„Mitologiczny”: wystawa Alfredo Sábata zaprasza do zagłębienia się w tajemnice legend

Niektórzy artyści tworzą tak silną tożsamość wizualną i odcisk , że z czasem ich praca staje się częścią zbiorowej wyobraźni. Alfredo Sábat ma bogatą karierę jako ilustrator i rysownik, a także jest częścią rodzinnej linii związanej z rzemiosłem, pasją, którą dzielił nie tylko ze swoim ojcem, legendarnym Hermenegildo Sábatem , ale która sięga również jego pradziadka i pracy, którą wykonywał dla magazynu Caras y Caretas.

Alfredo Sábat z kolei stał się przedstawicielem współczesnej kultury popularnej , zwłaszcza gdy przekształca wiadomości, ikony i postacie w obrazy.

Jednakże dzieła zgromadzone w Mitológicas , niedawno zainaugurowanej w Casa Nacional del Bicentenario , są okazją do odkrycia innej strony, w której fantazja łączy się z realizmem i talentami prerafaelityzmu, czyli metafizycznego malarstwa początku XX wieku , które odcisnęło swoje piętno na historii dzięki takim artystom, jak Carlo Carrà i Giorgio de Chiricoo.

Błyski te odbijają się w obrazach takich jak „Hippolyta”, gdzie głęboka zieleń nieba jest związana z „Piazza”, enigmatycznym obrazem greckiego artysty i częścią Narodowego Muzeum Sztuk Pięknych. Jednak w przeciwieństwie do prac tego pierwszego, w pracach Sábata obecność człowieka jest bezpośrednia i absolutna w każdej scenie.

Hippolyta była królową Amazonek i stojąc na tronie historii, zamiast ją opowiadać, postanowiła ją przepisać. Te wojowniczki żyły poza zasadami ustalonymi dla kobiet i nie były odpowiedzialne przed nikim. Dlatego też, wyniesiona na popiersiu mężczyzny , ta bohaterka wydaje się mówić światu, że nie jest gotowa do posłuszeństwa ani ustępstw.

W tej wersji Sábat „odwraca znaki mocy” i pokazuje postać „gotową do walki, ale zdominowaną przez postawę spokoju”. Starożytny świat poddaje się u jej stóp, podczas gdy ona kontempluje przyszłość.

Warto podkreślić, że ponieważ każde z dzieł wystawy zawiera tak wiele informacji, w pomieszczeniu znajdują się plakaty z obrazami i kodami QR, które zachęcają wszystkich zainteresowanych do zgłębienia mitów i legend, które się z nimi wiążą.

Kolejną olśniewającą postacią jest Selene, która, jak szczegółowo opisuje tekst kuratorki Cristiny Santa Cruz , jest boginią księżyca i każdej nocy przemierza niebo na białym rumaku, czuwając nad snami, sekretami i ciszą.

„W jej postaci przeplatają się upływ czasu i obietnica wieczności . Jej światło, zmienne i przypadkowe, było zwierciadłem ludzkiej duszy odkąd istnieje język” – opis, który towarzyszy hipnotycznej postaci kobiety bliskiej wielkim postaciom kina złotego wieku Hollywood.

Uwodzicielska i pozornie „kobieca” (spiczaste palce, skrzyżowane nogi, nienaganna fryzura) , jest właścicielką własnego wizerunku i przedstawienia jeździeckiego, do którego jesteśmy przyzwyczajeni nawet dzisiaj, gdzie głównymi bohaterami są mężczyźni, a wizja bohatera jest już przestarzała.

Alfredo wprowadza także Kirke, Ulissesa i Syreny, Pandorę, Sybillę oraz Edypa i Sfinksa – opowieść wielokrotnie powracającą do artystów na przestrzeni dziejów, np. Gustave’a Moreau w 1864 r., który przedstawił tę dwójkę – skazanych na nieodwołalny los, bez względu na to, jak bardzo starali się go uniknąć – a która w wersji Sábata rozgrywa się w górzystym krajobrazie ze Sfinksem o wiele bardziej przypominającym człowieka, z wyjątkiem skrzydeł i ogona.

W mitologiach tworzony jest zbiór bogiń, bohaterów, czarodziejek i istot, dzielących się swoimi historiami, podlegającymi fantazji i narracji . Jak stwierdza tekst: „Jak w każdym micie, to, co jest tu opowiadane, nigdy się nie wydarzyło... ale zawsze się zdarza”.

To powtarzanie opowieści przekazywanej z ust do ust i z pokolenia na pokolenie, fascynujące bez względu na czas i terytorium.

Tragiczne zakończenia , które tak często pojawiają się w tych mitach jako lekcja lub przestroga, nie są bezpośrednio obecne w obrazach, ponieważ Sabat daje bohaterom inną wizję , w której napięcie ledwo się pojawia, jak na przykład w przypadku Diany i Akteona, których pełne wydarzeń spotkanie (Akteon odkrywa boginię biorącą kąpiel i, zawstydzony tym faktem, postanawia ukarać myśliwego i zamienić go w jelenia, który później zostaje pożarty przez jej psy) nie jest w centrum uwagi, ale Alfredo wybiera przedstawienie ich jako pary z XVIII lub XIX wieku, zarysowując znaki wyniku poprzez szczegóły, takie jak rogi na hełmie Akteona, podczas gdy Diana pozuje z tyłu, z ręką na jego ramieniu, ubrana na czarno. Być może kobieta w żałobie.

W przeciwieństwie do ulotnego elementu, który Sábat odnajduje w swoich ilustracjach do różnych mediów, o czym żartobliwie mówił dziesięć lat temu w wystąpieniu na konferencji TED, gdzie liczy się to, co widzisz w dniu, w którym ukazuje się gazeta, a potem coś innego, tutaj wychwala nieśmiertelność historii.

Jeśli jego zadaniem w przypadku ilustracji jest odczytanie tekstu, jego interpretacja i graficzne przetłumaczenie, to tutaj podwaja scenerię i pożera wielkie mity, by wyrzucić je do XXI wieku, dając się ponieść ich spojrzeniu i kaprysom.

Dzieła mitologiczne Alfreda Sábata w Casa Nacional del Bicentenario (Riobamba 985), od środy do niedzieli w godz. 15.00–20.00. Wstęp wolny do 3 sierpnia.