Noord-Ierland: Vakantie waar George Best woonde – Simply the Best

De inwoners van Belfast zijn trots op twee dingen: de Titanic, die hier tussen 1909 en 1912 werd gebouwd, en George Best, de beste Noord-Ierse voetballer aller tijden.

Best, in het bijzonder, is overal. Zodra ik in Belfast aankom, begroet hij me met grote neonletters, aangezien de luchthaven naar hem vernoemd is. In het oosten van de stad zijn verschillende muurschilderingen van Best te ontdekken, en in het midden staat het gebouw dat ooit het George Best Hotel zal worden. Op het schap van een platenzaak staat het album van de band The Wedding Present, met de iconische foto van George Best, en in een doos vind je de Best-tributesingle "Belfast Boy" van Don Fardon . In een toeristenwinkel kun je George Best-bier en George Best-chips kopen. En bij de kassa in de supermarkt ben je even verbaasd dat de naam van de kassier niet George Best is, maar Jack (zo staat het op zijn naambordje).

Maar laten we eerlijk zijn: het is natuurlijk niet zo ongebruikelijk. Welke stad houdt er immers niet van om zijn beroemdste zonen en dochters in het zonnetje te zetten? In Buenos Aires word je overspoeld door Maradona-merchandise en Maradona-graffiti; in Liverpool galmt een Beatles-liedje op elke hoek; op Madeira grijnst een buste van een man die Cristiano Ronaldo zou moeten voorstellen je toe (althans, dat beweert de kunstenaar).

Even een korte uitweiding: er zijn ook plekken waar mensen niet veel heldenverering koesteren: de gemeente Loitsche in Saksen-Anhalt veilde de bushalte waar Bill en Tom Kaulitz van Tokio Hotel ooit op hun schoolbus wachtten. De lokale bevolking en het lokale bestuur rechtvaardigden de verkoop door te stellen dat ze zich enorm ergerden aan de horde fans die dagelijks door hun dorp trokken en zich met foto's en teksten bij de bushalte vereeuwigden. Het is moeilijk voor te stellen wat er in Loitsche zou gebeuren als je het geboortehuis van de Kaulitz-tweeling zou kunnen bezoeken of zelfs huren.

Zoals het beste gezinshuis in Belfast.

Het staat in het zuidoosten van de stad, aan Burren Way 16. Het is een bescheiden woning met rode baksteen, witte kozijnen en een blauwe voordeur, een bescheiden woning in een arbeiderswijk. Slechts een klein bordje verraadt wie hier ooit woonde: "Familiehuis van voetballegende George Best."

De Bests trokken er begin 1948 in, toen George 18 maanden oud was, en hij woonde hier tot hij op 15-jarige leeftijd bij Manchester United ging werken. Later bood George vaak aan om voor zijn vader Dickie een nieuw, groter huis voor het gezin te kopen, maar Dickie weigerde altijd. In 2011, drie jaar na de dood van zijn vader, kocht een liefdadigheidsinstelling het huis voordat het voorgoed door de vastgoedmarkt kon worden opgeslokt. Tegenwoordig is het een combinatie van museum en toeristische accommodatie. En toen ik onlangs in Belfast was voor een reportage over The Oval Stadium , boekte ik het huis voor twee nachten.

Peter McCabe, George Bests encyclopedie en huismeester van George Best House in één, staat te wachten bij het tuinhek. "Kom binnen," zegt hij, en dan gaan we. Want voordat ik me hier op mijn gemak voel, ga ik met Peter mee op een reis terug in de tijd.

Op een plank bij de ingang liggen alle biografieën van Best, als een soort introductie, zogezegd. Dus, snel achter elkaar: Best speelde van 1963 tot 1974 voor Manchester United en speelde 470 wedstrijden. Hij won met dat team twee keer de Engelse landstitel en één keer de Europacup. In 1968 won hij de Ballon d'Or. Pelé zei over hem: "George Best was de beste voetballer ter wereld." In Belfast zeggen ze: "Maradona goed. Pelé beter. George Best." Hij was de eerste popster in het voetbal; sommigen noemden hem de vijfde Beatle. Later speelde hij voor een paar Amerikaanse teams en in Australië, maar hij bracht het grootste deel van zijn tijd door met feesten en in nachtclubs. Hij stierf op 59-jarige leeftijd aan overmatig alcoholgebruik. 100.000 mensen woonden zijn begrafenis in 2005 bij.

Maar laten we verdergaan met Peter McCabe, mijn gids, die ons steeds dieper het huis en de verhalen in leidt. In de gang staat een gigantische, premoderne telefoon met een haak en draaischijf, en je verwacht constant dat de jaren vijftig bellen en hun meubels terugeisen. Oude kranten liggen in de woonkamer, alsof Best Sr. ze net gelezen heeft. Ernaast liggen Bests schoolrapporten ("Handwerken: zeer goed"), brieven en ansichtkaarten. Toen hij met het jeugdteam van Manchester United in San Sebastian was, schreef hij aan zijn ouders: "Het weer en de meisjes zijn fantastisch. Jullie zoon George."

Boven de open haard hangt een klok die altijd op 15:04 uur staat, een herinnering aan 6 februari 1958, toen het vliegtuig met het Manchester United-team ontplofte op de luchthaven van München. De rondleiding gaat verder door de keuken uit de jaren 50, waar ik, ik zweer het, later een geborduurd schort voorbind en een shepherd's pie in de oven zet.

Dan de tuin in, een gazon van misschien wel 20 bij 8 meter, een prima plek om een ​​balletje te trappen. Als kind trapte George vaak een tennisbal tegen het koperen slot van de achterdeur. "Hij sloeg er zo vaak tegenaan dat hij constant glinsterde," zegt Peter. Later, toen Best beroemd was, sloop hij via de tuinen in de buurt het huis binnen terwijl fans de voordeur belegerden.

Best scoorde magnifieke doelpunten, vaak door twee of drie tegenstanders en vervolgens de keeper te verslaan voordat hij met de bal over de doellijn liep. In wezen belichaamde hij vier spelerstypen tegelijk: de vrijheid van een vijf, de waanzin van een zeven, de doelpuntenmakerij van een negen en de magie van een tien. Hij scoorde ooit zes doelpunten tegen Northampton, en in de Europacupfinale van 1968 scoorde hij de 2-1 in de verlenging. Voor velen is het de belangrijkste goal in de geschiedenis van Manchester United, ondanks de nederlaag van Solksjaer in 1999. Zijn teamgenoot destijds, Pat Crerand, zei ooit: "De tegenstanders probeerden hem met alle mogelijke middelen te stoppen, desnoods met een overtreding. Omdat ze wisten dat als ze hem niet stopten, hij hen zou vernietigen."

Tegenwoordig associëren veel voetbalfans George Best nog maar met één zin: "Ik heb veel van mijn geld uitgegeven aan alcohol, vrouwen en snelle auto's, en de rest heb ik gewoon verkwist." Des te mooier is het dat hier, in Bests huis, nog een citaat in grote letters prijkt:

"Ik denk dat ik een genie voor je heb gevonden..."

Dit waren de woorden die hoofdscout Bob Bishop van Manchester United naar coach Matt Busby telegrafeerde nadat hij de jonge Best op een lokaal voetbalveld had gezien. "De rest is geschiedenis", zegt Peter.

Nog een verhaal: Best was, net als zijn vader en grootvader, een enorme fan van de lokale Glentoran FC. Ze bezochten vaak The Oval, drie kilometer ten noorden van de club. Toen Best daar een keer op proef was, stuurde de coach hem weg, omdat hij te klein en mager was. Pas in 1982, op Glentorans 100-jarig jubileum, speelde Best voor zijn favoriete club. Glentoran speelde tegen Manchester United in The Oval.

Op de begane grond van het huis van Best bevindt zich een piepklein toilet. "Een luxe," zegt Peter, "de meeste gezinnen hadden toen hun toilet in de tuin." Er zijn ook drie slaapkamers op de verdieping: die van zijn ouders, die van zijn broers en zussen, en de oude kinderkamer van George. Vanuit zijn raam zie je de schijnwerpers van het oude rugbystadion Ravenhill. Een complete Wolverhampton Wanderers-outfit uit de jaren 50, inclusief sokken, een korte broek en een shirt, ligt uitgespreid over een fauteuil. De Wolverhampton Wanderers waren het op één na favoriete team van de jonge Best. Aan de muur hangt een poster van zijn favoriete film, "Spartacus", en naast het bed staat een radio waarmee hij naar wedstrijden van de Engelse First Division luisterde.

Dan neemt Peter afscheid en blijf ik alleen achter met de Bests. Hoe laat is het avondeten? Bonen met kip? Een kastdeur kraakt en gaat vanzelf open. Hallo? Is er iemand hier? Wat doe ik hier?

In de loop der jaren hebben duizenden mensen hier verbleven, waaronder beroemdheden en semi-beroemdheden van over de hele wereld. De meesten zijn vol lof over de accommodatie; een voormalige gast schreef op TripAdvisor: "In de slaapkamer van mijn idool verblijven was als de loterij winnen." Voor mij voelde het aanvankelijk een beetje morbide en verontrustend. Kort voor zijn dood, toen zijn organen de een na de ander begonnen te falen, schreef Best met trillende hand: "Ga niet dood zoals ik." Maar nu moeten we hier net als hij wonen? Een beetje Best spelen? Is dat niet respectloos?

Aan de andere kant wordt het landgoed met grote waardigheid beheerd; het huis is tot in de puntjes gedecoreerd, meer als aandenken dan als vermaak, meer als eerbetoon dan als een manier om geld te verdienen. De familie Best gaf haar toestemming voor dit alles; ze zorgden zelfs voor oude certificaten en andere originele memorabilia, en Georges zus Barbara hielp bij het samenstellen van een audiogids. Ze wilden dat Best herinnerd zou worden als een familieman. Bescheiden, hartelijk. En zo verdwijnt tegen de avond het vreemde gevoel, en tegen de tijd dat ik naar bed ga, heb ik het gevoel dat ik op een geheime missie ben, alsof ik me in een museum heb laten opsluiten.

Een van Bests oude stripboeken puilt uit het kleine ladekastje naast het bed: de "Tiger Annual" uit 1959, met een verhaal van "Roy of the Rovers", de populairste Britse voetbalstripheld van die tijd. Maar voordat ik weet of Roy alles weer opblaast, val ik in slaap. En nee, ik droom niet over George Best; ik droom dat de telefoon beneden onophoudelijk rinkelt. Als ik opneem, krijg ik een collect call uit Litouwen. Aan de andere kant van de lijn zit Valdas Ivanauskas, die wil weten wanneer HSV speelt. Maar dat is een ander verhaal.

De volgende ochtend loop ik naar het voetbalveld waar George als kind graag een balletje trapte. Daarna gaan we naar de wedstrijd Glentoran FC tegen Carrick Rangers. De Northern Ireland Premier League. Een waar genot. In de Oval spreek ik met een aantal stafleden, fans, de coach en oud-spelers. Ze zeggen allemaal dat het jammer was dat Glentoran Georges talent over het hoofd zag. Maar ze zijn ook trots op wat hij later heeft bereikt. Hij was hun ambassadeur; hij heeft hen wereldberoemd gemaakt. En ooit speelde hij voor Glentoran, in hun wedstrijd ter ere van hun 100-jarig jubileum. Ken je het verhaal? Opgewonden laten ze foto's op hun telefoon zien van George in het groene shirt, in hun kleuren. Geweldig toch?

"Het is grappig", zegt een Glentoran FC-fan die al meer dan 50 jaar fan is. "De twee dingen waar we in Belfast het meest trots op zijn, zijn op een tragische manier aan hun einde gekomen: de Titanic en George Best."