Emeklilik/Çalışmayı asla bırakmazsınız: Eurostat raporu

Emekliliğe giderek yaklaşan vergi mükellefleri, Eurostat'ın (son analiz 2 yıl önce, 2013'te yapılmıştı) bildirdiği gibi, resmen işten ayrılsanız bile işe geri dönmek "zorunda" kalabileceğiniz düşüncesine kendilerini alıştırmak zorunda kalacaklar.

İstatistik Ofisi , her sekiz çalışandan birinin emeklilikten sonraki aylarda işe dönmeye karar verdiğini vurguladı. Bunların %36,3'ü bunu kişisel tercihleri nedeniyle ve hâlâ "üretken" hissetmek için yapacağını söylerken, %28,6'sı (hâlâ yüksek bir oran) maddi kaynaklarını desteklemek için bunu yapmak zorunda kalacağını belirtti.

Nitekim, İtalyan ve hatta Avrupa emeklilik sistemlerinin çözülmesi gereken zorluklarla dolu olduğunu gayet iyi biliyoruz. Her şeyden önce, "katkı paylı" bir sisteme dayanan ve kesintili kariyerler içeren emeklilik sistemimizin hesaplanması uzun vadeli sorunlar yaratacaktır.

Dediğimiz gibi, bu sorun tüm AB'yi kapsıyor, zira 1 Ocak (2024) itibarıyla 65 yaş üstü Avrupa vatandaşlarının (ve çalışanların) oranı %21,6 iken, İtalya'da bu rakam daha da kötü : %31,1'i 60 yaşını doldurmuş ve hala kariyerlerini bitirmek zorunda kalıyor.

Bu arada vergi makamları, çalışmaya devam edenleri ödüllendirmeye çalışıyor ve bu seçenek muhtemelen, çalışmak zorunda kalan ve daha geç emekli olan " yaşlı " çalışanların göstergesi olan sözde " yaşlılık bağımlılık oranını " iyileştirmiyor.

Eurostat'ın yaptığı araştırmalara göre, 55-64 yaş aralığındaki çalışan vergi mükellefleri grubu (çalışma hayatı açısından) Avrupa ortalamasına yakın görünüyor, ancak bu rakam bazı "daha sağlıklı" Kuzey ülkelerine kıyasla daha düşük.

İtalya ile Avrupa Birliği ülkeleri arasında karşılaştırılabilecek bir diğer rakam ise, ilk emekliliklerini yaşadıktan sonra bile (isteyip istememelerine bakılmaksızın) çalışmaya devam eden yeni emeklilerin oranıdır (sırasıyla %9,4; Avrupa'da %13).

Oran , AB'nin geri kalanına göre biraz düşük olsa da, yaşlı çalışanların "kariyerlerinde" kalmaya devam etmesi ve yeni nesillere destek olması açısından bu durumun iyi bir şey olması, ancak kendi başına gerçek bir nesil değişimi olmaması (mevcut katkı yöntemine yük bindirmesi) nedeniyle endişe verici bir tablodur.