sedoja, którego Kuraszow oskarżył o zabójstwo, a Sedoja tam nie było.

Oleg Zamiatin, 54 lata, zeznał, że Hodniuk nie trzymał broni, gdy wyszedł z okopu. Zamiatin nie widział, jak Kuraszow oddał rzekome strzały, powiedział, ponieważ w tym samym momencie doszło do eksplozji.

„Ale mogę powiedzieć, że to był on” – powiedział Zamiatin sądowi. „Ponieważ w tym miejscu nie było nikogo innego oprócz niego”.

41-letni Konstantin Zelenin, dowódca małej grupy szturmowej Kuraszowa, powiedział przed sądem, że ukrywał się w kraterze, gdy zobaczył Hodniuka wychodzącego z okopu po prawej stronie z rękami w górze.

„Następnie, zaledwie ułamek sekundy później, gdy ostrzał zaczął się na nowo, usłyszałem serię z karabinu automatycznego” – powiedział Zelenin.

„Po prawej stronie był Stalker i był tam sam”.

Na ławie oskarżonych Kurashov siedział w dużej mierze niemy, gdy jego byli koledzy z jednostki zeznawali przeciwko niemu, rozmawiając tylko od czasu do czasu ze swoim prawnikiem przez wąską szparę w drzwiach zagrody. Nie jest jeszcze jasne, czy będzie zeznawał we własnej sprawie. Dzień po jednym ze swoich przesłuchań zgodził się porozmawiać z BBC o tym, jak trafił na proces na Ukrainie.

Wywiad koordynowała SBU i przeprowadzono go w opuszczonym budynku w Zaporożu, który był wykorzystywany przez służbę jako swego rodzaju bezpieczny dom, co potwierdziło podstawowe fakty z życia Kuraszowa. Kuraszow wydawał się być w dobrym stanie i powiedział, że zgodził się dobrowolnie wziąć udział w wywiadzie. Główny sędzia w jego sprawie zezwolił na wywiad, podczas którego przez pewien czas obecny był rzecznik prasowy SBU. Wypowiedzi Kuraszowa dla BBC nie będą dopuszczalne w sądzie.

Jego podróż na ten nieszczęsny odcinek frontu, gdzie zginął Hodniuk – do stania się Stalkerem – rozpoczęła się w sierocińcu w Gremyachinsku, podupadłym starym mieście węglowym około tysiąca mil od Moskwy w drodze na Syberię. Osierocony od urodzenia, Kurashov wychował się w domu grupowym. Jako nastolatek wdał się w bójkę z policjantem i został uwięziony za napaść. Odsiedział cztery lata, ale po wyjściu na wolność nie miał rodziny, przyjaciół ani miejsca do życia, więc został włóczęgą. Zaczął okradać domki letniskowe i sklepy w poszukiwaniu jedzenia i pieniędzy, powiedział, co doprowadziło do kolejnego uwięzienia, tym razem w odległej kolonii karnej, obok mężczyzn odsiadujących dożywocie za niektóre z najbardziej brutalnych przestępstw.

Po sześciu miesiącach odsiadywania wyroku przedstawiciele rosyjskiego wojska przybyli do kolonii karnej i powiedzieli skazanym, że mają okazję otworzyć nową kartę w swoim życiu. Kurashovowi pozostało jeszcze pięć lat do odsiedzenia. „Powiedzieli nam, że możesz mieć czystą kartę, stać się czystą osobą” – powiedział. „Po prostu podpisz ten kontrakt i odejdź”.

„Go” oznaczało „specjalną operację wojskową” na Ukrainie. Kuraszow niewiele o tym wiedział, powiedział, ale uważał, że wszystko jest lepsze niż pięć kolejnych lat w kolonii karnej lub wyrzucenie na ulicę pod koniec wyroku. Więc podpisał i został natychmiast zabrany do obozu szkoleniowego na okupowanym terytorium Ukrainy.

Kurashov opisał swoją jednostkę jako składającą się wyłącznie z „ludzi, których życie zepchnęło w dół i odrzuciło społeczeństwo, którzy byli poza społeczeństwem”. Przeszli 21-dniowe szkolenie, powiedział, podczas którego byli niemal cały czas pijani. „Nie chcieli się uczyć ani trenować”, wspominał. „Wszyscy mówili, że byli tam tylko po to, żeby umrzeć”.

Nie było żadnego szkolenia na temat Konwencji Genewskiej, której sygnatariuszami są Rosja i Ukraina, a która zakazuje zabijania osób, które się poddały lub nie stanowią już zagrożenia. W rzeczywistości trenerzy powiedzieli im coś przeciwnego, powiedział Kurashov. „Ci, którzy uczyli nas, jak zajmować pozycje, powiedzieli nam, żebyśmy nie brali żadnych jeńców”, powiedział. Jego opis pokrywa się z relacjami jego kolegów z oddziału, którzy powiedzieli ukraińskim śledczym, że otrzymali polecenie, aby zabijać więźniów i wrzucać granaty do schronów, nawet jeśli wróg się poddał.

Zgadza się również z relacjami innych rosyjskich jeńców wojennych. „Nie przypominam sobie szkolenia z międzynarodowego prawa humanitarnego” – powiedział niedawno ONZ rosyjski jeniec wojenny. „Podczas naszego szkolenia wojskowego i później dowódcy mówili nam, abyśmy nie brali [ukraińskich żołnierzy] jako jeńców wojennych. To logistycznie uciążliwe”.

Według Kuraszowa, oddziałowi powiedziano, że będą wykonywać operacje logistyczne, takie jak kopanie okopów, ale zamiast tego natychmiast skierowano ich do walki. Podczas krótkiego szturmu na pozycję ukraińską Kuraszow nie miał wrażenia, że ​​jest to zdolna jednostka wojskowa na wojnie. „Widziałem ludzi, którzy po prostu położyli się i umarli” – powiedział. W ciągu kilku godzin 10 z 18-osobowego zespołu szturmowego nie żyło, a pozostałych ośmiu było w niewoli.

W ciągu dwóch tygodni incydent stał się jedną z wielu tysięcy spraw dotyczących zbrodni wojennych na Ukrainie. Ukraina nie ma wyspecjalizowanych sądów ds. zbrodni wojennych, więc sprawy zazwyczaj trafiają do sądu właściwego dla danego przestępstwa. W tym przypadku jest to rejon Zawodski w Zaporożu.

Przed pełnoskalową inwazją 32-letni prokurator okręgowy Zavodskyi Mykyta Manevskyi zajmował się szeregiem przestępstw cywilnych, takich jak rozbój, wandalizm i oszustwo, a także dwoma przypadkami morderstwa, ale nigdy zbrodnią wojenną. „Kiedy pracujesz nad zwykłą sprawą morderstwa, są trudności, ale jest to dość proste” — powiedział Manevskyi. „Wiesz, gdzie doszło do morderstwa, możesz zebrać DNA i odciski palców, możesz znaleźć narzędzie zbrodni. Masz niemal natychmiastowy dostęp do ciała. Możesz przeprowadzić badania kryminalistyczne”.

W tym przypadku miejsce zbrodni Manevskyiego znajdowało się na linii kontaktowej. „Nie mogliśmy nawet wydobyć ciała przez dwa miesiące” – powiedział. „Utrudniało to przeprowadzenie jakichkolwiek badań kryminalistycznych. Ciało zbyt długo leżało na słońcu, deszczu i śniegu, a także zostało uszkodzone przez uderzenia artyleryjskie”.

Utrudniało to ustalenie czegokolwiek konkretnego na temat charakteru strzałów, które zabiły Hodniuka. „Niestety, nie jest to poziom szczegółowości, jakiego potrzebujemy, badając morderstwo” — powiedział Manevskyi. „Musieliśmy więc bardziej skupić się na pracy ze świadkami, których mieliśmy”.

W rzeczywistości oskarżenie opiera się niemal całkowicie na zeznaniach rosyjskich żołnierzy. Nie ma innych naocznych świadków, nie ma nagrań z drona przedstawiających rzeczywiste wydarzenie, a dowody rzeczowe są poszlakowe, wiele z nich mocno zdegradowanych przez warunki pola bitwy, które utrzymywały się przez tygodnie, zanim ciała mogły zostać odzyskane.

Ale zeznania nie są pozbawione komplikacji. Wszyscy świadkowie są jeńcami wojennymi, przetrzymywanymi przez państwo prowadzące sprawę. Każdy z nich był przesłuchiwany do 10 razy przez ukraińską służbę bezpieczeństwa, w trakcie których rozwinęły się niektóre z ich historii. Jeden z nich żywił urazę do Kuraszowa z czasu, kiedy razem odbywali szkolenie, powiedział śledczym. Inny powiedział, że ma żal do oskarżonego za to, że, jego zdaniem, doprowadził do ich złapania.

„To trudna sprawa” – powiedział Siergiej Wasiliew, profesor prawa międzynarodowego na Otwartym Uniwersytecie Holandii. „Jeńcy wojenni są szczególnie wrażliwą kategorią świadków, wszelkie składane przez nich zeznania należy traktować z przymrużeniem oka”. Nie było nic złego w zeznaniach jeńców wojennych, powiedział Wasiliew, ale różne czynniki mogły wpłynąć na ich decyzję o stawiennictwie przed prokuraturą. „Być może spodziewają się lepszego traktowania w areszcie ukraińskim, być może spodziewają się, że będą traktowani priorytetowo w wymianie więźniów” – powiedział. „Mogą mieć różne powody, aby kłamać”.

Kurashov podtrzymuje swoją historię o medyku, Sedoyu. Powiedział BBC, że przyznał się do winy, ponieważ uważał, że im szybciej zakończy się proces, tym szybciej będzie mógł zostać odesłany do Rosji.

Ale jeśli Kurashov zostanie uznany za winnego, nie będzie już jeńcem wojennym. Będzie po prostu więźniem w ukraińskim systemie prawa cywilnego. Jurij Biełousow, szef wydziału zbrodni wojennych Prokuratury Generalnej Ukrainy, powiedział BBC, że rosyjscy żołnierze skazani za zbrodnie wojenne trafią do więzienia na Ukrainie i tam pozostaną. „Prowadzimy postępowanie w imieniu ofiar i ich rodzin, a oni powinni czuć, że sprawiedliwości stało się zadość” — powiedział Biełousow.

Ostatecznie może to nie być takie proste. Rosja pojmała wiele tysięcy cywilów podczas swojej pełnoskalowej inwazji na Ukrainę i faktycznie trzyma ich jako zakładników w rosyjskich więzieniach. Jeśli Kreml zdecyduje, że chce odzyskać Kuraszowa, może mieć wpływ, aby go odzyskać.

„To jest mniej kwestia prawna, a bardziej etyczna” – powiedział Belousov. „Jeśli, powiedzmy, 100 osób zostanie zaoferowanych do wymiany za tę jedną, to tak, być może. Naszym obowiązkiem jest ściganie w imieniu ofiar, ale naszym obowiązkiem jest również ratowanie naszych ludzi, którzy byli przetrzymywani w Rosji”.

Belousov i jego koledzy celują w większe ryby niż Kurashov. Ich celem na ten i przyszły rok jest wniesienie sprawy przeciwko średniemu i wyższemu dowództwu rosyjskiemu, powiedział. Według zeznań pojmanych Rosjan z jednostki Kurashova, ich starszy dowódca wydał rozkaz bezpośrednio przed atakiem, że nie należy brać żadnych jeńców.

Według Belousova podobne dowody znaleziono na całej linii frontu. Ponure dowody wideo, czasami udostępniane w rosyjskich mediach społecznościowych, zdają się to potwierdzać. Rosja z kolei oskarżyła ukraińskie wojska o zabójstwa pozasądowe, a Ukraina wszczęła kilka dochodzeń w sprawie własnych sił (dokładna liczba nie jest znana). Jednak liczba zarzutów wobec Rosji znacznie przewyższa liczbę zarzutów wobec Ukrainy. Rosja wcześniej zaprzeczała popełnieniu zbrodni wojennych w konflikcie.

ONZ udokumentowała również kilka przypadków, w których rosyjskie osobistości publiczne wzywały do ​​egzekucji. W lipcu ubiegłego roku, po tym, jak ukraińska Brygada Azowska opublikowała w mediach społecznościowych wideo, na którym jeden z jej członków strzelał do rosyjskiego żołnierza w okopach, zastępca szefa Rady Bezpieczeństwa Rosji, Dmitrij Miedwiediew, wezwał do „całkowitych egzekucji” ukraińskich żołnierzy.

„Żadnych słów o miłosierdziu. Żadnego człowieczeństwa. Żadnego przebaczenia. Nie mają prawa do życia. Egzekwować, egzekwować i egzekwować” – napisał Medvedev na platformie społecznościowej Telegram.

Słowa Medwiediewa nic go nie kosztują. Zamiast tego schodzą w dół, aż dotrą do poziomu Vitalija Hodniuka, Dmitrija Kuraszowa i wszystkich innych Rosjan i Ukraińców zabijających się nawzajem w służbie niejasnych celów wojny. W tym przypadku jeden z tych mężczyzn jest oskarżony o złamanie praw dotyczących zabijania, do którego został wysłany – praw, które prawdopodobnie miał obowiązek zignorować.

Jeśli zostanie uznany za winnego, Kurashovowi grozi dożywocie. Pod koniec rozmowy z BBC powiedział, że nie ma żadnej prawdziwej wizji przyszłości, poza chęcią powrotu do Rosji. „Przynajmniej będę miał niepełnosprawność” – powiedział, odnosząc się do utraty oka i spodziewanych korzyści, jakie to przyniesie. „Nie będę już musiał być włóczęgą”.

Vitalii Hodniuk oczywiście nie może wrócić do domu. Minęły dwa miesiące, zanim udało się odzyskać jego ciało. Jego rodzina nie chciała publicznie mówić o jego śmierci, ale pomagała SBU w dochodzeniu. Zapisy Hodniuka pokazują, że był doświadczonym żołnierzem, który bronił Ukrainy przed siłami wspieranymi przez Rosję od 2015 do 2020 roku i dołączył do walki ponownie w 2022 roku.

W maju ubiegłego roku, sześć miesięcy po śmierci, Pingwina przywieziono z powrotem do jego wioski, aby go pochować. Pewnego pogodnego poranka, rzut kamieniem od miejsca, w którym dorastał i chodził do szkoły, ludzie klęczeli wzdłuż ulicy, aby zobaczyć, jak przejeżdża jego trumna.

Proces Kuraszowa trwa.

Daria Mitiuk przyczyniła się do tego raportu. Zdjęcia: Joel Gunter.