Sąd Najwyższy odmówił ojcu, który żyje w separacji, prawa do minimalnego dochodu, ponieważ jego dzieci nie są u niego zarejestrowane.

Sąd Najwyższy odrzucił wniosek, że ojciec żyjący w separacji i sprawujący wspólną opiekę nad dziećmi może otrzymywać minimalny dochód na utrzymanie (IMV) odpowiadający osobie dorosłej mieszkającej z dwójką nieletnich, ponieważ dzieci nie są zarejestrowane u niego, lecz u matki.

W orzeczeniu Sąd Najwyższy uwzględnił apelację złożoną przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych od orzeczenia wydanego przez Sąd Najwyższy Andaluzji (TSJA), który uznał prawo mężczyzny do świadczeń i nakazał administracji wypłatę odpowiedniej kwoty, podaje EFE.

TSJA odpowiedziało na odwołanie złożone przez poszkodowanego po tym, jak Sąd Socjalny nr 5 w Granadzie odmówił mu przyznania świadczenia.

W tym przypadku sąd andaluzyjski uznał, że powód ma wspólne prawo do opieki nad dwójką dzieci, co oznacza, że czasami mieszkają one z nim, a czasami ze swoją matką, więc ich wspólne pożycie nie powinno być uznane za zakłócone.

Sąd Najwyższy rozstrzygnął teraz, czy rodzic sprawujący wspólną opiekę nad dziećmi ma prawo do świadczenia IMV jako osoba pozostająca we wspólnym pożyciu z dwójką małoletnich, jeśli ci ostatni nie zamieszkują z rodzicem, lecz z drugim rodzicem.

W tym kontekście Sąd Najwyższy powołuje się na Królewski Dekret z 2020 r. ustanawiający minimalne wynagrodzenie za utrzymanie, który wyraźnie uwzględnia szczególny charakter opieki naprzemiennej w przypadku przyznawania lub nieprzyznawania świadczenia socjalnego.

Artykuł 10.4 tego dekretu stanowi, że gdy małoletni są częścią różnych rodzin w przypadku wspólnej opieki, „dla celów ustalenia wysokości świadczenia będą oni uważani za część rodziny, w której zamieszkują”.

„Tak donośny, wyraźny i ostateczny przepis prawny wymaga literalnego zastosowania artykułu 10.4 RDL 20/2020, bez jakiejkolwiek możliwości interpretacji ” – podkreśla sąd.

W związku z tym Sąd Najwyższy uwzględnił apelację wniesioną przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych i utrzymał w mocy pierwsze orzeczenie, które oddaliło roszczenie poszkodowanego. Sąd Najwyższy orzekł również, że nie powinien być on zobowiązany do zwrotu żadnych dochodów uzyskanych w okresie między orzeczeniem Sądu Najwyższego a obecnym orzeczeniem.