Pewność siebie czy lot do przodu

Dwa lata temu Pedro Sánchez uczynił cnotę z konieczności i w zamian zdobył hiszpański rząd. Teraz, po skandalach korupcyjnych, które pochłonęły jego wewnętrzne kręgi na szczycie PSOE, wydaje się kuszony, aby przekształcić tę samą konieczność w sposób na życie.

Dojście do władzy w 2018 r. w wyniku wotum nieufności, które odsunęło Rajoya od rządu za korupcję, nadało Sánchezowi silną tożsamość, czyniąc walkę z korupcją racjonalnym uzasadnieniem jego działań politycznych. Dlatego jeśli fakty takie jak te znane zostaną ujawnione, musimy stanąć na wysokości zadania.

Rozsądnie byłoby poznać opinię partii, które wybrały Sáncheza na prezydenta.

Etycznie wskazane byłoby zwołanie wyborów. Ale ponieważ zrozumiałe jest, że nie należy tego robić, gdy populizm głośno puka do drzwi władzy, rozsądne ograniczanie szkód sugeruje poszukiwanie zaufania tych, którzy umożliwili istnienie obecnego rządu. Zwłaszcza że skorumpowani urzędnicy zostali wybrani przez Pedro Sáncheza na sekretarzy organizacyjnych PSOE, a jeden z nich był ponadto ministrem w departamencie, w którym wybuchły skandale.

Nikt nie wątpi w honor premiera, choć rzetelność, z jaką nadzorował i kontrolował pracę osób, którym delegował swoje obowiązki w PSOE (Hiszpańskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej), aby móc w pełni wykonywać swoje obowiązki jako szef władzy wykonawczej, budzi poważne wątpliwości.

Zrozumiałe jest, że Sánchez zareagował oburzeniem, czując się zdradzonym. Zrozumiałe jest również, że przeprosił i podjął wzorowe środki. Ale jeśli ogłosi, że chce stawić czoła temu, co się stało, to musimy mu przypomnieć, że w demokracji parlamentarnej trzeba ryzykować, że rozbije ci się głowa w parlamencie. To jest coś, co liturgia konstytucyjna zapewnia premierowi poprzez wotum zaufania uregulowane w artykule 112 naszej Konstytucji.

Przeniesienie odpowiedzialności za udowodnienie niezbędnego zaufania do rządzenia wotum nieufności na PP jest instytucjonalnym odwróceniem ciężaru dowodu. Wiemy już, że Feijoo nie ma go w obecnym Kongresie, chociaż nie wiemy, czy miałby je w wyborach. Ponieważ tylko Pedro Sánchez może to zrobić, rozsądne jest, że ludzie mają prawo wiedzieć, czy nadal byłby prezydentem w tym czasie. I nie tyle, aby mieć migawkę tego, czego Sánchez i PSOE by chcieli, co wiemy, ale aby poznać opinię parlamentarną partii, które poparły go, aby uczynić go prezydentem.

Zdrowym ćwiczeniem w przejrzystości etycznej byłoby poznanie dokładnego stopnia rzeczywistej tolerancji, jaką każda ze stron okazuje wobec korupcji, gdy bezpośrednio lub pośrednio jej to dotyczy. Ponadto pozwoliłoby nam to zrozumieć ostateczny cel, jaki każda siła polityczna przypisuje większości w momencie polaryzacji i gdy chodzi o powstrzymanie postępu populizmu. Od tego będzie zależeć żywotność naszej demokracji parlamentarnej, która unika pokusy stania się demokracją rządową.