Z tobą, Patri Guijarro

„Mamy niemal złoty środek pola” – mówi napastniczka Martín-Prieto. Ma na myśli fakt, że dwie pomocniczki reprezentacji, Aitana Bonmatí i Alexia Putellas, zdobyły cztery ostatnie Złote Piłki. Ale w składzie Benfiki jest również Patri Guijarro (Palma, 17.05.1998), środkowy, który uzupełnia niezbędny trójkąt zarówno w Hiszpanii, jak i w Barcelonie . W wieku 27 lat pomocniczka gra w Mistrzostwach Europy z wyróżnieniem.

W Szwajcarii, gdy jest najbardziej energiczna, zdaje się unosić nad boiskiem . Jest wszędzie, wszędzie, gdzie jest potrzebna. Po ponad 300 meczach dla Barcelony i ponad 70 w reprezentacji, wydaje się, że w końcu to na nią zwrócono uwagę jako na gwiazdę, być może dlatego, że rzadko popełnia błędy.

Majorkańczyk, mimo dominacji w półfinale, stwierdził: „Mogłem wykonać kilka podań lepiej”.

„Jest niedoceniana, ale cieszy się, gdy drużyna wygrywa” – podkreśla młoda Vicky López. To zdanie idealnie oddaje koncepcję Guijarro dotyczącą piłki nożnej : sportu zespołowego. Nie zależy jej na pochwałach, a jedynie na ułatwianiu gry koleżankom z drużyny. Dlatego wszyscy, weterani i młodzi, obrońcy i napastnicy, grają na poziomie Patri. „Nie robię tego z szacunku do siebie. Staram się doskonalić dla siebie i dla drużyny. Zawsze powtarzałam, że zawodnicy i sztab szkoleniowy mnie cenią i to jest dla mnie ważne. Ale czuję, że ostatnio dużo mnie chwalicie, i jestem zaszczycona i wdzięczna” – wyznaje Majorkanka.

„To luksus. Moim zdaniem, to najlepsza środkowa na świecie” – mówi sama Alexia. „Jest fundamentem drużyny i osobą, która ją napędza. Dzięki niej wszyscy gramy dobrze” – dodaje Vicky. „Jest niezbędna dla Hiszpanii. Jej skromna i pracowita osobowość pozwala zawodniczkom w ataku grać swobodnie” – analizuje trenerka Montse Tomé.

Przeczytaj także

To wyjaśnia, dlaczego Guijarro opuściła tylko sześć minut w całych Mistrzostwach Europy. Zagrała 476 minut w pięciu meczach i jest zawodniczką z największą liczbą celnych podań w turnieju – 416. Tuż za nią plasują się kapitan Paredes (362) i reprezentantka Anglii Greenwood (310), obie obrończynie.

Ta liczba może wydawać się chłodna, ale nie dziwi, skoro najlepszą angielską pomocniczką w tym rankingu jest Keira Walsh z wynikiem 227. Do stycznia ubiegłego roku dzieliła z nią szatnię na stadionie Johan Cruyff i to ona jest jej największą słabością w meczach z rywalkami. „Trudno będzie grać przeciwko niej, bo jest tak dobra” – ostrzega Patri. „Dla mnie jest kluczową zawodniczką reprezentacji Anglii i tą, która nadaje grze sens z piłką. Keira rozumie futbol tak, jak ja go rozumiem” – porównuje. Chociaż w tej walce o pozycję w pomocy, Hiszpanka przewyższa ją pod względem celności podań (88% do 82%), podań, które pokonują linie przeciwnika (79 dla Blaugrany do 44 dla obecnego zawodnika Chelsea), a także odbiorów piłki (38 do 24).

Dawała pokaz za pokazem, zwłaszcza w półfinale z Niemcami, gdzie zdominowała każdy aspekt gry i zaliczyła 143 obrony. Ale to jej nie wystarczyło. „Mogę powiedzieć, że w trakcie meczu myślałam, że mogłabym lepiej wykonać niektóre podania” – wyznaje, wymagając od siebie.

„Jeśli spojrzysz tylko na Patri, uśmiechniesz się, widząc jej grę. Jeśli naprawdę się przyjrzysz, to jest widowiskowa” – podkreśla Vicky López, która z radością dzieli z nią grę w klubie i reprezentacji. „Gra z nią to czysta przyjemność. Czasami zdarzają się podania, które tylko ona widzi, a ty się ich nie spodziewasz. Prawie zawsze podaje do przodu i celowo” – dodaje. Alexia jest też spokojniejsza i bardziej pewna siebie, gdy ma plecy. „Jest pomocnikiem we wszystkim, nawet w pressingu, ze względu na to, jak dużo ziemi zajmuje. I nie zapominajmy o jej jakości. Jej rola to praca i wydaje się, że powinna być zaprzeczeniem jakości, ale ona jest jej całkowitym przeciwieństwem” – chwali.

Przeczytaj także

Ale to wszystko nie jest nowością dla tych, którzy znają ją najlepiej i od dawna mówią o jej znaczeniu. „Ci z nas, którzy obserwują ją od tylu lat, nie są zaskoczeni tym, co robi, bo robiła to od zawsze. Jest niesamowitą, spektakularną zawodniczką” – mówi Esther. „Nie mogę się porównywać z Patri” – mówi Ona Batlle. „Powinna być nominowana do nagród w 300% przypadków”.

Pewne jest, że po tym, jak opuściła Mistrzostwa Świata z powodu swoich zasad i wytrwała w walce z piętnastolatkami u boku byłej trenerki reprezentacji Vildy, jej rola jest decydująca. „To dla mnie radość być tutaj. Igrzyska były dla mnie spotkaniem, a ten turniej jest wyjątkowy” – przyznaje. „Tym razem nie było jej łatwo” – przyznaje Montse Tomé. „Jej powrót był stopniowy. Widzieliśmy, że dobrze sobie radzi na Igrzyskach, ale przez jakiś czas nie grała w reprezentacji i to widać. Teraz radzi sobie bardzo dobrze” – chwali.

Ale Patri Guijarro nie przejmuje się tym. I nie planuje zmieniać swojej rutyny ani przygotowań do finału.

„Nie zamierzam robić nic innego. Przeanalizuję analizę mojego ostatniego meczu i zastanowię się, czego będą ode mnie wymagać w tym, bo to inny mecz”. Takie proste, takie trudne, takie Patri.