Pesten gedijt bij participatie: AfD krijgt geen grote zaal omdat de kleine SPD het niet wil

De kinderen zijn het huis uit. Wij hebben ruimte. Om misverstanden te voorkomen: dit is geen aanbod. Wij zijn genoeg aan onszelf. Om die reden en gezien de woningnood willen ze voor ons zorgen. Degenen die inbreuk maken op de status quo, zouden onder druk gezet moeten worden om hun leefruimtes zo klein mogelijk te maken. – Vrienden, jullie kunnen dat vergeten. Er is een verdedigingsspreuk. Het deurbordje. Onze dochter heeft ooit een schilderij van een gezin met vier konijnen op keramiek gemaakt. Binnenkort wordt er nog een plaquette toegevoegd. Er zou moeten staan: Karl Liebknecht Knuffelgrot.

Het is ongelooflijk dat ik dit schrijf, maar: de SPD inspireerde mij. Preciezer gezegd, het geruzie over hun fractiekamer. Voor het bestuur heet het 3 S 001. De bewoners vonden dit lastig en doopten het willekeurig om tot Otto-Wels-Saal. In maart 1933 stemde de voormalige partijleider als leider van alle SPD-parlementsleden tegen Hitlers Machtigingswet. De factie gelooft dat ze door haar goede naam haar territorium heeft afgebakend en de macht heeft verkregen. De zaal is groot, zeker gezien het aantal gevangenen, dat onlangs bijna gehalveerd is. Het is dus hetzelfde als mijn woonplaats. De AfD kreeg met haar bijna verdubbelde mandaat alleen de voormalige FDP-conferentielocatie toegewezen. Heel dichtbij. Mensen zonder ruimte. Als intensieve veehouderij een probleem is, dan zou dit dat ook kunnen zijn.

De sardines in blik willen ruilen. Nee, de SPD niet. Laat staan ​​met gegarandeerd ernstig eczeem. Wels was immers een antifascist en de gevoelens van zijn achternichtje werden geweld aangedaan. De socialisten zouden hun naambordje gemakkelijk ergens anders kunnen ophangen. Waar een kameraad is, is een feest. Otto Wels woont waar de fractie bijeenkomt. Ook de multifunctionele hal bij het Ostbahnhof verandert voortdurend van naam. – Nee hoor. Geen schijn van kans.

De Raad van Oudsten heeft de strijd beslist. Zoals verwacht. Dezelfde meerderheid heerst ook in de commissie die er ook voor zorgt dat de AfD de enige partij is die geen parlementaire vicevoorzitter of commissievoorzitter mag benoemen. Pesten gedijt bij deelname.

Op dit punt zou het de hoogste tijd zijn voor de distantiërende formule: “Je kunt van de AfD denken wat je wilt, maar”. Of voor de waarschuwing dat zulke praktijken de daders die het kwaad spelen, alleen maar sterker maken. Kan ik mezelf de moeite besparen? Eigenlijk draait het allemaal om eerlijkheid. Zelfs informele, nauwelijks afdwingbare spelregels zouden voor alle deelnemers in gelijke mate moeten gelden. Wat dat betreft ben ik ouderwets. Mario Voigt, de bijzonder charismatische premier van Thüringen, stelt daarentegen dat de AfD er al genoegen mee kan nemen dat er überhaupt een kamer is. Het lijkt erop dat de mensen van Weidel geluk hebben dat de plenaire zaal niet naar een beschermheilige is vernoemd. Anders mochten ze daar ook niet naar binnen. Het feit dat het democratische blok zelfs de toiletten, die vooral door het Chrupalla-commando worden gebruikt, laat schoonmaken, getuigt ook van een zekere generositeit.

Geïnspireerd door deze ontwikkeling, claimt mijn konijnenfamilie nu het recht om toekomstige gebruikers van hun Karl Liebknecht knuffelhol te beoordelen aan de hand van de naamgever. In 1914 was hij de enige sociaaldemocraat die tegen de kredieten voor de Eerste Wereldoorlog stemde. Hij weigerde militaire paraatheid totdat hij uit de SPD-fractie werd gezet. Iemand moet deze CV vandaag de dag recht doen. Sorry, meneer Pistorius, we zijn kieskeurig.