Kosmopolityczna Barcelona

We wtorek miałem okazję uczestniczyć w dyskusji na temat Barcelony pomiędzy Johnem Carlinem i Gregiem Clarkiem (uważanym przez niektórych za największego na świecie eksperta od miast), którą poprowadził Miquel Molina.

Carlin i Clark to dwoje bardzo inteligentnych, obytych w podróżach ludzi z dużym poczuciem humoru. W rezultacie rozmowa była zarówno pouczająca, jak i zabawna. Czego więcej można chcieć?

Przepis odpycha: Barcelończycy wyjeżdżają, aby inni mogli zamieszkać w Eixample

Obaj zgadzają się, że Barcelona jest niezwykłym miastem. Według Carlina gra w Lidze Mistrzów, podczas gdy Madryt musi zadowolić się Ligą Europy. Dokładniej rzecz biorąc, Clark uważa, że ​​te dwa miasta grają w różnych ligach: Madryt w lidze stolic politycznych i finansowych (jak Londyn, Paryż czy Nowy Jork), a Barcelona w lidze miast innowacyjnych (jak Boston, San Francisco czy Monachium). Carlin posuwa się nawet do chwalenia jej czystości, stwierdzając, że znalazł tutaj najlepszą równowagę między wydajnością a przyjemnością życia.

Jeśli chodzi o turystykę, obaj mają wspólne zainteresowania. Carlin — który mieszka w dzielnicy Eixample, gdzie planuje zostać do końca życia — mówi, że nie przeszkadzają mu grupy turystów fotografujące fasady. Clark twierdzi, że nie ma na świecie miasta, które odniosłoby sukces, gdyby nie było dużo turystyki, a turystyka jest niezbędną inwestycją dla sukcesu, ponieważ tworzy łączność i zwiększa świadomość miasta wśród potencjalnych inwestorów.

Jeśli chodzi o mieszkalnictwo, Clark wskazuje na dysproporcję między ogromnym prestiżem marki Barcelona a fizycznymi rozmiarami miasta i że należy promować system kolejowy, aby rozwinąć metropolię, która może pomieścić 10 milionów mieszkańców, których Barcelona ostatecznie będzie miała. Carlin zgadza się, dodając, że elity miasta są zbyt prowincjonalne, aby odpowiednio zarządzać ogromnym potencjałem miasta.

Nalegam, aby publiczność świetnie się bawiła i wyszła z poczuciem własnej wartości sięgającym zenitu. Nie mogłem jednak nie zauważyć, że w żadnym momencie nie okazano empatii tym, którzy cierpieli z powodu transformacji Barcelony w miasto globalne , procesu, który nie przełożył się na poprawę dobrobytu jej obywateli. W ostatnich dekadach dochód rozporządzalny gospodarstw domowych w ogóle nie wzrósł, ale ceny nieruchomości gwałtownie wzrosły. W tym kontekście nie trzeba być prowincjonalnym, aby odrzucić przepis na metropolitalną Barcelonę, która pozwala rodowitym Barcelończykom przeprowadzić się do Vilafranca del Penedès, aby Barcelończycy z wyboru mogli mieszkać w Eixample, ani nie trzeba mieć doktoratu z nauk politycznych, aby zrozumieć wrogość bazy trumpistów wobec kosmopolitycznych elit.

Wiadomość była optymistyczna, ale mój wniosek jest taki, że jeśli miasto nie poprawi dystrybucji swojego sukcesu, skończy się to bardzo źle.