Dlaczego Rzym musi stawić czoła Paryżowi i Londynowi: Europejscy żołnierze na Ukrainie. Oto, jak to się skończy

Donald Trump zalewa ziemię, niektóre z jego inicjatyw są skazane na wyparowanie, inne dadzą początek niespotykanym dotąd faktom, nowym scenariuszom. Histeria, z jaką Europa reaguje na inicjatywy Białego Domu, to tylko marnotrawstwo energii i koncentracji: jeśli chodzi o cła, Unia Europejska ma problem z Ameryką i samą sobą (nazywa się to VAT), więc musimy usiąść do stołu z Trumpem z propozycją w głowie, a nie narzekać, bo łzy się poleją, gdy amerykańskie służby celne zaczną przedstawiać rachunek europejskim firmom, musimy się do tego poważnie przygotować, a nie wszczynać tragikomiczne demokratyczne alarmy przeciwko rzymskiemu salutowi Made in America.

Inicjatywa zakończenia wojny na Ukrainie była amerykańska, ponieważ bez Stanów Zjednoczonych nie byłoby oporu w Kijowie, a Europa zawsze podążała za Waszyngtonem. I tu dochodzimy do najdelikatniejszego punktu: pomysłu Francji i Wielkiej Brytanii wysłania europejskich żołnierzy. Emmanuel Macron i Keir Starmer to dwaj postępowi przywódcy w kryzysie, próbujący przejąć kontrolę nad grą na radioaktywnej szachownicy. Obrona bezpieczeństwa Kijowa musi zostać powierzona przede wszystkim Ukraińcom, co podkreśliło także Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Mówimy o ogromnym terytorium (ponad 600 tysięcy kilometrów kwadratowych, rozciągającym się od Nowego Jorku do Chicago i od Toronto do Raleigh w Karolinie Północnej), na którym zaginęło kilka tysięcy żołnierzy wysłanych z Paryża i Londynu.

Administracja Maga przeraża Europejczyków, ale infantylizm nie jest błyszczącą kategorią polityki, jest problemem. Francja nie jest Francją Napoleona, Macron nakazał wycofanie się z Mali, ale mówi światu, że przygotowuje się do obrony Ukrainy; Jeśli chodzi o Anglików, to oni wygrali II wojnę światową, ale Starmer nie mieszkał na Downing Street, mieszkał tam Winston Churchill. Koniec i koniec.