Dzień na plaży dla przesiedlonych dzieci Rohingya w Malezji

Langkawi, Malezja – Na małej plaży na wyspie Langkawi grupa dzieci śmieje się i bawi, ciesząc się słońcem i łagodnymi falami. Niektóre budują zamki z piasku, a inne bawią się na pobliskiej huśtawce. Mała grupa jest zajęta wyszukiwaniem muszelek i zbieraniem ich, aby zaprezentować je nauczycielowi.

Wszystkie dzieci są uchodźcami Rohingya. Niektóre urodziły się w Malezji, a inne przybyły łodzią po ucieczce przed prześladowaniami i przemocą w Mjanmie. Arafat Mohammad nadzoruje swoich uczniów z uśmiechem. Wspomina, że ​​jeszcze niedawno wszyscy bali się stąpać po piasku, a co dopiero wchodzić do wody.

„Dzieci były tak przerażone, gdy widziały morze. Zawsze słyszały od swoich rodziców, że morze jest niebezpieczne, że to tam ich krewni ginęli podczas podróży łodzią” – powiedział Arafat. „Dzieci mają więc traumę. Wierzą, że jeśli pójdą na plażę, umrą. Przyjeżdżając tutaj, próbuję pokazać im, że plaża to miejsce, w którym mogą się bawić, a morze to nie tylko miejsce śmierci”.

Arafat przybył do Langkawi w 2013 r. Pracował jako nauczyciel w Myanmarze. „Do 2012 r. birmańskie wojsko podpaliło już wiele wiosek, w których mieszkali Rohingya. Robili to systematycznie, nazywali to „oczyszczaniem wiosek”” — powiedział. „Ludzie byli tak przerażeni. Na naszych oczach zabijano dzieci. Gwałcono kobiety”.

Arafat powiedział, że pomagał ofiarom napaści seksualnych ze strony wojska w zgłaszaniu ich sytuacji organizacjom pozarządowym (NGO) i wnioskowaniu o leczenie. W wyniku jego zaangażowania w organizacje humanitarne, powiedział, stał się celem wojska. „Wojsko otoczyło mój dom, zabrali wszystko, nawet moje książki” – powiedział.

Arafat opuścił Myanmar łodzią. Kiedy przybył do Malezji, znalazł nieformalną pracę w sektorze hotelarskim. Jednak wkrótce poczuł się zmuszony do ponownego rozpoczęcia nauczania, gdy zdał sobie sprawę, że dzieci Rohingya w jego nowej społeczności nie mają dostępu do edukacji. „Zadzwoniłem do rodziców i próbowałem przekonać ich o znaczeniu edukacji i o tym, że jest to podstawowe prawo dzieci. Jedno po drugim dzieci zaczęły przychodzić do szkoły” – powiedział.

Arafat ma teraz 34 uczniów w wieku od pięciu do dwunastu lat. Rodzice płacą niewielką opłatę, aby pokryć koszty, a szkołę wspierają również lokalne organizacje pozarządowe. „Uczę dzieci angielskiego, matematyki, nauk społecznych i przyrodniczych. Lekcje obejmują również znaczenie higieny, szacunku i dobrych manier” – powiedział Arafat.

„Malezja dała nam schronienie. Jesteśmy wdzięczni Malezyjczykom. Doceniam, że w Malezji jest wiele różnych grup etnicznych, ale tutaj szanują się, nie nienawidzą. Chcę, żeby dzieci też się tego nauczyły”.

Malezja nie jest sygnatariuszem Konwencji o Uchodźcach z 1951 r. ani jej Protokołu z 1967 r. Uchodźcy nie mają prawnego statusu umożliwiającego im pracę lub naukę, ale wielu z nich jest w stanie znaleźć nieformalną pracę. Często oznacza to jednak, że niektórzy rodzice nie są w stanie regularnie płacić czesnego za szkołę. „Mówię rodzicom: nie wstydźcie się. Tak czy inaczej, dzieci powinny się uczyć, niezależnie od tego, czy płacą, czy nie” – powiedział.

„Niektóre dzieci są już prawie nastolatkami, a wciąż nie potrafią czytać, bo nigdy wcześniej się nie uczyły. Mówię im, że to w porządku, zaczniemy od alfabetu, od samego początku. Jeśli potrafią czytać i pisać, być może będą miały lepszą przyszłość”.