Elektra i Nile Venditti

Późno XIX-wieczny kompozytor postromantyczny Richard Strauss (1864-1949) skomponował dwie opery w szybkiej kolejności. Obie z nich zawierały tematy mitologiczne: Ariadnę na Naksos i Elektrę . Technicznie rzecz biorąc, opery te miały cechy, które otworzyły drzwi do modernizmu XX wieku. Bohaterowie mitologiczni są bardzo odpowiedni jako tematy operowe. W końcu szeroka wyobraźnia tworzyła niezwykłe wydarzenia i bohaterów. Richard Strauss jest znany jako dyrygent tak samo jak jako kompozytor. Dlatego soliści na scenie mają tyle samo do roboty, co artyści w orkiestrze. (Ostrzeżenie: niemieckiego kompozytora Richarda Straussa nie należy mylić z Johannem Straussem, kompozytorem walców wiedeńskich). W zeszłym tygodniu, w ramach Festiwalu Opery i Baletu w Stambule, obejrzeliśmy „Elektrę” bułgarskiej Opery i Baletu Sofijskiego, produkcję Richarda Straussa. Kompozytor potraktował Elektrę, dziką kobietę, która żyje w cieniu, jako samodzielny poemat symfoniczny. W interpretacji tego dzieła skomponowanego na początku lat dwudziestych XX wieku taniec i pantomima zyskały na znaczeniu tak samo jak śpiewacy. Oprócz solistów na scenie zachwyciła nas orkiestra prowadzona przez dyrygenta Evana-Alexisa Christa . W tym jednoaktowym „teatrze muzycznym” orkiestra rywalizowała z solistami. Efekty świetlne pojawiające się w ciemności i akcenty, takie jak czerwone paznokcie królowej, dodały dziełu wielkiej wartości. Lilia Kehayova w roli Elektry była starą, wyczerpaną kobietą przez cały spektakl z powodu cienia światła na scenie. Kiedy podeszła do oświetlonego obszaru podczas ukłonu, zobaczyliśmy, że była młodą, zupełnie inną osobą. Ten występ będzie miał wpływ na długi czas. Inna rzecz przykuła moją uwagę: kiedy ta ciężka sztuka, wystawiana w wypełnionej po brzegi sali, podobnie jak inne pokazy na festiwalu, dobiegła końca, owacje na stojąco nie ustawały przez minuty.

NİL VENDİTTİ I CEMAL REŞİT REY ORKIESTRA SYMFONICZNA

Orkiestra Symfoniczna Cemal Reşit Rey pod dyrekcją dyrygenta Nila Vendittiego towarzyszyła skrzypaczce Francesce Dego . Opowiedzmy o Nil Venditti: Urodziła się w 1995 roku w Perugii we Włoszech. Jej ojciec jest włoskim dentystą, a matka turecką gospodynią domową , Nur Kangotan . Dzieciństwo spędziła mieszkając we Włoszech zimą i odwiedzając Turcję latem. Wykonano słynny koncert skrzypcowy fińskiego kompozytora Jeana Sibeliusa (1865-1957), przypominający mgliste powietrze w jego kraju. Słuchaliśmy skrzypków, którzy grali ten koncert z dużo większą odwagą i głębią! Sibelius, podobnie jak Beethoven, Brahms i Dvorak, napisał tylko jeden koncert skrzypcowy . Mieszkając w Szwajcarii, Ayla Erduran odniosła wielki sukces, grając w Victoria Hall pod batutą Ernesta Ansermeta w 1966 roku z okazji setnej rocznicy urodzin Sibeliusa. Przed nią otworzyły się drzwi wszystkich sal koncertowych w Europie.

Koncert zakończył się barwnym symfonicznym utworem Manuela De Falli „El sombre de tres pieces” . Sala znów była pełna. Ponieważ nie mieliśmy programu, oklaski, które pojawiły się znikąd, zaniepokoiły zarówno pozostałych członków widowni, jak i artystów na scenie. Na szczęście dowcipna narracja i entuzjastyczne zarządzanie dyrygentem Nilem Vendittim sprawiły, że koncert zakończył się radośnie.

Teraz przed nami 53. Międzynarodowy Festiwal w Stambule. Festiwal, który rozpocznie się dziś w przyszłym tygodniu, przyniesie naszemu miastu nowy ruch, tak jak każdej wiosny.