Rainer Langhans is als geen ander een voorbeeld van de revolutie van 1968 en de seksuele bevrijding.

Rainer Langhans fietst. Rainer Langhans speelt tafeltennis. Rainer Langhans mediteert. De veteraan uit 1968 leeft al jaren met de diagnose prostaatkanker – en bereidt zich, naar eigen zeggen, voor op de dood.

In maart veroorzaakten krantenkoppen paniek: Langhans ging dood, zo werd gemeld. Langhans bedoelde iets anders. "Ik denk al heel lang na over de dood vanwege het innerlijke pad. Ik oefen met sterven, zou je kunnen zeggen," legde hij uit. Hij deed het "heel goed". Hij wordt op 19 juni 85.

Zijn benadering van de ziekte klinkt eigenzinnig. "Ik was eerder opgewonden dan geschokt" over de diagnose kanker, zegt hij. Meditatie betekent elke dag proberen te sterven. Kanker gaf hem de kans om deze beoefening te intensiveren.

Hij wil mensen aanmoedigen hun ziekte te accepteren, zegt de voormalige communard. Hij ervaart momenteel dat "sinds ik deze diagnose heb gekregen, mijn leven aanzienlijk is verbeterd."

Hij woont met drie vrouwen in de wijk Schwabing in München, in een gemeenschap die soms een 'harem' wordt genoemd, hoewel niet in een appartement. "Het is een commune, maar omdat onze lichamen niet samen zijn, kunnen we spiritueel samenkomen."

"De vrouwen" – zoals hij zijn drie partners noemt – maken zich tot nu toe niet echt zorgen om hun Rainer. Ook zij zijn op hetzelfde pad. "Je leert alleen sterven als je je leven positief interpreteert", zegt Christa Ritter. Ze woont met Gisela Getty en Brigitte Streubel in hetzelfde huis in Schwabing, maar heeft elk haar eigen appartement. De vrouwen zien zichzelf ook als een gemeenschap. "We inspireren elkaar." Ze hebben een nonchalante kijk op de term "harem". Het wordt vaak verkeerd begrepen als een koloniale interpretatie, die de onderdrukking van vrouwen impliceert – wat niet klopt, zegt Ritter.

In de jaren zestig was Langhans medeoprichter van de legendarische Kommune 1 (Commune 1). Met hun radicale sociale alternatief werden de leden een publieke schrik. Ze verzetten zich tegen de nazigeneratie, de sjah en de Vietnamoorlog. Hun acties, van de brandfolder in een warenhuis tot de mislukte puddingmoordaanslag op de Amerikaanse vicepresident Hubert Humphrey, haalden de krantenkoppen. De foto van de naakte Communards van achteren veroorzaakte ophef.

Door haar relatie met hem werd model Uschi Obermaier beroemd – en een icoon. Volgens Langhans liep de relatie stuk op verschillende opvattingen over seksualiteit.

De slogan tegen de Koude Oorlog en de Vietnamoorlog, "Make love, not war", werd verkeerd begrepen. Zelfs in Kommune 1 ging het over spirituele verbinding – "spirituele seks". Werkelijk vrije liefde is bevrijd van seks en het lichaam.

Het beeld van de seksuele revolutie bleef echter bestaan. In 2018 ontving Langhans een kunstprijs ter waarde van het symbolische bedrag van 1.968 euro voor een vergulde schaamhaar.

Zelfs op hoge leeftijd blijft Langhans – winnaar van de Grimmeprijs, auteur, acteur en filmmaker, en sinds kort ook Apo-opa genoemd – radicaal in zijn levensstijl: een vegetarisch dieet. Wandelen. Fietsen. Een beetje tafeltennissen. Meditatie.

Langhans noemt dit 'menselijke veehouderij'. 'Ik kies er bewust voor om heel arm te zijn, zodat ik niet gedwongen word om geld te verdienen.' Zijn handelsmerk, naast zijn witte manen, is witte kleding – want wit bevat alle kleuren.

In 2011 nam hij deel aan RTL's "Jungle Camp". Hij kreeg er veel geld voor, maar doneerde het grootste deel. Hij noemde het een commune-achtige ervaring, een soort commune-trainingsprogramma.

Langhans bleef af en toe alleen met zijn opvattingen. Misbegrepen of "niet van deze wereld" – zijn levensthema is ook een kenmerk.

Hij werd geboren als eerste van vier kinderen in Oschersleben bij Maagdenburg. Zijn gevoel destijds: "Ik hoor hier niet thuis." Zijn ouders konden dit niet aan en stuurden hem naar een streng religieuze kostschool. Daarna sloeg Langhans een heel andere weg in: hij werd dienstplichtig soldaat. Dit stelde hem in staat te studeren. In Berlijn studeerde hij eerst rechten en vervolgens psychologie, maar zonder zijn diploma te halen.

Hij vond gelijkgestemden in de "Argumentenclub" en de Socialistische Duitse Studentenbond (SDS). De buitenparlementaire oppositie (Apo) ontwikkelde zich tot Kommune 1.

Het motto daar was: "Het private is politiek." Zo pleitte Langhans onlangs voor het vrijelijk delen van persoonsgegevens online. "Ik geef mijn gegevens vrijwillig af en krijg er euro's voor terug", zei hij op zijn 80e verjaardag. Hij zag de coronacrisis als een kans voor innerlijke reflectie en een "meditatiesessie" voor de maatschappij als geheel – net zoals hij dat met zijn eigen ziekte deed.

Hij zegt dat hij momenteel geen symptomen heeft. Hij wilde geen operatie of chemotherapie, maar ondergaat een behandeling die zijn testosteron palliatief tot nul reduceert. "Ik ben chemisch gecastreerd," zegt hij. "Dus ik ben helemaal geen man meer, als je het zo wilt noemen. Ik ben nu een mens, in plaats van gewoon een man." Hij ziet dit ook als een kans: het tilt hem "boven al deze libidodalingen uit."

De vrouwen organiseren de mijlpaalverjaardag – in plaats van koffie en taart zullen er diepgaandere gesprekken zijn, zegt Christa Ritter. Langhans zelf zegt dat hij geen wensen heeft: "Ik ben al gelukkig – ik wil niets meer."