Huber vlucht naar de bergen: ondanks dodelijk gevaar: waarom bergbeklimmers niet opgeven

Terwijl de schok na het overlijden van Laura Dahlmeier diep in de sportwereld doordringt, keren Thomas Huber en zijn team terug naar de bergen. Bergbeklimmen op grote hoogte heeft een bijzondere magie – ondanks alle bekende gevaren.

De Duitse topsporters eren Laura Dahlmeier met een moment van stilte tijdens de finale in Dresden, en de biatleten dragen zwarte rouwbanden tijdens het "Blinken Festival" in Noorwegen. Ondertussen keren de begeleiders van de tragisch overleden Beier terug naar de bergen in Pakistan. Hij heeft nagedacht over wat hij nu moet doen, "maar jij, Laura, hebt me het antwoord al gegeven", schreef haar goede vriend Thomas Huber op Instagram. Daarom gaat hij zaterdag terug naar de Choktoi-vallei om het pad te vervolgen "dat Laura zou hebben bewandeld".

Dit was een soort ontsnapping, een manier om te verwerken wat er was gebeurd "en eindelijk te mogen huilen", legde Huber, die betrokken was bij de reddingspoging, uit: "Misschien beseffen we op zulke momenten dat er geen garanties zijn in ons leven, zelfs als we proberen te geloven dat we onszelf kunnen beschermen." De dood hoort bij bergbeklimmen, een feit waar alle alpinisten op grote hoogte zich van bewust zijn. Desondanks, of misschien juist daarom, straalt hun sport een bijzondere fascinatie uit waaraan Dahlmeier nooit heeft kunnen ontsnappen.

"Laura leefde haar droom tot het einde"

Ze was zich ervan bewust dat er alpiene gevaren zijn en dat dit risico's met zich meebrengt, zei ze ooit in een ZDF-documentaire. Het was echter haar innerlijke drijfveer om voortdurend haar grenzen te verleggen. Ze vond haar vrijheid in de bergen, en dat was voor Dahlmeier heilig. Hoe tragisch alles ook was, "Laura leefde haar droom tot het bittere einde", benadrukte Huber, "en ze was en is nog steeds een rolmodel voor het feit dat het leven een ongelooflijk geschenk is dat gevuld moet zijn met liefde, passie en vuur."

Bergbeklimmen gaat "ook over de kunst van het overleven", zei Jost Kobusch in een interview met "Münchner Merkur/TZ": "We brengen onszelf bewust in gevaar. Maar juist om dit gevaar te overleven." Je ontwikkelt "een ongelooflijk diepe verbondenheid met de natuur en met jezelf. Nergens anders voel je dat zo. Deze intensiteit komt natuurlijk ook voort uit het feit dat er reële gevolgen zijn. Anders kun je net zo goed ergens een trap oplopen."

"Ze viel aan mijn voeten"

Dahlmeiers moeder, Susi, zei ooit dat ze "in het begin echt bang" was. Maar toen ze de "vreugde en het enthousiasme" van haar dochter zag, "bevrijdde het haar emotioneel en emotioneel". Haar vader, Andi, had de voormalige biatlete als kind laten kennismaken met de magie van de bergen – en was getuige van een incident waarbij een handgreep van de rand van de berg afbrak. "Ze viel aan mijn voeten", zei het hoofd van de bergreddingsdienst van Garmisch-Partenkirchen: "Het is geen prettig gevoel als je eigen dochter voor je neus valt."

Lang voor haar eigen tragische valpartij afgelopen maandag had Laura Dahlmeier zelf al pijnlijke verliezen geleden tijdens klimtochten met vrienden. "Als er in je omgeving een ernstig ongeluk gebeurt, vraag je je af hoe je verder moet", zei ze jaren geleden. Haar passie opgeven was echter nooit haar antwoord; ze wilde juist de juiste lessen trekken uit dergelijke incidenten.

Maar iedereen weet "heel goed dat er altijd een restrisico is", legt bergbeklimmerslegende Reinhold Messner uit: "Want de natuur is veel sterker dan we ons kunnen voorstellen."