Okrzyk Sariny Wiegman podczas walijskiego thrash mówi wiele o Lwicach

Gdziekolwiek w niedzielę w Sankt Gallen się obrócisz, powita cię dźwięk, który stał się bardzo znajomy tego lata. Powolne narastanie, niepowtarzalne instrumenty dęte, rosnące głosy w tle w unisonie z instrumentami, a na koniec, głośno i wyraźnie, jedno słowo: „SARINA”.

Interpretację przeboju The Champs „Tequila” wykonali już kibice piłki nożnej w innych miejscach, a fani męskiej drużyny Arsenalu stworzyli własną wersję dla Williama Saliby . Mówimy „wersja”, jakby jednym słowem można było przypisać sobie cover utworu.

Na Euro 2025 jednak należała ona do kibiców Lwic, którzy gościli mecz. A po niedzielnym zwycięstwie 6:1 nad Walią , trenerka Sarina Wiegman – obiekt okrzyków – pozdrowiła kibiców gestem ręki, jakby chciała powiedzieć: „Słyszę was, słyszę wasze wsparcie”.

„No cóż, tak, było naprawdę miło” – wyjaśniła Wiegman na konferencji prasowej po meczu. „Nie czuję się z tym komfortowo, ale moim zdaniem byli kreatywni”.

„Pomyślałem więc, że trochę im poklaskam. Mam nadzieję, że w ciągu najbliższych kilku tygodni nadal będą mogli dużo śpiewać”.

Niezależnie od tego, co wydarzy się w czwartkowym ćwierćfinale ze Szwecją – i być może później – widok zjednoczonego frontu jest mile widziany. Niezależnie od tego, czy chodzi o skład, rezerwowych biorących udział w wielu celebracjach goli, podobnie jak strzelców, czy kibiców, którzy w pełni wspierają menedżera.

Nie oznacza to oczywiście, że nie jest szanowana. Zwycięstwo na Euro 2022 zapewniło Wiegman mnóstwo kibiców na całe życie, a szef FA, Mark Bullingham, podkreślał przed turniejem, że ma poparcie stowarzyszenia niezależnie od tego, co wydarzy się tego lata w Szwajcarii.

W okresie poprzedzającym turniej zadawano jednak kilka szerszych pytań. Millie Bright, Mary Earps i Fran Kirby nie brały udziału w turnieju z różnych powodów – a ci, którzy doszukiwali się szerszego kontekstu, mogli się mylić – ale porażka w meczu otwarcia skłoniła do prób doszukiwania się powiązań i głośnego zastanawiania się nad przygotowaniami Lwic do turnieju.

Z perspektywy czasu powinniśmy być w stanie dostrzec, jak dużą rolę odegrała w tym również Francja. Niewielka porażka 2:1, choć daleka od najlepszej, z przeciwnikami, którzy strzelili dziewięć kolejnych bramek w dwóch kolejnych meczach: wynik nie brzmi już tak źle, jak w regulaminowym czasie gry na Stadionie Letzigrund.

Przed meczem z Walią Wiegman została zapytana o ludzki aspekt swojej pracy – a konkretnie o to, jak pomagała tym, którzy nie zaczynali meczów („kończącym”, jak to określa), nadal czuć się częścią grupy. „Oczywiście, czasami sprawdza się, jak się mają, i oni też ponoszą odpowiedzialność, jeśli jest im ciężko lub potrzebują kontekstu lub rozmowy, mogą zwrócić się do mnie i moich kolegów, aby porozmawiać” – powiedziała.

Czy ta część roli stała się z czasem łatwiejsza? „Zawsze uważałem, że relacje, rozmowy i komunikacja są bardzo ważne, ponieważ uważam, że kiedy sprawy są jasne – albo tak jasne, jak to tylko możliwe – dobrze jest czasem dać jasność i podać kontekst. Ale oczywiście jako człowiek również się rozwinąłem, więc myślę, że robię to trochę lepiej niż 15 lat temu”.

Wiegman prawdopodobnie wyszła ze swojej strefy komfortu w tym turnieju, czy to poprzez otrząsnięcie się po porażce, wcielenie się w swoje obowiązki poza boiskiem, czy też przyjęcie okrzyku, który być może nie sprawia jej naturalnie przyjemności. Jedno jest pewne: możemy spodziewać się, że ten sam okrzyk zabrzmi w całym mieście w czwartek, gdy reprezentacja Anglii wróci do Zurychu z nadzieją na przedłużenie swojej passy i podtrzymanie marzenia o dwóch tytułach mistrzowskich z rzędu.

Dołącz do naszej nowej społeczności WhatsApp i otrzymuj codzienną dawkę treści Mirror Football. Członkom naszej społeczności oferujemy również specjalne oferty, promocje i reklamy od nas i naszych partnerów. Jeśli nie podoba Ci się nasza społeczność, możesz się wylogować w dowolnym momencie. Jeśli jesteś ciekawy, zapoznaj się z naszą Polityką Prywatności.