Sánchez zachęca opozycję

W Europie polityczną rzeczywistością jest to, że większość rządów źle postrzega fuzje banków. To namacalna rzeczywistość, choć jej przyczyny są różne w każdym kraju. Powszechnie znana jest niechęć Pedro Sáncheza do decyzji BBVA o przeprowadzce do Sabadell. Wielokrotnie wyrażał to publicznie; W jednym z nich zapowiedział konsultacje społeczne. Teraz operacja najwyraźniej budzi sprzeciw pięciu ministerstw. Porażka przez nagromadzenie przeszkód? Nie jest to wykluczone, ale rząd naraził się na jeszcze trudniejsze warunki zamknięcia sprawy, narzucając jedynie kosmetyczne ograniczenia. To kwestia oczekiwań. A te powstały dla tych, którzy sprzeciwiają się przejęciu.

Dzieje się tak w Hiszpanii, ale nie tylko. W sąsiedniej Portugalii Joaquim Miranda Sarmento, pełniący obowiązki ministra stanu i finansów, zapytany o możliwe przejęcie BPI, należącego do hiszpańskiego CaixaBank, w Novobanco, którego obecny udziałowiec rozważa sprzedaż 75% swoich udziałów, stwierdził, że „hiszpański sektor bankowy obecnie stanowi jedną trzecią portugalskiego rynku bankowego, być może trochę więcej. Uważam, że ze względu na kwestię koncentracji i zależności ta wartość nie powinna wzrosnąć” – powiedział Efe.

Sánchez podnosi stawkę i podsyca nadzieje przeciwników zakupu.

Najbardziej spektakularnym przypadkiem, i nie mogło być inaczej, jest przyjazna oferta przejęcia BPM przez włoską firmę UniCredit, na której czele stoi znany Andrea Orcel. W tym przypadku operacja jest już na nieco bardziej zaawansowanym etapie. Rząd kierowany przez Giorgię Meloni stanowczo sprzeciwił się temu posunięciu i postawił bardzo surowe warunki udzielenia zielonego światła: od sprzedaży przedsiębiorstwa w Rosji w ciągu dziewięciu miesięcy po utrzymanie wszystkich oddziałów i inne ograniczenia dotyczące poziomu inwestycji w określone aktywa oraz relacji kredytów do depozytów. To tak, jakby poproszono BBVA o sprzedaż swojego banku w Turcji lub Meksyku.

Po wielu spekulacjach na temat możliwego wycofania oferty Orcel postanowił kontynuować walkę i zapowiedział, że zwróci się do sądu, aby zakwestionować żądania rządu.

Ten sam finansista jest w centrum innego ważnego rozdziału dotyczącego koncentracji bankowej, lecz w tym drugim przypadku ma ona charakter transgraniczny, a więc jest to jeden z tych, które Europejski Bank Centralny (EBC) szczególnie lubi.

Jest to próba przejęcia niemieckiego banku Commerzbank, drugiego co do wielkości banku w Niemczech, w którym rząd kraju kontroluje 12% kapitału. W nieoczekiwanej błyskawicznej wojnie UniCredit nabył 21% akcji i opcji Commerzbanku, a następnie natychmiast zwrócił się do niemieckiego urzędu nadzoru bankowego o zezwolenie na zakup większej ilości akcji. Ostatecznie osiągnął poziom niewiele poniżej 30%, po przekroczeniu którego musiał złożyć ofertę przejęcia 100%.

W posunięciu, które do pewnego stopnia przypomina działania hiszpańskiej komisji ds. konkurencji, CNMC, kiedy autoryzowała ofertę przejęcia BBVA, niemieckie organy regulacyjne — Federalny Urząd Antymonopolowy — dały zielone światło wnioskowi UniCredit, wbrew opinii ustępującego rządu byłego kanclerza Olafa Scholza, który był temu zdecydowanie przeciwny. Nowy prezes zarządu, Friedrich Merz, podobnie jak jego poprzednik, niedawno stwierdził, że nie spodziewa się, aby włoski bank rozważał przekroczenie 30% udziałów niemieckiego banku. Organy nadzorujące konkurencję i EBC są za; rządy przeciwko. Stała cecha powtarzająca się niemal za każdym razem, gdy proponowane jest połączenie banków.

Jednak w nowej analogii do tego, co wydarzyło się w Hiszpanii, akcjonariusze Commerzbanku, zebrani na posiedzeniu zarządu, któremu przewodniczyła dyrektor generalna Bettina Orlopp, ogłosili swój sprzeciw wobec roszczeń włoskiego banku i zobowiązali się do zachowania niezależności. Argumenty są dość podobne: perspektywy wzrostu, wyższe dywidendy oraz utrzymanie lub zwiększenie zatrudnienia. Orcel, wybitny strateg, wyjaśnił, że być może utrzyma swoje obecne udziały i zaczeka do 2027 r., zanim podejmie dalsze kroki. Poczekaj i zobacz.