Proeftraining | Vakantie in topvorm

Ah, backcountry – je hebt mijn triatlonhart veroverd, en in een mum van tijd! Groeten vanuit het zonnige zuiden van Duitsland, terwijl mijn lieve collega's op de Franz-Mehring-Platz in Berlijn plichtsgetrouw hun redactionele taken uitvoeren. Terwijl zij schrijven, redigeren, opmaken en, overigens, de "nd" klaarmaken voor de komende 80 jaar, fiets ik met mijn vrouw langs de Moezel en de Saar – en ontdek ik fantastische omstandigheden voor onze volgende trainingssessie tijdens mijn vakantie.

Want één ding is zeker: je kunt in elk klein stadje beter trainen dan in Berlijn. Geloof je me niet? Reis dan maar eens naar Remich in Luxemburg of het idyllische stadje Saarburg en zie hoe een stadsmoeie aspirant-triatleet uit het centrum van Pankow versteld staat van de waterwereld in de provincie. Terwijl in de chloorbaden van de hoofdstad hevige gevechten om de suprematie tussen de linies worden uitgevochten, ontspan ik hier en trek ik mijn baantjes – alleen gestoord door een kletsende badmeester of een bejaarde die met een zwemnoedel door het water loopt.

Het is ongelooflijk: de zon lijkt altijd te schijnen, de koffie bij de kiosk komt uit een espressomachine en het is verbazingwekkend hoe vriendelijk het zwembadpersoneel is: "Welkom! Wat kan ik voor u doen? Natuurlijk, ik heb een paar handpeddels te leen! Heeft u ook een pull buoy nodig? Geen probleem!"

Een pull buoy is dat logge, golfvormige kickboard dat je tussen je benen klemt om uitsluitend je armslagen te trainen. Natuurlijk heb ik er geen in mijn reisbagage. Maar in mijn kleine stadje krijg ik er eentje bij het zwembad. Het platteland heeft alles waar ik naar verlang: weinig stress, veel aandacht en, overigens, het geruststellende gevoel eindelijk tot de snelsten te behoren.

Vier dagen geleden zorgde mijn sporthorloge voor verwarring: ik had drie weken lang bijna dagelijks mijn basistraining gedaan, toen in plaats van de gebruikelijke "Formule behouden" of "Formule opbouwen " plotseling de tekst "Peak Form" op het display verscheen! Eerst was ik opgetogen, maar toen sloeg de paniek toe: "Peak Form, nu al?" Help! Maar ik wil niet de komende zes weken schitteren in een wedstrijd!

Toen ik uit het water kwam, vroeg ik de vriendelijke badmeester of ik juridisch gezien in topvorm was, ondanks koffie, taart en ontspannen zwempartijen in het openluchtzwembad van Saarburg. Ze glimlachte: "Ach, weet je, hier in de provincie gaat alles sneller dan in de grote stad. Alleen merkt niemand het."

Een dag later, terwijl ik een ijsje zat te eten in het centrum van Trier, merkte ik dat mijn horloge weer op HERSTEL stond. Interessant, dacht ik, dus deze topvorm hield maar liefst 24 uur aan. De provincies inspireren triatlondichters zoals ik zeker: als je te vroeg in vorm komt, zal de volgende training je straffen.