Kevin De Bruyne to najlepszy piłkarz w historii Man City, ale jego upadek nastąpił w zaskakująco szybkim tempie, pisze OLIVER HOLT

Wolałbym świętować Kevina De Bruyne'a niż go opłakiwać. W sporcie, który często wydaje się tak skomplikowany i wyrwany z boiska, on zawsze reprezentował na nim ponadczasowe piękno futbolu.

Jest wielu piłkarzy, których uwielbiałem oglądać przez ostatnie 10 lat wPremier League, ale nikogo nie podziwiałem bardziej niż jego.

Zawsze najbardziej podobała mi się jego wizja. Podania, które potrafił owinąć wokół zaskoczonej, bezradnej obrony, w stronę nacierającegoSergio Aguero lubGabriela Jesusa lub Erlinga Haalanda , lub każdego innego napastnika Manchesteru City, który miał tyle szczęścia, że ​​ładował im kule, były dziełami sztuki.

Podania, które posyłał przez środek obrony, gdy dostrzegł bieg, którego nikt inny nie mógł zauważyć i zagrał piłkę, której nikt inny nie mógłby zagrać, również były zapierającymi dech w piersiach momentami teatralnymi.

Potem były jego bramki. Jego bramki były absurdalne. Jest tam, obok Stevena Gerrarda, jako najsłodszy napastnik piłki, jakiego widziałem w angielskiej grze. Tak wiele jego uderzeń, z obu nóg, wciąż wznosiło się, gdy uderzały w siatkę.

On uczynił z najlepszych bramkarzy swojego pokolenia bezradnych widzów. W poniedziałek pozwoliłem sobie na obejrzenie jednego z jego najlepszych momentów. Jest taki, w którym przecina na zewnątrz lewą nogą i posyła klasyczny strzał wysoko nad Kasperem Schmeichelem z Leicester City .

Kevin De Bruyne wyglądał jak cień samego siebie, gdy Manchester City został pokonany przez Liverpool w niedzielę

Był siłą napędową prawdopodobnie najlepszej drużyny w historii Premier League

De Bruyne poprowadził drużynę City na wyżyny dzięki swoim przenikliwym biegom i celnym podaniom rozcinającym obronę

Oto pocisk kierowany laserowo, który wystrzeliwuje z odległości 30 jardów i przelatuje obok Lukasza Fabiańskiego ze Swansea City. „To uderzenie światowej klasy od zawodnika światowej klasy” — mówi Gary Neville w komentarzu Sky Sports. Ta skrócona wersja wydarzeń ciągnie się w nieskończoność.

Kiedy pojawiła się debata, zawsze przedstawiałem Colina Bella jako najlepszego piłkarza City, częściowo dlatego, że zachował się w mojej pamięci jako część emocji towarzyszących pierwszemu zetknięciu z oglądaniem piłki nożnej na żywo jako dziecko. Nie zgadzam się z tymi, którzy wybierają Sergio Aguero zamiast niego, na przykład.

Ale teraz nie waham się powiedzieć, że De Bruyne jest najlepszym, kto kiedykolwiek założył koszulkę w kolorze nieba. David Silva też był geniuszem, ale De Bruyne był liderem drużyny, która wygrała Ligę Mistrzów po raz pierwszy w historii City w 2023 roku. Był najlepszym graczem w drużynie City, która stała się pierwszą drużyną w historii najwyższej klasy rozgrywkowej w Anglii, która zdobyła tytuł mistrzowski cztery lata z rzędu, i było pięknie oglądać go po drodze.

To dygresja, ale spór o to, kto jest najlepszy w historii Liverpoolu, jest trudniejszy do rozstrzygnięcia. Mo Salah otrzymuje obecnie mnóstwo głosów w tym kierunku i jest niesamowitym piłkarzem, a skandalem jest to, że nigdy nie wygrał Złotej Piłki, ale i tak postawiłbym przed nim Kenny'ego Dalglisha, Graeme'a Sounessa i Gerrarda.

Jeśli Salah zostanie i wygra więcej Lig Mistrzów, może to się zmieni. Salah nadal sprawia wrażenie, jakby miał wiele do zaoferowania i jeszcze więcej do osiągnięcia. Nie sądzę, żeby to dotyczyło De Bruyne. Wielu zauważyło, z lekkim szokiem, na początku tego sezonu, że Pep Guardiola zaczął otwarcie mówić o szczycie formy De Bruyne w czasie przeszłym i miał absolutną rację.

Być może to nagromadzenie kontuzji, których doznał, być może nagromadzenie wszystkich medali, które zdobył, i uświadomienie sobie, że nie ma już żadnych ziem do zdobycia, być może to po prostu fakt, że ma 33 lata i ciągle je zdobywa, ale spadek formy De Bruyne'a w tym sezonie był zaskakująco szybki. W zeszłym tygodniu nie znalazł się w wyjściowym składzie na rewanżowy mecz Ligi Mistrzów z Realem Madryt i nawet gdy City było upokarzane, Guardiola nie zwrócił się do niego. W niedzielę zagrał w pierwszym meczu ligowym od miesiąca.

Nie poszło dobrze. Wyglądał, jakby grał w innym tempie niż wszyscy inni, z pewnością wszyscy w drużynie Liverpoolu, i to nie w dobrym tego słowa znaczeniu. Wyglądał jak zawodnik wyrwany z rytmu. „Uwielbiam oglądać brutalność sportu na najwyższym poziomie” – powiedział Roy Keane po meczu. Sport nie czeka na nikogo, nawet na kogoś tak dobrego jak De Bruyne.

Najbardziej oczywisty symbol jego upadku pojawił się tuż przed przerwą, kiedy wykonał kilka nieśmiałych kroków do przodu w polu karnym Liverpoolu i zadał potężny cios lewą nogą.

Trener klubu Pep Guardiola otwarcie zaczął mówić o najlepszych latach De Bruyne’a w czasie przeszłym

Moje miejsce w loży prasowej znajdowało się w linii prostej z trajektorią piłki. Tym razem, zamiast rozerwać siatkę, piłka pomknęła dziko, wysoko i szeroko w stronę chorągiewki narożnej, gdzie kibice Liverpoolu powitali ją z radością.

De Bruyne odwrócił się smutno i przyłożył palec do policzka, jakby nie mógł pojąć, że jego ciało nie będzie już posłuszne umysłowi.

Prawie żałuję, że to zobaczyłam, ale byłam tam też i widziałam tyle pięknych rzeczy, które zrobił, i za nic na świecie nie chciałabym ich przegapić.

Nowy czarny charakter angielskiej piłki nożnej?

Sir Jim Ratcliffe szybko przeobraża się w porywającego, starego dobrego czarnego charakteru angielskiej piłki nożnej.

To „biznesmen”, który latem wręcza 200 milionów funtów nieudacznikowi, już zdyskredytowanemu menedżerowi Manchesteru United, Erikowi ten Hagowi, aby mógł kupić kolejną grupę niewypałów, a następnie zwalnia część zwykłych ludzi z Old Trafford i w tym tygodniu ogłasza, że ​​zamyka stołówkę pracowniczą.

Któryś z jego licznych podwładnych mógłby zdobyć się na odwagę i zauważyć, że United nie traci pieniędzy, bo Dylan z działu marketingu je na lunch małą porcję lasagne w środę.

Tracą pieniądze z powodu niekompetencji, która wydaje się przenikać całą organizację, a najnowszym jej przejawem była ogromna wypłata w wysokości 4 mln funtów wypłacona Danowi Ashworthowi po tym, jak został zwolniony pięć miesięcy po objęciu stanowiska dyrektora sportowego. Za 4 mln funtów można dostać mnóstwo panini. Może ta afera z kantyną to kolejny genialny pomysł Sir Dave'a Brailsforda na niewielki zysk.

Sir Jim Ratcliffe szybko staje się porywczym, dobrym, staromodnym czarnym charakterem angielskiej piłki nożnej

Odcinek Hammerschlagen

Nie wiedziałem, że jeszcze jakieś zostały, ale w sobotę odkryłem kolejny sport, w którym jestem kiepski. Byłem na pięknym weselu w Cotswolds późnym wieczorem, kiedy zobaczyłem grupę gości stojących wokół drewnianego kloca, na zmianę wbijających w niego gwoździe.

Hammerschlagen to niemiecka gra, w której celem jest wbicie gwoździa równo z powierzchnią drewna. Ktoś zobaczył mnie z odległości mili i zostałem namówiony do gry.

Biorąc pod uwagę, że byłem (stosunkowo) trzeźwy, a kilku moich młodszych przeciwników zachowywało się jak imprezowicze, którzy być może widzą podwójnie, byłem spokojnie pewny siebie.

Pięć lub sześć niecelnych zamachów młotkiem później, mój gwóźdź był ostatnim, który wciąż wystawał i poszedłem do baru, aby dopełnić mojego zobowiązania kupna rundy tuzina wyglądających na mdłe kieliszków Baby Guinness. Nie jestem pewien, co to jest Baby Guinness, ale to nie jest Guinness.