Sansürden af'a

Moncloa Sarayı'nda liderliğini yapma şerefine eriştiğim, Profesör Toni Aira'nın Total Kabine (2018-2021) olarak adlandırdığı sosyolojik direğimiz sevgili Jaime Miquel'in (Madrid, 1959) vedasının ardından, tahmin edebileceğiniz gibi bu görüşmeler o ekibin tüm üyeleri için zor bir hafta sonunda gerçekleşti. Özellikle önümüzdeki Pazar günü, 25 Mayıs'ta Pedro Sánchez'in dönemin cumhurbaşkanı Mariano Rajoy'a karşı verdiği gensoru önergesinin Temsilciler Meclisi'ne sunulmasının yedinci yıl dönümü olması nedeniyle durum daha da vahim. Bu yasa, 2014 Avrupa seçimlerinde iki partili sistemin çöküşüyle ​​başlayan seçim döngüsünü tamamlayarak, yedi yıl sonra bile (COVID-19, Ukrayna ve Trump) hala geçerliliğini koruyan yeni ve güçlü bir siyasi dönemin başlangıcını oluşturdu.

O hükümetin bir misyonu vardı: İspanyolların tam birleşmesini sağlamak. Ve aynı zamanda iki partili sistemin artık İspanya'da siyasi bir arada yaşamayı örgütlemediği, tıpkı özerk toplulukların devleti gibi, benim için çok açıktı. Son CIS raporuna göre, seçmenlerin yalnızca 10'da 6'sı, ya da aynı şekilde, 10'da 4'ü, iki partili sistemi, yani PP ve PSOE'yi destekleyecek; Nüfus sayımında en yaşlı nüfusa sahip olan. Biz bu öküzlerle tarla sürüyoruz ve bu durum son on bir yıldır giderek böyle oluyor. Bir nesil sonra, aynı İspanya'da, Özerk Topluluklar Devleti'nin siyasi yönetim konusundaki anlaşmazlıklar için ikinci okuma forumu haline geldiği, ancak bu toprak düzeninin amacı olması gereken ulusal, kimliksel ve topraksal çoğulculuğu tam olarak yönetemediği bir dönemdeyiz.

Af Yasası'nın anayasaya uygunluğunun önümüzdeki haftalarda netleşeceği anlaşılıyor.

Bu önergenin başarısıyla, hükümette çok uluslu, partiler üstü ve çevresel bir seçim çoğunluğu kuruldu. Bu çoğunluk, ön seçimleri kazanan ve parlamento ortakları için tam stratejik özerkliğe ve yeni bir siyasi döngüye ilişkin tanımlanmış bir öneriye sahip olan Başkan Sánchez tarafından Kongre'de temsil edildi. Kanun koyucu Anayasa'nın 113. maddesini hazırlarken kınamanın başarılı olabileceğini hiç düşünmemişti, ama mekanizma oradaydı ve başarılı oldu, çünkü iki partili sistem fiilen bir arada yaşamayı örgütlemeyi durdurmuştu. Kanun koyucu bunu da hesaba katmamış.

Önerinin benzeri görülmemiş başarısının ardından, Vox 2019'da sahneye çıktı, Ciudadanos PP'yi neredeyse geçti ve PSOE, Alfredo Pérez Rubalcaba'nın emekli olmasının ardından İspanyol Ferrari'sinin artık bittiğinin düşünüldüğü on bir yıl sonra genel seçimleri kazandı. Yedi yıl sonra Ciudadanos, yağmurda akan gözyaşları gibi yok oldu. PP kesinlikle ilk sıraya geri döndü, ancak bugün sağcı bir aritmetik varsa -BDT'ye göre- bu, 2027'deki seçimleri kazanabilecek olan solun içindeki içsel nedenlerden kaynaklanmaktadır. Tüm gürültüye rağmen teknik olarak hala 2018'de olduğumuz yerdeyiz, çünkü biz olduğumuz ülkeyiz, fantastik ve karmaşık, İspanyollar için dünyada bir yer sağlamanın yanı sıra, bir arada yaşama ve toprak anlayışında ilerleme kaydetmeye devam etmek istiyoruz.

Madrid DF, 23 Haziran seçimlerini hem Sánchez'e yönelik bir plebisit hem de kınama kararının düzeltilmesi olarak sundu. Beraberlik, demokrasimizin bir başka cesur eylemi olan Af Yasası ile aşılabilecek bir çıkmaza yol açtı. Dolayısıyla gensoru önergesi ve Af Yasası, mevcut siyasal döngüyü pekiştirmekte ve ekonomisi işleyen, faturalarını ödeyen ve ilerlemeye devam eden bir ülkede parti ötesi ve çokuluslu bir çoğunluğu örgütlemektedir. Elbette, dünyanın önde gelen demokrasileriyle paylaştığımız önemli toplumsal huzursuzluk alanları var ve bunları etkili siyasi yanıtlar sağlayarak nasıl yönlendireceğimizi bilmeliyiz.

Söz konusu yasanın anayasaya uygunluğunun önümüzdeki haftalarda netleşeceği anlaşılıyor ve İspanya'da iktidarı ve siyasi hükümet kavramını şekillendiren, onu çevreleyen meseleler değil, bu meseledir. Dolayısıyla Anayasa Mahkemesi'nin kararına ulaşmanın yolu, önergenin sunulmasının üzerinden yedi yıl geçmesinin hatırlanması olmalıdır. Yasama organı kınama ve afla görevini yaptı ve biz sadece yargının, çoğulcu bir toplumda istediğimiz İspanya hakkında demokratik bir anlayış ve eğitim sağlamakla görevli olan bu toplumsal ve siyasal çoğunluğun enerjisini kanalize etmesini umabiliriz. Sansürden af ​​sayfasını çeviren. Ve ileriye bakan, bir hayat projesini garanti altına alan.

Gelecek hafta Lizbon ve Madrid DF

Lizbon ve Madrid, Barselona ve Madrid'e aynı uzaklıkta. İşte ölçü budur. Beyaz Saray ile Florida'daki Mar-A-Lago arasındaki mesafenin yarısından daha az. Küresel anlamda Lizbon ve Madrid komşu başkentler ve bu nedenle dünkü seçimin sonucu öncelikle Madrid DF'yi etkileyecek, ancak zaman zaman Mar-a-Lago'yu Lizbon'dan daha yakın bulabilirler. İberyalı komşularımız, Trump'ın bir piyonunun kendi kabinelerinde oturmasını isterler mi? Peki ya biz?

Şahin Gözü PP kongresi

1990 Sevilla Kongresi'nde Halk Partisi, artık imkânsız olan ama o zaman işe yarayan bir şeyi inşa etmeye başladı: Bugün artık var olmayan iki partili sistemin ürünü olan merkez sağ. 1996 yılında çoğulcu sağın desteğiyle bu proje iktidara geldi. Kongrelerin amacı da budur: Geleceği bugüne taşımak. Bunun dışında kalan her şey, bu temmuz, nostaljidir. 1996 doğumlular, PP yerine Vox'u tercih ederken, çekirdek seçmen giderek otoriter partinin saflarına katılıyor; yani Trump'ın piyonları.