Sánchez nie jest wiarygodny w walce z korupcją

Jego partnerzy podejrzliwie podchodzą do jego propozycji zapobieżenia kolejnej korupcyjnej intrydze, ale nie wycofali swojego poparcia. Feijóo konfrontuje go z lustrem własnych sprzeczności, które sam sobie przypisuje, przedstawiając się jako „czysty polityk”.

Pytanie, które miało rozstrzygnąć wczorajsze nadzwyczajne plenarne posiedzenie Kongresu Deputowanych w sprawie korupcji w PSOE, dotyczyło tego, czy współpracownicy Pedra Sáncheza uwierzyli w jego wyjaśnienia dotyczące tego, co się wydarzyło, i przyznali mu zasługi za wdrożenie środków zapobiegających podobnym zdarzeniom w przyszłości. Sądząc po ich interwencjach, prezydent nie jest wiarygodny, nawet dla swoich współpracowników, gdy mówi o walce z korupcją. Między innymi dlatego, że pomimo tego, że to on wskazał oskarżonych w sprawie łapówek w zamian za roboty publiczne, jedynie przeprosił, nie biorąc na siebie większej odpowiedzialności. A także dlatego, że wszystkie zapory stosowane w PSOE i rządzie od czasów Sáncheza nie zapobiegły nieprawidłowościom, które są obecnie badane przez sądy. Czy oznacza to, że doprowadzą do upadku koalicji, to już inna kwestia. Paradoksalnie, prezydent wychodzi z tego wzmocniony politycznie dzięki tolerancji swoich sojuszników, zwłaszcza Sumara, wobec poważnych przypadków domniemanej korupcji, w które była uwikłana rodzina i środowisko polityczne Sáncheza.

Prezydent próbował uspokoić sytuację kolejnym, kosmetycznym planem walki z korupcją, przyjmując większość propozycji Yolandy Díaz w tym zakresie. Ponownie jednak jest to niespójny katalog dobrze zamierzonych inicjatyw, z których niektóre ogłoszono miesiące temu lub są zbędne w stosunku do istniejących, ale które, gdyby weszły w życie, nie zapobiegłyby funkcjonowaniu programu stworzonego i podtrzymywanego przez dwóch ostatnich sekretarzy organizacji PSOE co najmniej od 2020 roku, zaledwie kilka miesięcy po utworzeniu drugiego gabinetu utworzonego przez Sáncheza, w którym obecnie zasiada Podemos. Być może z tego powodu rzeczniczka tej partii, Ione Belarra, ostro zaatakowała lidera socjalistów i przypisała dyskomfort, który później, jak twierdził, odczuwał z powodu obecności przedstawicieli Podemos w Radzie Ministrów, nagannemu zachowaniu niektórych liderów PSOE w kwestii zasobów publicznych i kobiet.

Alberto Núñez Feijóo to ten, który postawił premiera przed lustrem jego sprzeczności, prezentując się w debacie parlamentarnej jako „czysty polityk”, oszukany przez swoich współpracowników. Lider opozycji użył wobec Sáncheza niezwykle ostrego tonu, zarzucając mu próbę ukrycia się za korupcyjnymi przypadkami, które dotknęły PP w przeszłości, oskarżając go o „lukratywny udział w ohydnym biznesie prostytucji” i przypominając, że jego żona, Begoña Gómez, jest badana pod kątem handlu wpływami, korupcji biznesowej, sprzeniewierzenia funduszy i ingerencji. Feijóo zasygnalizował w ten sposób całkowite zerwanie z rządem, który uważa za uwieńczony kresem, a który – jak ostrzegają jego partnerzy – chyli się ku upadkowi, mimo że Sánchez upiera się przy dokończeniu kadencji.

Zamiast naciskać na prezydenta, jego sojusznicy wzięli na celownik firmy, które – według śledztwa sądowego – dokonywały płatności na rzecz Santosa Cerdána, José Luisa Ábalosa i Koldo Garcíi, próbując przerzucić całą odpowiedzialność za korupcję na sektor biznesowy. To oskarżenie, oparte na przestarzałych ideologicznych uprzedzeniach wobec przedsiębiorstw prywatnych, powtórzył prezes CEOE, Antonio Garamendi: „Korumpcją jest ten, kto ma władzę, a ten, kto ma władzę, to ten, kto nią zarządza” – powiedział, odnosząc się do urzędników państwowych. W świecie biznesu panuje obawa, że ​​kryzys wywołany korupcją w PSOE (Hiszpańskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej), który skłonił Komisję Europejską do potępienia „wysokiego ryzyka” w udzielaniu zamówień publicznych w naszym kraju, ostatecznie wpłynie na inwestycje zagraniczne. Jaki obraz hiszpańskiej gospodarki prezentuje premier, którego sojusznicy utrzymują u władzy tylko po to, by uniemożliwić demokratyczną transformację?