Jestem Hiszpanem! Co mam z tobą zrobić?

W ciągu jednego tygodnia trzy przykłady przypominają nam, że piłka nożna byłaby bezwartościowa, gdyby przestała panować w niestabilnym, burzliwym i sprzecznym świecie emocji. W porządku chronologicznym i z różnych powodów: Luis Enrique, Joan Garcia i Lamine Yamal.

Przypadek Luisa Enrique przypomina hipokryzję. To tak, jakby ustami zaprzeczać istnieniu robaka, który zżera twoje wnętrzności. Jak można nie pogratulować mu występu jego drużyny w finale Ligi Mistrzów ? Jak można nie być wzruszonym przywiązaniem do życia, które on i jego rodzina reprezentują? Ale niestety, tak wiele słodkich słów ukrywało gorzką pigułkę, którą tak wielu jego krytyków, ze swoimi głosami i wpływami, musiało znieść. Ci kaznodzieje byli zmuszeni do przesadnej radości ze zwycięstwa trenera narodowego, byłego członka drużyny narodowej, na dodatek. Ale ilu z nich nie wolałoby opowiedzieć o jego porażce i pociągnąć go do odpowiedzialności za uporczywą odmowę podjęcia najmniejszego wysiłku, aby ich zadowolić? I to zostało zauważone. Wylewne powitanie ustami przeciwieństwa tego, co czujesz w gardle, dodaje punktów za ból brzucha. Polecamy Pantoprazol, sprawdzony środek ochronny.

Kadencja Lamine Yamala grozi tym, że będzie tak długa, jak kadencja Leo Messiego.

Z Joanem Garcią podróż jest mroczniejsza: zdrada. Pewnego dnia całujesz herb klubu, który uczynił cię mężczyzną, a następnego jesteś w łóżku ze swoim najgorszym wrogiem. Tak czuje się wiele papug, które teraz plułyby mu w twarz. Tak było z Figo w jego czasach w Barcelonie. Garcia, jeśli jest dobrym facetem, musi cierpieć. Zdrajca, gdy jest dobrym facetem, potrzebuje czasu, aby przekonać się o nieuchronności swojego czynu i wybaczyć sobie. Piłka nożna , podobnie jak życie, testy i tak często podania są niemożliwe. W tym przypadku nie ma lekarstwa, które mogłoby to złagodzić. Może spróbuj pić. A z czasem wszystko uleczy. Jeśli miłość była prawdziwa, być może będzie miała drugi, łagodniejszy rozkwit, daleki od teraz skażonej namiętności.

Przeczytaj także

I na koniec Lamine Yamal. Perła Blaugrany, która zdołała zmienić seksualną i emocjonalną orientację części madryckiego dziennikarstwa. Lepiej z Francją niż z Hiszpanią! Wszystko po to, by wzmocnić Złotą Piłkę dla Mbappé, a nie dla jego rodaka Yamala. Patriotyzm można usunąć. Gdziekolwiek jest Madryt, powinni zdjąć swoją czerwień . Święty charakter czerwieni i żółci utrzymuje się tylko do momentu, aż na drodze stanie dzieciak z Mataró, który dał Barcelonie dublet i który pragnie wyrwać Złotą Piłkę z rąk tych, którzy już wierzyli, że ją zdobyli. Tutaj na scenie dominują wściekłość i zazdrość. Ponownie pantoprazol i dużo cierpliwości. Ponieważ cykl Yamal grozi, że stanie się tak długi jak Messiego. Tylko będą musieli połknąć więcej chininy, aby to wytrzymać. Na koniec Yamal zawsze może im powiedzieć: Czy ja nie jestem Hiszpanem? I to wszystko. Dlaczego oczekujesz, że cię przekonam?