Wewnątrz nieprawdopodobnego dwudziestoletniego wzrostu Shai Gilgeous-Alexandra

Uwaga redaktora: Ta historia została pierwotnie opublikowana 8 kwietnia 2024 r.

Z 6:56 POZOSTAŁE w trzeciej kwarcie tego, co powinno być dość rutynowym meczem na początku marca, Shai Gilgeous-Alexander trafił 18-stopowy rzut z wyskoku, dając Thunder to, co powinno być nie do pokonania, 84-60 prowadzenie nad Kevinem Durantem i Phoenix Suns . Oklahoma City, jak przez cały sezon, szło gładko.

Dwadzieścia cztery godziny wcześniej Thunder został rozstawiony z numerem 1 w Konferencji Zachodniej, napędzany przez młodą Wielką Trójkę w osobach Gilgeous-Alexandera,Cheta Holmgrena i Jalena Williamsa . Suns, za własną Wielką Trójką, byli na szóstym miejscu, zaledwie jeden mecz przed turniejem play-in. Dwie drużyny na przeciwnych trajektoriach – jedna walczyła o rolę pretendenta do NBA, druga walczyła tylko o pozostanie w show.

Następnie, gdy ich sezon chwiał się, Durant, były MVP i dwukrotny mistrz, odpowiedział 3. Czterdzieści sześć sekund późniejGrayson Allen dorzucił jeszcze jednego. Posiadanie po posiadaniu, atak Sunsów trwał nieprzerwanie. Przez pięć minut Thunder nie odpowiadali, nie potrafili odpowiedzieć. Pod koniec trzeciej kwarty przewaga Oklahoma City spadła do 4 punktów.

Minutę po rozpoczęciu czwartej kwarty, wszystko zniknęło. To był rodzaj gry, którą młode drużyny, takie jak Thunder, przegrywają.

Kiedy jego drużyna traciła 5 punktów, Gilgeous-Alexander wrócił do gry na 8:27 przed końcem czwartej kwarty i spokojnie przejął inicjatywę, zdobywając 18-5 punktów i prowadząc Thunder do zwycięstwa 118-110. Pozwoliło to OKC utrzymać się na szczycie tabeli Konferencji Zachodniej drugi dzień w tym sezonie — dokładnie dwa dni dłużej, niż ktokolwiek przewidywał dla drugiej najmłodszej drużyny ligi.

W tym sezonie Thunder stali się pretendentem do tytułu, wyprzedzając nawet najbardziej optymistyczne prognozy, ponieważ ich 25-letni kandydat do tytułu MVP nadal przeczy wszelkim oczekiwaniom – poza swoimi własnymi.

Ta gra i seria, która ją zdefiniowała, to tylko jeden z przykładów nieprawdopodobnej 20-letniej podróży, która rozpoczęła się w Hamilton, na przedmieściach Toronto w Ontario, rozszerzyła się na muzykę bluegrass w Kentucky i dotarła do NBA, w której Gilgeous-Alexander próbował, planował i brał udział w przesłuchaniach, aby zostać najlepszym koszykarzem na świecie.

„To była historia mojego życia” – powiedział Gilgeous-Alexander. „Zawsze stawałem się lepszy”.

Nie dostał się do drużyny uniwersyteckiej swojej szkoły średniej jako pierwszoroczniak. Nie zaczął gry aż do połowy swojego pierwszego sezonu w college'u ani jako nowicjusz w NBA. Thunder nawet nie sądzili, że będzie tak dobry, gdy w 2019 r. dokonali wymiany w ramach umowy, która wysłała Paula George'a do LA Clippers i rozpoczęła to, co przerodziło się w szybką odbudowę.

W tym sezonie Gilgeous-Alexander poprawił się pod każdym względem: zdobywał punkty (30,4 PPG, trzecie miejsce w NBA), bronił się (średnio 2,1 przechwytów na mecz, co jest najlepszym wynikiem w lidze) i nauczył się kontrolować grę i wygrywać mecze, takie jak ten przeciwko Suns, w którym 11 z 35 punktów zdobył w ciągu ostatnich sześciu minut.

„To mentalność” – powiedział Gilgeous-Alexander. „Te umiejętności, które po prostu wbijam do głowy. Ale to, co czyni świetnego gracza, to sposób, w jaki to przenosi na boisko. Sposób, w jaki kontroluje czwarte kwarty i wygrywa mecze.

„LeBron [James] jest LeBronem, ponieważ przez jakieś 20 lat kontrolował mecze”.

Gilgeous-Alexander nigdy nie został powołany do wielkości, tak jak James, którego magazyn Sports Illustrated namaścił „Wybrańcem” w wieku 15 lat.

Mimo to zawsze wierzył, że pewnego dnia mu się to uda – zadbała o to jego matka.

GRACZ, KTÓRY był największym mentorem Shaia Gilgeous-Alexandra i wywarł na niego największy wpływ, to ktoś, z kim grał zaledwie 17 miesięcy.

Już po przybyciu do Oklahoma City Chris Paul dostrzegł u 21-latka cechy i wartości, które odzwierciedlały jego własne: nieustępliwe oddanie rutynie, niemal kompulsywne wyczucie szczegółów, umiejętność patrzenia w dłuższej perspektywie.

Gilgeous-Alexander był w tym roku stale w condominium Paula, próbując wchłonąć jak najwięcej od jednego z najlepszych rozgrywających wszech czasów. Trenowali razem. Jedli razem śniadania i kolacje. Chodzili na mecze G League i godzinami rozmawiali o koszykówce.

„Shai jest po prostu uzależniony od koszykówki” – mówi Paul ESPN. „Nawet teraz możemy rozmawiać przez telefon, oglądać mecz i po prostu rozmawiać o tym, co widzimy”.

Jednak gdy Paul zamierza kontynuować opisywanie zawodnika, którego teraz uważa za rodzinę, przerywa.

„Nie możesz napisać tej historii bez rozmowy z jego mamą” – mówi. „Poczekaj. Zadzwonię do niej”.

On ją łata.

„Wszystko w porządku?” – zapytała Paula, zakładając, że dzwoniłby do niej w trakcie sezonu tylko wtedy, gdyby coś było nie tak.

Z biegiem lat stali się sobie bliscy. Tak bliscy, że ona stara się co roku chodzić na mecze Paula w Toronto, bez względu na to, w której drużynie gra.

Paul zapewnia ją, że wszystko jest w porządku. Że chce się tylko upewnić, że jej rola w wychowaniu syna jest w pełni zrozumiana.

Charmaine Gilgeous przedstawia się jako „sprinterka”. I rzeczywiście nią była — startowała w biegu na 400 metrów podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie w 1992 r. dla Antigui i Barbudy.

Ale ma na myśli mentalność, a nie tylko swoje CV.

„Nigdy nie przebiegłam dystansu dłuższego niż 400 metrów” – mówi. „To znaczy, że wiem, jaki jest cel i nie robię nic, dopóki go nie osiągnę. Tak jestem zorientowana. I wiedziałam, że moje dzieci muszą być takie. Musiałam je tak wychować”.

Nigdy nie zarabiała dużo pieniędzy jako pracownik socjalny, mówi. Rodzina musiała często się przeprowadzać. Były ciągłe naciski.

„Bez względu na to, jak okropna wyglądała sytuacja, jeśli musiałam płakać lub krzyczeć, czekałam, aż pójdą spać” – mówi. „Nigdy nie widzieliby, jak się pocę. Nigdy nie widzieliby, jak jestem sfrustrowana”.

To właśnie tutaj Gilgeous-Alexander zdobywa swoją dyscyplinę, mówi. Dlatego wydaje się tak niewzruszony na boisku.

„Jeśli znasz jego mamę”, mówi Paul, „to znasz jego”.

OD CZASU OTWARCIA z wystawnym przyjęciem za 75 dolarów za osobę w 1979 r., sklep Holt Renfrew na Bloor Street w Toronto był miejscem, do którego udali się ci, którzy lubią się ubierać, aby zrobić wrażenie. To ogromny sklep. Cztery piętra, elegancki sklep z czekoladkami w środku, marmurowe podłogi, setki luksusowych projektantów i marek.

Charmaine Gilgeous zabierała tam swoich synów, Shaia i Thomasiego, na zakupy, a potem spędzali leniwe popołudnia, marząc o tym, jakie życie mogliby kiedyś wieść, gdyby ciężko pracowali i nic nie stanęło im na drodze do realizacji celów.

W tamtym czasie myślała tylko o tym, żeby pomóc swoim synom dostać się na studia, a potem znaleźć stałą pracę. Ale nie stłumiła żadnego z ich wzniosłych marzeń o byciu następnym Kobe Bryantem, Cristiano Ronaldo czy Kevinem Durantem.

Więc Gilgeous zabierał ich na zakupy w soboty. To była ich rutyna. Czterdzieści pięć minut w jedną stronę metrem.

Nosili koszulki polo i spodnie, oglądali kreacje Gucci i Versace, zjedli coś w restauracji na tzw. Mink Mile, po czym wracali do Hamilton.

Jako samotna matka Gilgeous miała kilka nie podlegających negocjacjom zasad dla swoich synów. Praca domowa musiała być na pierwszym miejscu. Jedzenie musiało być zdrowe. I bez względu na to, co działo się w ich życiu, zawsze ubierali się ładnie.

„Nie bawię się tym, jak wyglądasz” – powiedziała. „Moje dzieci mogłyby szaleć w moim domu, ale kiedy wyjdą za te drzwi, lepiej, jak to mówimy, „naprawić”.

„Lepiej się ogarnij.”

„Dorastając zawsze staraliśmy się ubierać i wyglądać stosownie do okazji” – powiedziała Gilgeous-Alexander. „To było bardzo ważne. Kiedy wychodziliśmy z domu, myśleliśmy: upewnij się, że masz rozpięty kołnierzyk, że twoja koszula nie jest pognieciona. Upewnij się, że nie masz żadnych glutów w nosie. Upewnij się, że nie masz nic w oczach”.

Chodziło o wizję, nie próżność. O wyglądanie na rolę, nawet jeśli jeszcze nie jesteś w stanie jej grać. O ustanawianiu rutyny, nawyków, wizji na przyszłość.

Ubieraj się stosownie do życia, jakie chcesz prowadzić, a nie do miejsca, w którym jesteś.

„Wychodzisz z domu, wyglądasz stosownie. Reprezentujesz rodzinę” – powiedziała Gilgeous-Alexander. „I to w pewien sposób przeniosło się na to, czym jest teraz”.

Teraz sytuacja jest taka, w co Gilgeous-Alexander zawsze wierzył: że pewnego dnia może znaleźć się na krótkiej liście kandydatów do tytułu MVP NBA.

Gilgeous-Alexander powiedział, że marzył o zdobyciu tytułu MVP odkąd miał 6 lat. W szkole średniej on i jego kuzyn, rozgrywający Minnesota Timberwolves Nickeil Alexander-Walker , rozmawiali o swoich marzeniach związanych z NBA do późnych godzin nocnych.

„Mieliśmy okazję siedzieć godzinami i rozmawiać o tym, co chcemy osiągnąć, dokąd chcemy dojść” – powiedziała Alexander-Walker. „Pamiętam, że on też to wtedy mówił”.

Dyrektor generalny THUNDER Sam Presti lubi opowiadać historię o rozmowie i wizycie u Jerry'ego Krause'a, architekta Chicago Bulls Michaela Jordana.

Krause był starszy i nie cieszył się dobrym zdrowiem, ale chciał poznać Prestiego i porozmawiać z nim o jego filozofiach. Presti przyjął zaproszenie.

„Ten facet był też skautem baseballowym” – powiedział Presti w 2023 r. „Podchodził do tego tak poważnie, a mówiąc o nich, nazywał je „elektrycznymi momentami”, kiedy obserwujesz zawodnika i coś widzisz.

„To tylko przelotny rzut oka na coś, więc wstajesz, rozglądasz się dookoła i mówisz: 'Mam nadzieję, że nikt inny tego nie widział'”.

Dla Prestiego „elektryzujący moment” z Gilgeous-Alexanderem nadszedł w sezonie 2019-20, kiedy zobaczył go grającego przeciwko Paulowi podczas treningu. Presti powiedział, że w sposobie rywalizacji Gilgeous-Alexandera było coś takiego, coś w sposobie, w jaki kończył kosze, co sprawiło, że Presti pomyślał, że znalazł nową twarz swojej franczyzy.

Presti już wcześniej doświadczył tego uczucia. Słynnie wytypował i rozwinął Duranta, Russella Westbrooka i Jamesa Hardena półtorej dekady wcześniej i był na początku tego, co miał nadzieję, że będzie podobną przebudową wokół Gilgeous-Alexandera.

Rozpoznanie tych „elektrycznych momentów” to jednak tylko część procesu. Stworzenie odpowiedniego środowiska, w którym świetni gracze będą mogli się rozwijać, jest jeszcze ważniejsze.