La Masia to marzenie

Czasem, gdy dostaję artykuł, który spędza mi sen z powiek, to naprawdę nie daje mi to spać. Budzę się w środku nocy, sięgam po zestaw przetrwania leżący na stoliku nocnym, biorę długopis Bic oraz notatnik i przez sen zapisuję pomysły, które następnego dnia od razu odrzucę jako absurdalne, zawstydzające, i to jednocześnie, i z pewnością nienadające się do opublikowania. Tym razem jednak Barça Flicka, o której muszę tutaj napisać, pokonała mój strach przed ośmieszeniem i podążyła za nimi, ponieważ ich istotą jest ryzyko. No więc zaczynamy. Bądźmy konsekwentni.

Półprzytomny, oddałem ciało Angusa Younga temu, co rozumiemy jako „szczęście”. Wyobraziłem go sobie biegającego w stroju ucznia, brzdąkającego na strunach gitary, ale podatnego na przyłapanie, bo mimo nazwiska jest starszy: skończył 70 lat. I go łapię. Aby zainicjować niezwykłe zjawisko, musisz mieć po swojej stronie szczęście, które jest kluczowym czynnikiem. A to zjawisko do takich należy. Za wielkimi wydarzeniami zawsze kryje się przypadek. Stefan Zweig w zachwycający sposób opowiedział o tym w swojej książce Stellar Moments of Humanity (przejście od Angusa Younga do Zweiga potwierdza, że ​​nadal jestem senny); Czternaście historycznych miniatur , zbiór wydarzeń, które zmieniły znany nam świat na skutek zbiegu okoliczności, w tym przypadku jako decydującego czynnika wyzwalającego.

Ten zespół zmusza nas do pisania inaczej, bo na to zasługują ci, którzy nas zmieniają.

A potem, będąc bardziej świadomym, zadaję sobie pytanie, co do cholery robił Messi, myjąc Lamine Yamal w wannie, gdy był dzieckiem? Dlaczego Cubarsí, syn, wnuk i prawnuk cieśli z małego miasteczka Estanyol, stał się tak dobrym piłkarzem? Co Xavi widział w Ferminie, skoro wypożyczony do Linares nigdy nie wraca, będąc kimś w rodzaju sportowego rusztowania? Z jakiego intuicyjnego materiału korzysta Joan Laporta, żeby dobrze radzić sobie z Rijkaardem, Guardiolą, a teraz, niespodziewanie, z Hansim Flickiem?

Oto objawienie Barcelony charakteryzującej się pracą, wysiłkiem, bezczelnością, zaangażowaniem i świadomym założeniem rewolucyjnej zmiany w międzynarodowym futbolu, której jednak nie możemy oddzielić od magii i szczęścia, nie jako niekontrolowanych aspektów, które umniejszają jej zasługom, ale wręcz przeciwnie, ponieważ działają jak czynnik mnożący fascynację wywołaną jej sposobem wyrażania siebie i gry. Niewytłumaczalność tego, co się dzieje, jest dla nas jeszcze bardziej atrakcyjna, bo bądźmy szczerzy, nie mieliśmy wielkich oczekiwań.

To nie wszystko. Tworzą gang. Są obraźliwie młodzi, nieskrępowani, nieustraszeni i przyjacielscy. Nieświadomi nosiciele przesłania, które eksploduje prosto w twarz nowym ruchom negującym różnorodność. Ta Barça ma wszystko. Północnoafrykańska babcia Lamine Yamal, która mówi po katalońsku, słuchając rapowych wersów złego chłopca Morada w połączeniu z nostrada bandem Oques Grasses, który skłania się bardziej ku kubańskim klimatom; Roszczenie Balde'a do Afryki i Karaibów; Fermín z katalońskim akcentem wynikającym z jego głębokiego andaluzyjskości. Jak mało łaski musi to mieć dla Aliançy Catalany i Voxa (zespołu Lamine Yamala i Nico Williamsa, którzy wygrali Puchar Europy, cóż za krzyż, dwóch czarnoskórych), których członkowie zmienialiby strony, widząc ich wszystkich nadchodzących, uprzedzonych nosicieli strachu przed innymi, podczas gdy są jednorodni i niebezpieczni.

Ta mieszana, transwersalna, zjednoczona drużyna, stworzona w La Masii, jest związana z wielkimi piłkarzami Barcelony, którzy narodzili się w systemie młodzieżowym i tam widzieli, jak rozwijają się korzenie i pień ich wspaniałej przyszłości: Puyol, Xavi, Iniesta, Valdés, Piqué, Busquets, Guardiola, Messi... Okoliczności są po raz kolejny sprzyjające rozbudowie bazy Barcelony, promowaniu globalnego prozelityzmu, który sam się sprzedaje. Są królami entuzjazmu. Chłopcy i dziewczęta noszą koszulki Blaugrany na ulicach, ich rodzice odbudowali więzi, a dziadkowie powstrzymują swój endemiczny defetyzm, pokonany przez burzę i zabawę. Po co cierpieć?

Następnego dnia rano budzę się i po nieprzespanej nocy uświadamiam sobie, że Hansi Flick nie jest postacią fikcyjną. Marzmy, bądźmy wrażliwi na to, co się dzieje. Od czasu do czasu dobrze jest pisać bez obawy o popełnienie błędów, przeskakując przez płot z góry ustalony na obraz i podobieństwo tej wspaniałej drużyny.