Birçok perakendeci düşük fiyatlarla müşteri çekiyor.

Alışveriş yaparken, müşteriler farklı ürünler arasında seçim yapmak zorunda kaldığında fiyat genellikle belirleyici faktördür. Bu nedenle, birçok şirketin ürünlerini indirimler, bonuslar veya en iyi fiyat garantileriyle tanıtması şaşırtıcı değildir. Ancak, müşterileri fiyat indirimleriyle cezbetmek isteyen herkes bir dizi yasal hususu göz önünde bulundurmalıdır. Karlsruhe'deki Federal Adalet Mahkemesi (BGH) de şu anda bu konuyu ele almaktadır.

Sözde Fiyat Göstergesi Tüzüğü, şirketlerin mal veya hizmetlerinin fiyatlarını tüketicilere nasıl açıklamaları gerektiğini düzenler. Örneğin, toplam fiyatın her zaman belirtilmesi gerektiğini şart koşar; yani, müşterilerin satış vergisi ve diğer fiyat bileşenleri dahil olmak üzere ürün veya hizmet başına ödemesi gereken tutar.

Ek olarak, perakendecilerin bazen taban fiyatı göstermeleri gerekir. Bu, miktar birimi başına fiyattır: kilo, litre, metreküp, metre veya metrekare başına. Bu gereklilik, ağırlık, hacim, uzunluk veya alana dayalı olarak önceden paketlenmiş, açık ambalajlı veya ambalajsız satış birimlerinde sunulan her şey için geçerlidir; örneğin, yiyecek, saksı toprağı veya kumaşlar. Fiyat belirsiz, açıkça tanımlanabilir ve kolayca okunabilir olmalıdır.

Berlin'deki JBB Rechtsanwälte hukuk firmasından avukat Martin Jaschinski, fiyat indirimlerinin reklamını yaparken genel kuralın tüketicilerin yanıltılmaması olduğunu açıklıyor. Bu durum, örneğin iddia edildiği kadar yüksek olmayan sahte orijinal fiyatlarla karşılaştırmalar yapıldığında ortaya çıkıyor. Reklam hukuku uzmanı, "Bu oldukça sık oluyor" diyor.

Başka bir reklam stratejisi de, bir şirketin fiyatını kısa bir süreliğine yükselttiği ve ardından sözde bir indirim reklamı yaptığı fiyat dalgalanmasıdır. Rekabet yasası da buna katı sınırlamalar getirir: Jaschinski, yalnızca "makul olmayan kısa bir süre" için daha yüksek bir fiyat talep eden herhangi birinin daha sonra bir fiyat indirimi reklamı yapmasına izin verilmediğini söylüyor. Peki, bu kadar makul olmayan kısa bir süreyi nasıl tanımlarsınız? Ve rakipler veya tüketici koruma kuruluşları bunu nasıl takip edebilir?

Bu pratik sorunları önlemek için Avrupa Birliği (AB) bir Fiyat Göstergesi Direktifi oluşturdu: Fiyat indirimi içeren herhangi bir reklam, fiyat indiriminden önceki 30 günlük süre içinde ürün için talep edilen en düşük fiyatı her zaman belirtmelidir - sözde referans fiyatı. Almanya'da, bu Avrupa direktifi Fiyat Göstergesi Tüzüğü'nde uygulandı.

Uzman Jaschinski, başlangıçta bu 30 günlük referans fiyatının nasıl ve nerede belirtilmesi gerektiği konusunda yasal bir tartışma olduğunu söylüyor. Eylül ayında Avrupa Adalet Divanı konuyu açıklığa kavuşturdu: Lüksemburg yargıçları, yüzdelik indirimlerin veya "fiyat vurgusu" gibi reklam iddialarının her zaman son 30 günün en düşük fiyatına atıfta bulunması gerektiğine karar verdi. Bu nedenle, örneğin bir dipnotta referans fiyatının belirtilmesi yeterli değildir, ancak aksi takdirde daha yüksek bir fiyata atıfta bulunulmalıdır.

Federal Adalet Divanı (BGH), bugün Federal Rekabet Kurumu'nun Bavyera merkezli gıda perakendecisi Netto Marken-Discount'a karşı açtığı davayı görüşüyor. Aynı isimli indirimciyle karıştırılmamalı. İndirimci, logosunda bir köpek bulunduruyor ve çoğunlukla kuzey ve doğu Almanya'da bulunuyor. İndirimci, bir kahve ürününün reklamını bir önceki haftanın fiyatını (6,99 €), güncel fiyatı (4,44 €) ve yüzdelik indirimi (-%36) listeleyerek yapmıştı. Referans fiyat da bir dipnotta yer alıyordu. 4,44 €'ya, sözde düşürülmüş güncel fiyatla tam olarak aynıydı.

Alman Rekabet Kurumu reklamı yanıltıcı olarak değerlendiriyor ve bunu Fiyat Göstergesi Tüzüğü'nün ihlali olarak görüyor. Dava alt mahkemelerde başarılı oldu. En son olarak, Nürnberg Yüksek Bölge Mahkemesi, söz konusu davada ortalama tüketicinin referans fiyatı belirlemede zorluk çekeceğine karar verdi. İndirimin kapsamı konusunda belirsiz kalacaklardı. Karar, ECJ'nin çığır açan kararından iki gün önce geldi.

Jaschinski, ECJ kararının bir sonucu olarak, fiyat indirimlerinin daha az sıklıkla ilan edildiğini ve tavsiye edilen perakende fiyatlarının (RRP'ler) daha sık kullanıldığını söylüyor. Bu, reklamların karşılaştırma için önceki bir fiyatı değil, üreticinin perakendecilere önerdiği fiyatı kullandığı anlamına geliyor. Fiyat Göstergesi Tüzüğü buna uygulanmıyor. Berlinli avukat, "Bunun bir RRP olarak mı yoksa gerçek bir fiyat indirimi olarak mı ilan edildiğini tüketicilerin belirlemesi genellikle o kadar kolay olmuyor," diyor. Ve: RRP'ler genellikle güvenilir bir şekilde hesaplanmıyor ve gerçek perakende fiyatlarından çok daha yüksek. Jaschinski, "Bunun üzerinde çok fazla çekişme olacak," diyor.