Manuel Marín świętuje półwiecze pracy artystycznej

Wesołych MacMasterów

Gazeta La Jornada, czwartek, 10 lipca 2025 r., s. 4

Rzeźbiarz i malarz Manuel Marín (Meksyk, 1951) świętuje półwiecze swojej pracy artystycznej – rozpoczętej pierwszą indywidualną wystawą w Casa del Lago w latach 1974/1975 – wystawą „El encomio del silencio y el vacío” (Pochwała ciszy i pustki ), zorganizowaną w Museo Casa del Risco. Nie jest to wystawa zbiorowa, która miała być retrospektywą, lecz koncentruje się na dwóch głównych aspektach jego twórczości: rzeźbie i malarstwie, choć rysunek odgrywa również decydującą rolę.

Pierwsza, podzielona na dwie sekcje, zawiera 32 rzeźby małego formatu, wykonane z polichromowanej stali i pomalowane farbami akrylowymi. Pochodzą one z trzech projektów rozpoczętych w 2019 roku i zakończonych w tym roku. „Floreros” ( Kwiaty) koncentruje się na życiu roślin, „Serpientes y ranas” (Węże i żaby) na życiu zwierząt, a trzeci, „ Cazones” (Wielkie głowy ), nawiązuje do życia człowieka.

W sekcji malarstwa znajduje się seria „The Absent Man” (Nieobecny człowiek) , składająca się z 29 obrazów namalowanych w 2023 roku, których celem jest uchwycenie życia w ciągu jednego dnia: poranka, południa, popołudnia, wieczoru i początku następnego poranka. To pierwsza wystawa tego dzieła.

Marín, lepiej znany jako rzeźbiarz, członek Akademii Sztuk Pięknych, określa swoją twórczość mianem neofiguratywnej , nurtu artystycznego drugiej połowy XX wieku. Oznacza to, że podejmuje on koncepcję figuracji po abstrakcji. Nie jest już abstrakcyjny, choć nie jest realistyczny, surrealistyczny ani naturalistyczny, lecz raczej nową figuracją , opowiadającą się za powrotem do obiektu i codziennej rzeczywistości.

– Dokąd zaprowadziły Cię Twoje artystyczne poszukiwania w ciągu tego półwiecza?

– W rzeźbie miałem cztery etapy, a w malarstwie trzy. Rozwiązania rzeźbiarskie są rozwinięciem mojego rysunku, podczas gdy malarstwo stopniowo ewoluowało i jest teraz całkowicie niezależne od rysunku. W rzeźbie poszukuję schematyzacji świata przyrody, a w malarstwie – idealizacji myśli o widzeniu.

Na pierwszym etapie rzeźbienia zacząłem tworzyć płaskie dzieła; to znaczy, że twarze nie mają objętości. Są geometryczne i malowane w sposób abstrakcyjny. W drugiej fazie zintegrowałem abstrakcyjne figury; jest to jednak figuracja w przestrzeniach, które nie są już abstrakcyjne. Następnie, w trzeciej fazie, odkryłem możliwość pracy na całkowicie niezależnych płaszczyznach. Mogłem stworzyć figurę rozłożoną na różnych płaszczyznach w przestrzeni. Można powiedzieć, że są to płaskie figury przestrzenne. Na czwartym etapie figury są bardzo rozpoznawalne, choć schematyczne. Wiele z nich ma charakter humorystyczny, ponieważ na przykład mężczyźni chodzą siedząc, a zwierzęta stoją na głowach.

Malarstwo z kolei podążało w kierunku refleksji nad transcendencją. Mam na myśli to, że te obrazy generalnie odzwierciedlają nastrój introspekcyjny, a inny – brak obecności. W pejzażach nie ma nic . Inną charakterystyczną cechą jest obiektywizacja rzeczy, które się widzi, bez możliwości ich opisania. Mogą wyglądać jak zwierzęta, choć nimi nie są. Są góry, które wyglądają jak ludzkie głowy, ale też nimi nie są. To jest ta gra .

Pochwała ciszy i pustki jest eksponowana w muzeum Casa del Risco (Plaza San Jacinto 5 i 15, dzielnica San Ángel) do 28 września.