Ranking wszystkich 59 rozgrywających NFL, którzy rozpoczną grę w sezonie 2024: Lamar Jackson z Ravens i Jalen Hurts z Eagles wśród elity

W każdym sezonie NFL dziesiątki i dziesiątki rozgrywających rozpoczynają mecze futbolowe. Oczywiście, w danym momencie jest tylko 32 oficjalnych starterów, ale to nie uwzględnia cotygodniowych zmian kontuzjowanych i zmian w składzie. W sumie w NFL 59 różnych rozgrywających rozpoczęło co najmniej jeden mecz w kampanii 2024, wliczając play-offy. Ta liczba jest w rzeczywistości najniższa od czterech lat, ale nadal mówi o liczbie graczy powołanych na pozycję środkowego.

Więc którzy z 59 rozgrywających w zeszłym roku byli najlepsi z najlepszych? I którzy z nich bardzo się męczyli z szansami, jakie im dano? Oto ranking wszystkich 59 z nich od najlepszych do najgorszych, biorąc pod uwagę nie tylko 17-meczowy sezon regularny, ale także całość play-offów, w tym Super Bowl LIX.

Naturalnie, większą wagę przywiązywaliśmy do występów elitarnych w grach, które miały największe znaczenie – pogrom mistrzów konferencji jest wart więcej niż strzelanina w 4. tygodniu – ale staraliśmy się być tak sprawiedliwi, jak to możliwe, biorąc pod uwagę, że niektórzy rozgrywający mieli tylko jeden start, aby wyrobić sobie nazwisko. Oczywiście, rozgrywający są przynajmniej częściowo produktem swojego otoczenia, więc całe ćwiczenie jest kwestią pewnej subiektywności.

Jeśli jednak chcesz wiedzieć, które z tych 59 pozycji naprawdę zasługują na Twoje uznanie (lub obawy), oto nasza klasyfikacja:

1. Lamar Jackson ( Kruki )

Bezpieczeństwo piłki było problemem w jego kończącej sezon porażce w play-offach, ale poza tym Jackson był w szczytowej formie jako wszechstronny silnik ataku Baltimore. Pozostał jednym z najbardziej niepowstrzymanych zagrożeń w grze, jednocześnie osiągając najlepsze wyniki w karierze jako rzucający, z 45 przyłożeniami do zaledwie pięciu przechwytów, wliczając play-offy.

2. Jayden Daniels ( Dowódcy )

Nie był tylko imponującym nowicjuszem. Był jednym z najbardziej dynamicznych podwójnych zagrożeń w całej NFL. Nie dość, że ten śliski produkt LSU zdobył łącznie 37 punktów, wliczając play-offy, to jeszcze wyglądał na zupełnie niewzruszonego podczas zaskakującej podróży Waszyngtonu do meczu o tytuł NFC. Mógł wygrać MVP.

3. Joe Burrow ( Bengals )

Nie, nie doprowadził Cincinnati do playoffów. Ale Bengals byliby koszmarem bez niego. Pomimo wątpliwej gry biegowej i okropnej obrony, która pozwalała przeciwnikom skupić się na „zatrzymaniu” podania, Burrow rzucał je z nieskończoną pewnością. Jego 43 przyłożenia plasowały go na drugim miejscu wśród wszystkich podających, wliczając postseason .

4.Jalen cierpi ( Eagles )

Jego wyniki w sezonie zasadniczym były zdecydowanie zachowawcze; priorytetem była kontrola piłki, ponieważ Philadelphia opierała się na elitarnej grze naziemnej i obronie. Jednak Hurts był precyzyjny w dalekich rzutach, gdy zaszła taka potrzeba, niezawodny jako rozgrywający w kluczowym momencie i prawdziwy dyktator tonu na drodze klubu do dominacji w Super Bowl.

5. Josh Allen ( Rachunki )

Podobnie jak Jackson, pozostał najlepszym rozgrywającym na własną rękę, prezentując zarówno ramię, jak i nogi, aby poprowadzić kolejną próbę play-off (i zdobyć pierwszą nagrodę MVP). Był jednak najmniej dokładnym podającym spośród kandydatów do tytułu MVP i przetrwał okresy, w których, podobnie jak Hurts, odgrywał bardziej rolę menedżera.

6. Baker Mayfield ( Pirat )

Prawdopodobnie nie mówimy wystarczająco dużo o tym, co Mayfield zrobił po swoim odmłodzeniu w 2023 r. w Tampie. Jego Bucs przegrali tylko jeden mecz w play-offach, ale nie z jego winy. Odważny rewolwerowiec przezwyciężył kontuzje niektórych ze swoich najlepszych blokerów i broni, aby zdobyć łącznie 46 przyłożeń, wliczając play-offy.

7. Jared Goff ( Lwy )

Można by rzec, że cieszył się najbardziej komfortowym ustawieniem spośród rozgrywających i wykorzystywał je w pełni przez większą część roku, równoważąc słabą obronę Detroit odpornością i precyzją. Niestety, opanowanie nie przełożyło się na głębokie play-offy, gdzie seria strat uniemożliwiła Lionsom realną szansę na Super Bowl.

8. Patrick Mahomes (szefowie )

Jego 2024 miał wiele podobieństw do jego przeciwnika z Super Bowl LIX, Jalena Hurtsa; jego wyniki podań nie były „elitarne”, ponieważ priorytetowo traktował kontrolę nad piłką, ale w decydującym momencie wygrywał na marginesie jako zabójczy scrambler. Różnica: Mahomes został wtedy całkowicie, niemal szokująco, zneutralizowany w wielkiej grze.

9. Matthew Stafford ( Rams )

Niestabilność wśród poobijanej obsady drugoplanowej utrudniała mu grę przez część sezonu regularnego, ale kiedy był w formie, to był w formie, karmiąc Pukę Nacuę pewnością siebie z rąk z Super Bowl 2021. W rzeczywistości niektóre z jego najlepszych rzeczy pojawiły się pod koniec, kiedy prawie pokonał Los Angeles nad Eagles w meczu wyjazdowym play-off.

10.Sam Darnold (Wikingowie )

Tutaj lista wkracza na o wiele bardziej skomplikowane terytorium. Darnold był naprawdę wybuchowy jako nieustraszony lider Kevina O'Connella podczas jego odrodzenia w Minnesocie... ale tylko do 18. tygodnia, kiedy to zarówno dosłowna, jak i przenośna presja sprawiła, że ​​był jeleniem w światłach reflektorów podczas dołującego finiszu Wikingów.

11.Jordan Love ( Pakers )

W najlepszym wydaniu Love wyglądał bardzo podobnie do sensacji, która zakończyła sezon 2023 z werwą w stylu Mahomesa. W najgorszym był lekkomyślny z piłką, walcząc z wieloma kontuzjami, zwłaszcza w brzydkiej porażce w play-offach.

Scenariusze wymiany Matthew Stafforda, Giants przeprowadzają symulację wymiany draftu o wybór nr 1, a także nadchodzi NFL Combine

Większość jego pierwszego roku pod wodzą Jima Harbaugha była imponująco powściągliwa; kontrolował skałę, przeciskając ją w dół boiska, pomimo wątpliwego korpusu odbierającego. Potem nadeszły play-offy i jego opanowanie przybrało przerażający obrót.

Debiutant nie zawsze był najbardziej dokładny i opierał się głównie na podaniach na krótkim dystansie. Jednak jego pewność siebie i mobilność podniosły poziom ataku pozbawionego mocy gwiazd, ciągnąc twardą drużynę Broncos aż do play-offów.

Jedna z najtrudniejszych ocen roku, Purdy na zmianę przekraczał i padał ofiarą kontuzjowanego składu San Francisco. To inteligentny zawodnik o niedocenianym atletyzmie, ale lepiej sprawdza się jako faworyt.

Od czasu niespodziewanego przełomu i objęcia stanowiska następcy Russella Wilsona w 2022 r. Smith stał się czymś w rodzaju operacji doktora Jekylla i pana Hyde'a za chwiejną fasadą, opierając się w dużej mierze na swojej silnej, agresywnej ręce zarówno na dobre, jak i na złe.

Dla Wilsona były to dwa sezony, chociaż wystąpił w zaledwie 12 meczach, wliczając play-offy. Najpierw weteran pokazał się z pewnej pewności siebie, rzucając piłkę na boisko, a potem wrócił do ospałej formy.

W sześciu meczach w roli rozgrywającego drużyny Pittsburgh Fields nie prezentował tak dobrej taktyki jak Wilson, ale skutecznie rozgrywał ją bezpiecznie, jako lider klasycznego ataku, prowadząc drużynę Steelers do wyniku 4-2 na początku sezonu i walki o udział w play-offach.

Pierwszy wybór draftu często zachowywał się nerwowo pod wodzą obecnie odrzuconego sztabu, ale potrafił też wykazać się niekonwencjonalnymi zagraniami, rzucając 20 punktów i przechwytując zaledwie sześć piłek, walcząc o życie w Chicago.

Niesamowicie opanowany jako debiutant, Stroud miał znacznie gorsze wyczucie czasu i dotyku w drugim roku, gdy zmagał się z kontuzjami w składzie. Jednak jego przywództwo pomogło Houston w osiągnięciu niespodzianki w play-offach.

Przez krótkie odcinki czasu ten zawsze zmienny weteran błysnął odnowionym dotykiem na boisku, celując w Marvina Harrisona Jr. Ostatecznie podwójne zagrożenie pozostało niesamowicie nieprzewidywalne jako rozgrywający i decydent w sytuacjach, w których trzeba było wygrać.

Często krytykowany były numer 1 nie zabłysnął w statystykach po szybkim spadku i późniejszym powrocie do składu. Ale jego większy komfort w kieszeni sprawił, że Carolina była konkurencyjna pod koniec.

Tagovailoa, który pauzował przez miesiąc z powodu kolejnego wstrząsu mózgu, nadal był bardzo skutecznym rozgrywającym w pozycji wyprostowanej, ale jego dokładność po raz kolejny nie przełożyła się na inteligentne i efektowne zagrania w najbardziej krytycznych momentach.

Przytłoczony słabą ofensywą i podległy mu personel, który został już zmieniony, debiutant z Karoliny Północnej przynajmniej wniósł do gry nieuchwytność w przedłużaniu akcji, dając New England nadzieję na przyszłość.

Jego ramię wciąż miało soki, o czym świadczy 28 podań dla w innym wypadku żałosnej drużyny. Ale 40-latek w końcu wyglądał na swój wiek jako kieszonkowa obecność, co czyniło jego liczby prawdopodobnie najbardziej bezciężkimi w jego karierze.

Zanim pod koniec roku został odsunięty od składu, co właściwie oznaczało przedwczesny koniec jego lukratywnego partnerstwa w Atlancie, Cousins ​​niespodziewanie dla siebie grał nierówno, wplatając nudne występy między występy w najlepszym czasie antenowym.

Pamiętacie, jak on i Nowy Orlean otworzyli 2024 rok na szalenie wysokiej nucie, rozsadzając tablicę wyników? My też prawie zapomnieliśmy, bo Carr szybko się uspokoił, zanim zniósł kolejną falę guzów i siniaków.

Tak, wystąpił tylko dwa razy w zastępstwie kontuzjowanego Jordana Love'a, a oba mecze odbyły się przeciwko słabym rywalom z AFC South. Ale w każdym z nich był niemal bezbłędny, wygrywając 2-0 jako skuteczny lider scenariuszy Matta LaFleura opartych na bieganiu.

Dallas rozczarowało w 2024 roku i prawdopodobnie tak by było, nawet gdyby Prescott nie opuścił dziewięciu meczów z powodu kontuzji ścięgna udowego. Wymuszone rzuty naprawdę skazały jego burzliwy start, w którym miał bilans 3-5.

Znany z agresywnego zmiennika, zaliczył kilka ciekawych momentów w siedmiu startach, w tym zaskakujące zwycięstwo w grze na śniegu nad rywalami Steelers, ale był też bardziej podatny na straty niż zwykle, notując więcej strat (14) niż rozegranych meczów.

Wielu miało nadzieję, że były numer 1 draftu podniesie się po niestabilnym sezonie 2023. Zamiast tego, wraz z pełnymi błędów sztabem i zespołem wspierającym, cofnął się, notując bilans zaledwie 2-8, zanim kontuzje wykluczyły go na czas nieokreślony.

Bywały momenty, gdy jego potknięcia szybko się kumulowały, ale w dłuższej grze jako zmiennik kontuzjowanego Prescotta, Rush przynajmniej utrzymywał drużynę Dallas w miarę konkurencyjną pod koniec meczu, podając piłkęCeeDee Lambowi na skrzydłach.

Nie znaczy to jednak wiele, biorąc pod uwagę, co jeszcze Las Vegas wystawiło na pozycji środkowego w 2024 roku, ale ten rozgrywający w drugim roku był najbystrzejszym i najstabilniejszym zawodnikiem w rotacji Raiders, rzucając osiem punktów w dziewięciu meczach.

Przygotuj się na falę rezerwowych, którzy wyprzedzą tę listę. Flacco nie mógł utrzymać pracy w Indianapolis, ale starzejący się czeladnik przynajmniej poprowadził parę zwycięstw w miejsce kontuzjowanego i krótko odsuniętego na ławkę Anthony'ego Richardsona .

Nękany upadkami i innymi problemami w całym zespole, sportowiec drugiego roku z pewnością oferował mnóstwo talentów o podwójnym zagrożeniu. Ale po raz kolejny był niezwykle niepewny, gdy poproszono go o podniesienie zespołu w powietrze.

Podobnie jak Richardson, jego kolega z AFC South, Levis był kuszący jako fizyczny okaz, ale zupełnie niepewny jako strażnik piłki. Jego 12 przechwytów w 12 grach było kontynuacją problemów z 2023 r.

Wprowadzony pod koniec sezonu w miejsce słabnącego Kirka Cousinsa, zawodnik z pierwszej rundy draftu nie był pod żadnym względem idealny, ale jego dotyk i chęć posyłania piłki w dół boiska sprawiły, że Atlanta stała się pod koniec sezonu bardziej intrygującym obiektem do obserwacji.

Mimo że jako numer 3 drużyny Eagles wykonał zaledwie 45 podań, młody zawodnik świetnie radził sobie z rozstawieniami z pola karnego, zdobywając cztery punkty w roli relievera podczas dwóch ostatnich meczów sezonu w Filadelfii.

Jego celność w ograniczonym zakresie nie była najlepsza, gdyż trafił tylko 59,5% rzutów, ale mimo bólu potrafił podać piłkę AJ Brownowi , podczas gdy Jalen Hurts wracał do zdrowia pod koniec 2024 roku, a następnie napawał się kilkoma beznadziejnymi zagraniami podczas Super Bowl.

Powołany do gry w pierwszym składzie w 18. tygodniu zamiast odpoczywającego Matthew Stafforda, były zawodnik wyjściowy 49ers zaskakująco dobrze spisał się w starciu z zadziorną defensywą Seattle Seahawks, pokonując w powietrzu 330 jardów.

Weteran, który rozpoczął sezon w Las Vegas w pierwszym składzie, odważny, ale wybuchowy, był niezwykle niestabilny, próbując tchnąć życie w zniechęcony program, rzucając więcej przechwytów (10) niż punktów (9), zanim doznał kontuzji obojczyka.

Zanim władze Nowego Jorku wyraziły zgodę na jego zwolnienie pod koniec roku, co pozwoliło mu dołączyć do składu treningowego drużyny Vikings, Jones wyglądał tak samo jak przez lata – błyskał mobilnością, ale nie potrafił popychać piłki w dół boiska.

Pozostawał w tle podczas pięciu awaryjnych startów kontuzjowanego Tua Tagovailoa, rzucając zaledwie trzy bramki w serii 2-3.

Zaliczył kilka wpadek, zastępując kontuzjowanego Trevora Lawrence'a, ale ten były zawodnik pierwszej rundy draftu popisał się także celnością na poziomie drużyny z Alabamy.

Początkowo, gdy Bryce Young posadził go na ławce rezerwowych, starzejący się Dalton wydawał się nieoczekiwanym wybawcą ofensywy Caroliny, ale potem jego talent do gry na boisku szybko osłabł.

Dostał przedłużoną przesłuchanie jako następca Willa Levisa w Tennessee, ale były rezerwowy drużyny Steelers rzucił tyle samo przechwytów (9), co punktów (9) w serii 1-4.

Debiutant miał pięć przechwytów w sześciu startach, z których żadnego nie wygrał, ale przynajmniej pokazał pewne niespodziewane zdolności sportowe, dzięki czemu Nowy Orlean pozostał interesującym miejscem po kontuzji Dereka Carra.

Oprócz jednego przełomowego występu, w którym zdobył cztery przyłożenia przeciwko marnym Colts, Lock miał spore problemy z trafianiem w cele w obliczu ciągłej przebudowy zespołu z Nowego Jorku.

Pod presją praktycznie przy każdym zagraniu otwierającym sezon, Watson, niegdyś zapowiadana obecność w kieszeni, również osłabła, zanim w październiku doznał zerwania ścięgna Achillesa, które zakończyło sezon. W składzie miał tylko 1-6.

Magia jego krótkiego występu w 2023 r. tym razem nie sprawdziła się, gdyż z powodu kilku kontuzji nie udało mu się rzucić ani jednego przyłożenia.

Gracze New England byli podobno gotowi na to, by debiutant Drake Maye zastąpił Brissetta jeszcze wcześniej. Choć szanowany jako doświadczony lider, weteran trafił zaledwie 59% swoich podań w pięciu startach.

Ridder, dodany w trakcie sezonu, stracił swój jedyny start w meczu z powodu nieudanej zmiany pozycji rozgrywającego w Las Vegas.

Niegdyś ulubieniec fanów drużyny Vikings, Dobbs, przegrał 47-24 w swoim jedynym występie jako zmiennik w 18. tygodniu.

Przez cały rok pomijany na rzecz Coopera Rusha, były zawodnik wybrany w pierwszej rundzie draftu nigdy nie zasłużył na dłuższą grę w Dallas.

W jedynym meczu, w którym wystąpił w 18. tygodniu rozgrywek, Kansas City przegrało z Broncos 38-0, choć niestabilna linia ofensywna mu w tym nie pomogła.

Rzucił dwa przechwyty w przegranym 38-10 meczu z Packers, co było jego jedyną szansą na zastąpienie kontuzjowanego Brocka Purdy'ego.

W pierwszym składzie Miami zaliczył sześć sacków, zdobywając zaledwie trzy punkty przeciwko Seahawks.

Zastępując Dereka Carra, rezerwowy w jednym przegranym meczu zakończył mecz skutecznością zaledwie 46,2% jego podań.

Były rezerwowy Patriots, który w ostatniej chwili zdecydował się na awaryjną opcję, rzucił dwa przechwyty w przegranym meczu 35-10.

Zero touchdownów i sześć przechwytów załatwi sprawę. „DTR” trafił tylko 51% swoich rzutów w dwóch przegranych okazjach. Sprawiedliwie rzecz biorąc, zrobił to grając dla Cleveland, co, jak widać, nie jest dokładnie żyznym gruntem dla gry wysokiej jakości rozgrywającego.