Chłodna głowa, maksymalne napięcie

Nic dziwnego, że kreskówka Torrentego stała się hitem w kinie hiszpańskim. Albo że Francisco Ibáñez znalazł inspirację u tajnych agentów, takich jak Mortadelo i Filemón. Jak mawiał José María Aznar, „świat podziemny” zawsze był tu niedbały. Mamy komisarza Villarejo, który w ostatnich latach stał się prawdziwą zmorą hiszpańskiej polityki ze względu na swoją obsesyjną potrzebę dokumentowania wszystkiego, a teraz mamy socjalistycznego aktywistę Leire Díez .

Można ich porównać tylko pod względem bezczelności i krzykliwych gestów. Przynajmniej na razie. Pierwszy z nich, przy wsparciu dwóch ministrów i sekretarza stanu, przewodził sieci wewnątrz kierownictwa policji, której celem było niszczenie projektów przeciwników politycznych, takich jak Podemos i ruch niepodległościowy, a także ujawnianie fałszywych raportów i inne występki. Odcinek godny państwowego kanału ściekowego. Drugi, o ile nam wiadomo, przekazał wyższym rangą przywódcom PSOE informacje mające na celu zaszkodzenie dowódcom Gwardii Cywilnej lub prokuratorowi ds. korupcji w porozumieniu z przedsiębiorcą domagającym się odszkodowania po odbyciu kary więzienia. Na razie nie ma dowodów na to, że jakakolwiek sieć urzędników państwowych działała niezgodnie z prawem. Zobaczymy, czy sprawa znajdzie dalszy ciąg.

Jeśli rząd jest w rękach mafii, trzeba coś z tym zrobić. Stąd demonstracja 8.

Przygody Leire Díez podniosły poziom hałasu politycznego o kilka decybeli. Sprawa Ábalosa, której dowody stają się coraz bardziej skandaliczne, a także sprawy żony i brata prezydenta, których wynik pozostaje nieznany, zostały ożywione wiadomościami WhatsApp Pedra Sáncheza do jego byłego ministra, które pozostały w sferze plotek. A teraz nagrania audio nieustraszonego aktywisty. Żadna z tych kwestii nie osiągnęła jeszcze poziomu istotności, który mógłby wstrząsnąć prezydentem, ale tworzą one gęstą mgłę, która w połączeniu ze słabością parlamentu uniemożliwia rządowi postępy i wyznaczanie celów politycznych.

Biorąc pod uwagę to, co do tej pory widzieliśmy i słyszeliśmy, Sánchez nie spadnie. Początkowo PP uważała, że ​​połączenie parlamentów ulegnie rozpadowi, ale sojusznicy PSOE są bardziej niż kiedykolwiek odlegli od zmiany stron. Partia Ludowa od miesięcy akceptuje fakt, że wybory powszechne nie są już tuż-tuż, choć uważa za konieczne kontynuowanie strategii wyniszczania. Werbalna eskalacja wydaje się nie mieć końca, ale w tym tygodniu Alberto Núñez Feijóo posunął się o krok dalej i nazwał Sáncheza bossem mafii. To napięcie w opowieści zmusza go do podjęcia działania w tym samym momencie. Jeśli sytuacja jest tak dramatyczna, najważniejsza partia w kraju powinna zgłosić wniosek o wotum nieufności. Tego samego domaga się Vox. Ale lider PP wie, że jej utrata nie jest dobrym pomysłem. Musi jednak stawić czoła trudnej sytuacji w Madrycie, dlatego postanowił ponownie wyjść na ulicę.

Feijóo zaproponował demonstrację na 8 czerwca pod hasłem „Mafia czy demokracja”, dramatyczną dychotomię przypominającą hasło wyborcze, które przyniosło Isabel Díaz Ayuso tak dobre wyniki: „Komunizm czy wolność”. Vox nie będzie obecny na demonstracji. Ale gdy tylko Feijóo ogłosił protest, około 300 członków skrajnie prawicowej grupy Revuelta zebrało się u bram Pałacu Moncloa, by obrazić Sáncheza, pośród frankistowskich flag i w obecności Santiago Abascala. Jego węgierski przyjaciel, Viktor Orban, ostrzegał kilka dni temu, że Hiszpanie cierpią „najbardziej brutalne prześladowania”. Zawsze znajdą się tacy, którzy podnoszą stawkę.

Chociaż niektóre środowiska zbliżone do PP uważają, że wniosek o wotum nieufności powinien zostać złożony, nawet jeśli zostanie odrzucony, jak to robił w swoim czasie Felipe González, Feijóo wie, że stałby się celem wszystkich ataków w Kongresie. Otrzymał wsparcie od Sáncheza, reszty lewicy, nacjonalistów i Voxa. Obraz całkowitej izolacji parlamentu. Odpowiedzią jest zatem demonstracja.

Aznar podsumował to w sposób graficzny i prosty. Jeśli w listopadzie 2023 roku zaczął od słów „cokolwiek da się zrobić, niech to zrobią”, to w tym tygodniu zalecił „chłodną głowę, ale maksymalne napięcie witalne”. Były prezydent nie popiera również wotum nieufności: „Do wyborów pozostały dwa lata i wiele pozostaje do zobaczenia”. Demonstracja będzie również wydarzeniem poprzedzającym kampanię wyborczą do Kongresu. Feijóo nie będzie miał żadnych problemów na zgromadzeniu, ale musi szybko je opuścić, żeby wytrzymało dwa lata.

Jest to szósta demonstracja PP przeciwko rządowi w tej kadencji. Pozostałe wybuchły w związku z amnestią dla Carlesa Puigdemonta. Trybunał Konstytucyjny właśnie ma podjąć decyzję o zatwierdzeniu lub odrzuceniu tej ustawy. Jeśli tak się stanie, jeszcze bardziej wzmocni to współpracę PSOE z Junts. Piąta demonstracja miała miejsce rok temu, kiedy wydawało się, że amnestia oznacza koniec Sáncheza. Zostało to już uwzględnione przez PSOE.

Przeczytaj także Co kryje się za językiem katalońskim w Europie Lola Garcia

W rządzie Moncloa sprawy podnoszone przez Partię Ludową (PP) nie budzą aż takiego zainteresowania, gdyż uważają, że mają one słabe podstawy, a hałas, jaki wywołują, jest niezrozumiały dla większości obywateli. Kiedy Mariano Rajoy zmarł, niósł w plecaku grupę, której skarbnik ukrył na przykład 50 milionów dolarów na koncie w Szwajcarii. Sprawa Ábalosa osłabiła PSOE, ale nie spowodowała jej upadku. Wszystko więc zależy od tego, „co jeszcze pozostaje do zobaczenia”, o czym mówi Aznar.