Ana Torroja: „Przygotowuję pierwszy album, który sama napisałam”.

Obraz Any Torroji pojawia się na ekranie w ciemnym pokoju oświetlonym górnym reflektorem, który okazuje się być kuchnią jej domu w Mexico City, gdzie mieszka od lat. Doświadczona wokalistka ma duże doświadczenie w pracy w cieniu — w jej przypadku, wspomnienie Mecano, które zawsze ją prześladuje — co nie powstrzymało jej przed rozwijaniem wieloaspektowej kariery, z rozdziałami, które dopiero mają zostać napisane. „Tworzę album, pierwszy napisany całkowicie przeze mnie ze współpracownikami” — Torroja ogłasza z nieukrywanym uśmiechem, przewidując wydarzenia, o których nie chce zdradzać więcej szczegółów.

Jej najnowsze dzieło do tej pory zrodziło się z przyjaźni z Chilijką Denise Lillian Laval, lepiej znaną jako Nicole, piosenkarką, którą poznała podczas nagrywania programu The Voice w kraju Southern Cone. Rezultatem jest „Desierto florido ”, intymna piosenka popowa podpisana przez chilijską artystkę, która opowiada o rozmowie z drugiej strony kontynentu amerykańskiego, w Patagonii. „Zawsze podziwiałam Anę. Jako nastolatka śpiewałam jej piosenki na cały głos; moja matka i ja byłyśmy jej fankami” — wspomina Nicole, obsypując pochwałami swojego partnera, który szybko oddaje piłkę, opisując swoją muzyczną partnerkę jako „Marisol Chile”, ponieważ zaczynała tak młodo, „chociaż nadal jest silna”.

Obie wokalistki przyznają się do wzajemnego zauroczenia, jakie odczuwały w Desierto florido , metaforze miłości uchwyconej w zjawisku naturalnym w regionie Atacama, które w latach obfitych opadów deszczu przekształca najsuchszy region na planecie w morze kwiatów. „Kiedy o tym mówię, skóra mi cierpnie” — mówi Ana Torroja, która podkreśla, jak ważne jest połączenie się z piosenką, aby współpraca była sukcesem. „Często je odrzucam, nie dlatego, że nie są dobre lub mi się nie podobają, ale dlatego, że nie widzę siebie, nie czuję, że mogę ich bronić”.

„Niełatwo jest tworzyć piosenki, które wywołują oddźwięk, ale miałam wystarczająco dużo szczęścia, żeby wszystko scalić w całość za pomocą mojego głosu”.

Po raz pierwszy wydany w 2022 roku utwór „Desierto florido” łączy głosy obu artystów, którym wystarczyło nagranie piosenki dwa razy, aby odnieść sukces. „Mam głos Any w sercu; twoja wrażliwość jest wyczuwalna, gdy śpiewasz” — mówi Nicole, zwracając się bezpośrednio do swojego partnera. Ten ostatni podkreśla piękno posiadania dwóch „rozpoznawalnych głosów o różnych osobowościach i kolorach”, których zdolność do jednoczenia się przejawia się „poprzez występ. Nicole jest jedną z tych osób, które nie tylko śpiewają piosenkę, ale opowiadają ją tobie, co jest również moim sposobem na podchodzenie do piosenek: nie potrafię śpiewać bez uczuć”.

Przez całą swoją karierę Ana Torroja eksplorowała liczne gatunki muzyczne, nie bojąc się utraty własnej tożsamości. „Mój styl to mój głos” — mówi wokalistka, która mimo wszystko przyznaje, że czuje zdrową zazdrość wobec tych, którzy, tak jak Nicole, komponują własne partytury. „Niełatwo jest tworzyć piosenki, które wywołują rezonans, ale miałam wystarczająco dużo szczęścia, aby wszystko połączyć w całość za pomocą mojego głosu. Potrafię zaśpiewać cumbię lub balladę i brzmi to jak Ana Torroja; albo piosenkę rockową, chociaż nie wiem, czy bym się odważyła. Ale na pewno brzmiałaby jak Ana Torroja”.

Jej kolejnym projektem jest album, do którego sama pisze kompozycje z pomocą kilku współpracowników. Dzieło wciąż nie ma tytułu i nie ma żadnych dalszych szczegółów, poza tym, że narodziło się „piosenka po piosence”, nie wiedząc, dokąd zmierza, ponieważ „nie można tworzyć w pośpiechu i pod presją. Nie lubię pośpiechu, ani nie jestem niewolnicą trendów”. Chociaż przyznaje, że „jak powiedział Dalí, inspiracja przychodzi do ciebie, ale czasami nie przychodzi lub przychodzi, gdy najmniej się jej spodziewasz”.

Nicole podziela tę opinię, ponieważ komponuje bez odczuwania „lęku nadążania za tempem branży”, mówi. „Piosenki przetrwają próbę czasu; kiedy mnie już nie będzie na tym świecie, piosenki będą nadal krążyć. Dlatego poświęcam czas, którego potrzebuję, aby poczuć emocje. Nie odczuwam presji wydawania singla w każdy czwartek”. To ta sama idea, której broni Torroja i jest jasna: „Ktokolwiek chce przyjść i mnie posłuchać, niech przyjdzie i mnie znajdzie”.

Przeczytaj także Imagine Dragons zalewa Barcelonę hymnami, konfetti i dobrymi intencjami Sergio Lozano

Obie wokalistki mają podobne podejście do współpracy, która jest obecnie tak nadużywana. „Są bardzo odżywcze, ale z niuansami. Może zrobiłam wiele, ponieważ kiedy byłam w Mecano, nie mogłam nic zrobić” – zauważa wokalistka ze śmiechem. „Kiedy mogłam, rzucałam się w to, co do mnie przemawiało, ale nie akceptuję byle jakiej współpracy; czasami są one robione dla marketingu”, chociaż w jej przypadku przyznaje, że wiele się nauczyła, dzieląc studio. Nicole się zgadza, akceptując współpracę, ponieważ „w końcu powtarzasz swój styl śpiewania, swoje melodie, swoje kompozycje, a śpiewanie lub komponowanie z kimś innym otwiera nowe miejsca w tobie”.

Związek Any Torroji i Nicole odzwierciedla zbliżenie między muzyką hiszpańskojęzyczną po obu stronach Atlantyku, proces, który wypełnia lukę, która istniała, gdy Nicole, nastolatka, odwiedziła Hiszpanię w 1994 r., aby nagrać swój drugi album. „Wtedy czułam się jak Brazylijki lub Meksykanki, które tak bardzo kochają i chronią swoją muzykę. Ale z czasem stały się znacznie bardziej otwarte na interakcję z muzykami latynoamerykańskimi”.

Z drugiej strony Torroja, który przełamał schemat z Mecano, występując w miejscach takich jak Nowy Jork w latach 80., podkreśla eklektyzm współczesnej muzyki hiszpańskiej. „Kiedy podróżowaliśmy w tę stronę świata, witali nas z otwartymi ramionami, ale muzyce latynoskiej trudno było dotrzeć do Hiszpanii i Europy” – ubolewa. Teraz jednak „jest ta informacja zwrotna, którą uważam za niezwykle ważną; to coś, czego doświadcza branża, szczególnie branża anglosaska, która jest najważniejsza”.